EsraBetül
Member
Antalya Sinema Festivali’nde yarışan ve “En Düzgün Bayan Oyuncu” mükafatını Nihal Yalçın’ın aldığı Zuhal sinemasını şenlikte izledim. Sinemaya ayırabildiğim tek gece gösterilen iki sinemadan biri Nazlı Elif Durlu’nun direktörlüğünü yaptığı Zuhal’di. Oburu ise “İki Şafak içinde”. Adana Sinema Festivali’nde yaşadığım üzere nokta atışı. İkisi de mükafatla döndü Antalya’dan. Zuhal’in konusu enteresan. O denli birinci anda aman aman bir şey yokmuş üzere görünen senaryonun ortasında fazlaca şey var. Bir kedi var örneğin, sesi var fakat kendisi yok, görünmüyor ve onun sesini bir tek Zuhal duyuyor. Bir tek Zuhal duyduğu için de kimse kedinin varlığına inanmıyor!
KEDİ VAR MIYDI?
Zuhal, bir arada olduğu Ahmet yurtharicinde iş seyahatinde olduğu için yalnız kaldığı meskeninde, ne komşularıyla ne de annesiyle pek ilgi kurmak istemese de, kedi sesi yüzünden kurmak zorunda kalıyor. Meraklı komşu bayan, düzgün niyetli apartman vazifelisi, tipik emekli apartman yöneticisi, işi bitirmeyen ustalar, her gün karşılaştığımız tipler aslında. Hangimizin meskeninde yok ki ve yalnız yaşayan, iş güç sahibi, her davranışı mercek altına alınan hangi yalnız bayan kaygısını dinletebiliyor ki? Tıpkı Nihal Yalçın’ın ödül alırken kendini apartman yöneticisi zihniyetindeki Tamer Karadağlı’ya dinletemediği üzere. halbuki ne diyordu o: “Bugün benim günüm, ödül kazandım, benden rol çalmasına müsaade vermeyeceğim!” Zuhal de vazgeçmez, derinlerden duyduğu kedi sesinin peşine düşer. Bu komşuları ve mahalleli içinde kendisi hakkında yeterlice kuşkulara yol açacaktır. Ona inanan tek kişi ise apartman nazaranvlisinin küçük kızıdır! Kedi var mıydı? Bunun için sineması izlemeniz gerekecek! Zuhal’in Ahmet’le telefonda yaşadığı aşk sahnesi ise Hülya Avşar’ın yıllar evvel çektiği ve epey ses getirmiş olan sahniçin daha sonra en bahadır olanlardan. O ve dolabı getirip koridorda bırakan ustalarla arbedesi, kaygısını anlatamadığı için sıkıştığı durum ise ödüllüktü nitekim…
İKİ ‘GÖRÜŞ’ ORTASINDA
O gece izlediğim öbür sinema, “İki Şafak içinde” ise Dr. Avni Tolunay Özel Ödülü’nü aldı. Ben sinemadan çıkarken epey da bayılmadığımı söylemeye bile yürek edemedim, zira sineması izleyenler içindeki sinemacılar pek beğenmiş, göklere çıkarıyorlardı! Bir dokuma fabrikasında yaşanan ve bir emekçinin canına mal olan iş kazasının fabrika sahibinin iki oğlundan birinin hayatını nasıl tersyüz ettiği ve ömrünü değiştirdiğini anlatan senaryo sağlam başlamış, lakin kan parası ve ailelerin reaksiyonları konusunda pek de gerçekçi olmayan detaylarla hikayeden koparmıştı izleyici olarak beni. Ayrıyeten oyunculuklar da epeyce başarılı gitmediği üzere sinema de akmıyordu. Lakin bir daha de beğenildiğine bakılırsa haksız olan benim herbiçimde? Şenlik sinemalarına özel bir müsamaha taşımadığım ve profesyonellik beklediğim için mi dersiniz?
KEDİ VAR MIYDI?
Zuhal, bir arada olduğu Ahmet yurtharicinde iş seyahatinde olduğu için yalnız kaldığı meskeninde, ne komşularıyla ne de annesiyle pek ilgi kurmak istemese de, kedi sesi yüzünden kurmak zorunda kalıyor. Meraklı komşu bayan, düzgün niyetli apartman vazifelisi, tipik emekli apartman yöneticisi, işi bitirmeyen ustalar, her gün karşılaştığımız tipler aslında. Hangimizin meskeninde yok ki ve yalnız yaşayan, iş güç sahibi, her davranışı mercek altına alınan hangi yalnız bayan kaygısını dinletebiliyor ki? Tıpkı Nihal Yalçın’ın ödül alırken kendini apartman yöneticisi zihniyetindeki Tamer Karadağlı’ya dinletemediği üzere. halbuki ne diyordu o: “Bugün benim günüm, ödül kazandım, benden rol çalmasına müsaade vermeyeceğim!” Zuhal de vazgeçmez, derinlerden duyduğu kedi sesinin peşine düşer. Bu komşuları ve mahalleli içinde kendisi hakkında yeterlice kuşkulara yol açacaktır. Ona inanan tek kişi ise apartman nazaranvlisinin küçük kızıdır! Kedi var mıydı? Bunun için sineması izlemeniz gerekecek! Zuhal’in Ahmet’le telefonda yaşadığı aşk sahnesi ise Hülya Avşar’ın yıllar evvel çektiği ve epey ses getirmiş olan sahniçin daha sonra en bahadır olanlardan. O ve dolabı getirip koridorda bırakan ustalarla arbedesi, kaygısını anlatamadığı için sıkıştığı durum ise ödüllüktü nitekim…
İKİ ‘GÖRÜŞ’ ORTASINDA
O gece izlediğim öbür sinema, “İki Şafak içinde” ise Dr. Avni Tolunay Özel Ödülü’nü aldı. Ben sinemadan çıkarken epey da bayılmadığımı söylemeye bile yürek edemedim, zira sineması izleyenler içindeki sinemacılar pek beğenmiş, göklere çıkarıyorlardı! Bir dokuma fabrikasında yaşanan ve bir emekçinin canına mal olan iş kazasının fabrika sahibinin iki oğlundan birinin hayatını nasıl tersyüz ettiği ve ömrünü değiştirdiğini anlatan senaryo sağlam başlamış, lakin kan parası ve ailelerin reaksiyonları konusunda pek de gerçekçi olmayan detaylarla hikayeden koparmıştı izleyici olarak beni. Ayrıyeten oyunculuklar da epeyce başarılı gitmediği üzere sinema de akmıyordu. Lakin bir daha de beğenildiğine bakılırsa haksız olan benim herbiçimde? Şenlik sinemalarına özel bir müsamaha taşımadığım ve profesyonellik beklediğim için mi dersiniz?