EsraBetül
Member
Altın Portakal’ın Ulusal Uzun Metraj Yarışması’nda 160 dakikalık müddetiyle izleyicinin gözünü korkutan “beraber Öleceğiz” isimli sinema izleyiciyi ikiye bölen o özel üretimlerden biri oldu. Müddetinin hakkını veren ve en azından hiç sıkılmadan izlenen sinemanın kimi taraflarıyla şimşekleri üzerine çekmesi bir yana izleyiciyle buluşan 8 sinema (diğer ikisi çabucak hemen izlenmedi) ortasında ayrıksı ve savlı sinematografisi ile (hem senaryo birebir vakitte imaj ve kurgu anlamında) kendine has bir yere oturduğunu kabul etmek gerekiyor. Hal bu biçimde olunca izleyicinin ikiye bölünmesi ve bazılarının sineması fazlaca sevmesi, bazılarının de bir çok aralı durması fazlaca doğal olağan olarak.
Öncelikle şunun altını çizelim; sinemanın yan öykülerinden biri üzücü biçimde homofobik bir kapıya çıkıyor. Sinemanın iki direktörü Hakkı Kurtuluş ve Melik Saraçoğlu’nun bunun ne derece farkında olduklarını bilmiyor ve epey da ilgilenmiyoruz açıkçası. En yumuşak yorumla vahim bir kusur olarak kabul etmek mümkün lakin eril bakış açısının ağır bir hakimiyet kurduğu sinema kesiminde sinemadaki homofobik telaffuzun şuurlu bir tercih olması da bizi şaşırtmayacak şüphesiz. Açıkçası sinemanın öyküsüne de kıymetli bir katkısı olmayan o kısım hiç konmasaymış (ya da yazılmasaymış, çekilmeseymiş, haydi çekildi, kesilip atılsaymış) diye düşünüyorum.
HEYECAN VE KALP AĞRISI
Su Kutlu ve Özgür Emre Yıldırım’ın başrollerini oynadığı “beraber Öleceğiz” akla Paolo Sorrentino’nun “La Grande Bellezza”sını getiren bir sekansla açılıyor ve iki gencin tutku dozu bir çok yüksek aşkını düşsel bir anlatıyla önümüze getiriyor. Bu düşsellik şüphesiz kabusa da dönüşüyor kimi anlarda lakin dehşetten çok huzursuzluk ve kalp ağrısı biçiminde tezahür eden bir kabus daha fazlaca. Şunu düşüneceksiniz muhtemelen sineması izlerken: Hangimiz yaşamadık ki bu biçimde bir aşk, bu biçimde toksik bir alaka? Bir gün kalbinizi heyecanla dolduran fakat tahminen çabucak sonraki gün midenizde ağrılar yaratan bir aşk… Yakın bir arkadaşın sevgilisiyle hiç beklenmedik, savunmasız bir biçimde başlayan bir aşk lakin tutkuyla yaşandığında anlaşılıyor güya, bunun da bir çoğunuza tanıdık gelmesi olasıdır. Lakin bir biçimde, tahminen de oburunun memnunluğu üzerine inşa edilen mutluluğun vicdani yükünün de bir yere kadar tesiriyle zehirlenen aşk, birbirlerini epeyce sevseler de bir ortada yaşamayı başaramayan ve bir arada ölmeyi yeğleyen iki aşığın karanlık hikayesine dönüşüyor. Tüm bunların epey çarpıcı bir müzik kullanmasıyla harmanlandığı öykü bilhassa genç izleyiciyi daha da fazlaca etkileyecek ve “beraber Öleceğiz”in bir kült statüsü kazanması bizi şaşırtmayacaktır. bir daha de sinemanın finaliyle ilgili küçük bir itirazım olduğunu da ekleyeyim, lakin fazla da kurcalamayayım, kendiniz izleyip görün, vizyona girdiğinde.
