EliteDizqn
Active member
Yeni eğitim öğretim yılının başlamasına sayılı günler kaldı.
Okul evvelden liseye her kademeden 18 milyon öğrenci, yaz tatilinin akabinde okula başlamanın yahut bir üst sınıfa geçmenin heyecanını yaşıyor. Her yeni eğitim öğretim yılı, çocukların geliştiği, büyüdüğü ve muhtaçlıklarının değiştiği yeni bir devri de birlikteinde getiriyor. Bu süreç güzel yönetilmediğinde, öğrencinin duygusal gereksinimleri tespit edilip gerekli tedbirler alınmadığında okula ahenk süreci hem öğrenciler hem veliler tıpkı vakitte eğitimciler için sıkıntı bir duruma dönüşebiliyor. “İyi bir gelecek için âlâ bir başlangıç” kuraldır diyen Barış Sezgin, çocukların meskendeki duygusal hayat merkezlerinden ayrılması niçiniyle kaygılandıklarını, hakikat yaklaşımlarla bu sorunun kolay kolay aşılabileceğini söylemiş oldu.
ARKADAŞ DEĞİL DUYGUDAŞ OLMALIYIZ
Gelişim çağındaki öğrencilerin bilhassa de okul öncesi eğitimine ve 1. sınıfa başlayan öğrencilerin bu gerilime ve derde verdikleri yansıların yetişkinlerinden farklı olduğunu tabir eden Sezgin “Okul öncesi ve ilkokul 1. sınıf öğrencileri ahenk haftası çerçevesinde 1 hafta evvel okula başlamış olmalarına karşın çocuklarda ağlama, okula gitmek istememe, sınıfa girmeyi reddetme üzere durumlar yaşanabiliyor. bu vakitte çocuklar inançlı bir liman olarak gördükleri ebeveynlerinin yanında olmak istiyorlar. Hisleri reddetmek yerine hisleri anlamamız gerekiyor. Ebeveynler de öğretmenler de çocuklara karşı yapan tavır sergilemeli. Çocuğa “niçin ağlıyorsun” demek yerine “Üzgün olduğunu görüyorum. Bu hayli olağan. Öğretmenine ve arkadaşlarına alıştıkça bu hislerin değişecek” demek fazlaca daha tesirli bir formüldür. bu türlü hem çocuğun hislerini reddetmemiş tıpkı vakitte olumsuz hisleri karşılamış ve anlamış oluruz. Okulun birinci günlerinde çocuklarla arkadaş olmak yerine ‘duygudaş’ olmalıyız” dedi.
ÇOCUK HAYATI EBEVEYNLERİNİN GÖZÜNDEN GÖRÜR
Öğrencilerin okula ahenk sürecinde aile içi tavırların hayli değerli olduğuna dikkat çeken Barış Sezgin ebeveynlere tekliflerde bulundu:
“Çocuklar, ömrü anne ve babasının gözlerinden görür. Ebeveynler bu süreçte sakin ve dengeli olursa çocukta da korku azalacaktır ve okula daha kolay adapte olacaktır. Ayrıyeten öğretmen ve ebeveyn bağlantısı itimat verici olmalıdır. Ebeveynin öğretmenle müspet bağlantı halinde olduğuna şahit olan çocuk, öğretmeninin ailesinin güvendiği bir kişi olduğunu düşünür ve tasası azalır. Vakit zaman öğretmen ve ebeveyn içinde uyuşmazlıklar olabilir lakin bu durum asla çocuğa yansıtılamamalıdır. Aileler çocukların okula ahenk sürecinde gösterdiği çabayı görmeli ve takdir etmeli. Bunun yanı sıra okul kapısında vedalaşma anları mümkün olduğunca kısa tutulmalı. Bu süreçte babalara büyük nazaranv düşüyor. Anne ve çocuk içinde ağır bir bağımlılık var ise çocuğu okula baba bırakmalı. Çocuktan beklenen, yaşadığı duygusal sorunu inançlı ortamda bekleyerek çözmesidir. Çocuğa olumsuz hisleriyle çaba etmesini öğretmeliyiz. Çocuklara saat kullanımını öğretmek faydalı olabilir. Örneğin okuldan çıkış saatinin saat 12.00 olduğunu söylemek ve o saatte okuldan alınacağının söylemek çocuğa şuur kazandırır ve bir süre daha sonra ‘saat’ çocuk için bir inanç objesi olur. Birinci günlerde çocuklar kendini inançta hissetmek için okula giderken yanına sevdiği bir oyuncağı ya da annesinin saç tokasını alabilir. Aileler çocukları ile birlikte uyumamalı. Bu bağımlılığı artıran bir alışkanlıktır. Bu bahiste okulların rehberlik ünitelerinden takviye alınabilir.”
ÇOCUKLARDA DA PAZARTESİ SENDROMU OLUR
Tıpkı yetişkinler üzere çocuklarda da pazartesi sendromu olabileceğini belirten Barış Sezgin kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“Pazartesiden cumaya okula alışan çocuk, yeni bir haftaya başladığında benzeri ahenk meselelerini yaşayabilir. Bu durumda aileler bir daha birinci günlerde sergiledikleri tavrı devam ettirmeli. Ayrıyeten mide bulantısı, karın ağrısı üzere psikosomatik durumlar oluşabilir. Dert bazlı yaşanan bu durumlar kriz haline getirilerek ödüllendirilmemeli. Çocukta ‘karnım ağrırsa okula göndermezler’ algısı oluşmamalı.”
ÖĞRETMENLER MÜZİĞİN VE OYUNUN GÜCÜNDEN YARARLANMALI
Öğretmenlerin de en kısa vakitte öğrencilerle itimat bağı kurması gerektiğini belirten Sezgin “Çocuğun en önemli işi oyundur. Çocuklara çokça oyun oynatarak okula ahenk süreci kolaylaştırılabilir. Öğretmenler bilgi vermenin yanı sıra birinci vakit içinderda çocukların hislerine ulaşmalı. Öğrencilerin okulu sevmelerini sağlamak değerli. Öğretmenler kesinlikle çocukların ismini öğrenmeli. Bir çocuğa ismiyle hitap etmek, onu kabul etmek ve birey olarak algılamak manasına gelir. Müziğin ve fotoğrafın gücünden yararlanarak çocukları motive etmek tesirli bir prosedürdür. Derslerde bol ölçüde müzikler çalıp, fotoğraflar çizdirebilir. Çocuklara küçük sürprizler hazırlayıp, gün sonunda takdir edebilirler. Ayrıyeten sınıf kuralları çocuklarla birlikte belirlenmeli ve tutarlılık sağlanmalı. Kendi fikirleri de kurallara dahil edildiğinde çocuklar kurallara daha epeyce ahenk sağlıyor” diyerek öğretmenlere tekliflerde bulundu.
Okul evvelden liseye her kademeden 18 milyon öğrenci, yaz tatilinin akabinde okula başlamanın yahut bir üst sınıfa geçmenin heyecanını yaşıyor. Her yeni eğitim öğretim yılı, çocukların geliştiği, büyüdüğü ve muhtaçlıklarının değiştiği yeni bir devri de birlikteinde getiriyor. Bu süreç güzel yönetilmediğinde, öğrencinin duygusal gereksinimleri tespit edilip gerekli tedbirler alınmadığında okula ahenk süreci hem öğrenciler hem veliler tıpkı vakitte eğitimciler için sıkıntı bir duruma dönüşebiliyor. “İyi bir gelecek için âlâ bir başlangıç” kuraldır diyen