İzlerken yer yer bir Onur Ünlü sineması tadı da aldığımız “beraber Öleceğiz” kısımlar halinde ilerleyen, şiirsel anlatımıyla romanvari yapısını da harmanlayarak sinema kadar edebiyata da yakın duran bir iş. Senaryodaki kimi boşlukları anlatımının ayrıksılığıyla unutturan sinema son periyot daha fazlaca tekdüze bir anlatımın öne çıkmaya başladığı sinemamızda ve natürel ki bu yılki müsabakada kıymetli bir yere konumlanıyor. Bu yıl farklı bir biçimde çabucak her sinemada (elbet “Zuhal” hariç) bir erkeğin başrolde olduğunu düşünürsek Özgür Emre Yıldırım’ın da bu sinemadaki performansıyla heyetin En Düzgün Erkek Oyuncu mükafatı için tartışacağı isimlerden biri olacaktır diye düşünüyorum. En azından onun kadar yüklü bir bayan rolü yazdıkları için Kurtuluş ve Saraçoğlu ikilisine ayrıyeten bir teşekkür etmek gerek, çünkü Su Kutlu’nun da mesleğindeki tahminen birinci değerli çıkışını yapabileceği bu rol (sinemadaki birinci rolü yanılmıyorsam) bu yıl yarışta eksikliğini çektiğimiz bayan karakter olgusuna olumlu bir katkıydı. Keza, yan karakterlerden Şahika rolünde Nazlı Bulum bir daha epey düzgün; birebir biçimde TJ rolünde Tülay Günal da akılda kalan bir performans sunuyor bir daha, onların da ismini anmamız gerek.
SÜLEYMAN TURAN İLE SON SEFER
Süleyman Turan’a özel bir yer ayırmak gerekli olağan olarak. Yeşilçam sinemasının unutulmaz karakter aktörlerinden Süleyman Turan’ın sinemadaki son rolünü canlandırdığı sinemada onu görmek fevkalade hoş bir sürprizdi. O kadar ki, tahminen bir kısa sinema olarak hayli daha tesirli olabilecek kısmıyla “beraber Öleceğiz”in kıssasına epey kıymetli bir tesiri olmamakla birlikte onu izlemek başlı başına tarihi bir olaydı, çünkü sinemanın çekimleri ve kendi sahneleri tamamlanamadan vefat etmişti usta oyuncu. aslına bakarsan bu sebeple sinema onun anısına adanmış, son jenerikteki yazılardan bunu anlıyoruz.
Öncelikle şunun altını çizelim; sinemanın yan öykülerinden biri üzücü biçimde homofobik bir kapıya çıkıyor. Sinemanın iki direktörü Hakkı Kurtuluş ve Melik Saraçoğlu’nun bunun ne derece farkında olduklarını bilmiyor ve epey da ilgilenmiyoruz açıkçası. En yumuşak yorumla vahim bir kusur olarak kabul etmek mümkün lakin eril bakış açısının ağır bir hakimiyet kurduğu sinema kesiminde sinemadaki homofobik telaffuzun şuurlu bir tercih olması da bizi şaşırtmayacak şüphesiz. Açıkçası sinemanın öyküsüne de kıymetli bir katkısı olmayan o kısım hiç konmasaymış (ya da yazılmasaymış, çekilmeseymiş, haydi çekildi, kesilip atılsaymış) diye düşünüyorum.
HEYECAN VE KALP AĞRISI
Su Kutlu ve Özgür Emre Yıldırım’ın başrollerini oynadığı “beraber Öleceğiz” akla Paolo Sorrentino’nun “La Grande Bellezza”sını getiren bir sekansla açılıyor ve iki gencin tutku dozu bir çok yüksek aşkını düşsel bir anlatıyla önümüze getiriyor. Bu düşsellik şüphesiz kabusa da dönüşüyor kimi anlarda lakin dehşetten çok huzursuzluk ve kalp ağrısı biçiminde tezahür eden bir kabus daha fazlaca. Şunu düşüneceksiniz muhtemelen sineması izlerken: Hangimiz yaşamadık ki bu biçimde bir aşk, bu biçimde toksik bir alaka? Bir gün kalbinizi heyecanla dolduran fakat tahminen çabucak sonraki gün midenizde ağrılar yaratan bir aşk… Yakın bir arkadaşın sevgilisiyle hiç beklenmedik, savunmasız bir biçimde başlayan bir aşk lakin tutkuyla yaşandığında anlaşılıyor güya, bunun da bir çoğunuza tanıdık gelmesi olasıdır. Lakin bir biçimde, tahminen de oburunun memnunluğu üzerine inşa edilen mutluluğun vicdani yükünün de bir yere kadar tesiriyle zehirlenen aşk, birbirlerini epeyce sevseler de bir ortada yaşamayı başaramayan ve bir arada ölmeyi yeğleyen iki aşığın karanlık hikayesine dönüşüyor. Tüm bunların epey çarpıcı bir müzik kullanmasıyla harmanlandığı öykü bilhassa genç izleyiciyi daha da fazlaca etkileyecek ve “beraber Öleceğiz”in bir kült statüsü kazanması bizi şaşırtmayacaktır. bir daha de sinemanın finaliyle ilgili küçük bir itirazım olduğunu da ekleyeyim, lakin fazla da kurcalamayayım, kendiniz izleyip görün, vizyona girdiğinde.
İzlerken yer yer bir Onur Ünlü sineması tadı da aldığımız “beraber Öleceğiz” kısımlar halinde ilerleyen, şiirsel anlatımıyla romanvari yapısını da harmanlayarak sinema kadar edebiyata da yakın duran bir iş. Senaryodaki kimi boşlukları anlatımının ayrıksılığıyla unutturan sinema son periyot daha fazlaca tekdüze bir anlatımın öne çıkmaya başladığı sinemamızda ve natürel ki bu yılki müsabakada kıymetli bir yere konumlanıyor. Bu yıl farklı bir biçimde çabucak her sinemada (elbet “Zuhal” hariç) bir erkeğin başrolde olduğunu düşünürsek Özgür Emre Yıldırım’ın da bu sinemadaki performansıyla heyetin En Düzgün Erkek Oyuncu mükafatı için tartışacağı isimlerden biri olacaktır diye düşünüyorum. En azından onun kadar yüklü bir bayan rolü yazdıkları için Kurtuluş ve Saraçoğlu ikilisine ayrıyeten bir teşekkür etmek gerek, çünkü Su Kutlu’nun da mesleğindeki tahminen birinci değerli çıkışını yapabileceği bu rol (sinemadaki birinci rolü yanılmıyorsam) bu yıl yarışta eksikliğini çektiğimiz bayan karakter olgusuna olumlu bir katkıydı. Keza, yan karakterlerden Şahika rolünde Nazlı Bulum bir daha epey düzgün; birebir biçimde TJ rolünde Tülay Günal da akılda kalan bir performans sunuyor bir daha, onların da ismini anmamız gerek.
SÜLEYMAN TURAN İLE SON SEFER
Süleyman Turan’a özel bir yer ayırmak gerekli olağan olarak. Yeşilçam sinemasının unutulmaz karakter aktörlerinden Süleyman Turan’ın sinemadaki son rolünü canlandırdığı sinemada onu görmek fevkalade hoş bir sürprizdi. O kadar ki, tahminen bir kısa sinema olarak hayli daha tesirli olabilecek kısmıyla “beraber Öleceğiz”in kıssasına epey kıymetli bir tesiri olmamakla birlikte onu izlemek başlı başına tarihi bir olaydı, çünkü sinemanın çekimleri ve kendi sahneleri tamamlanamadan vefat etmişti usta oyuncu. aslına bakarsan bu sebeple sinema onun anısına adanmış, son jenerikteki yazılardan bunu anlıyoruz.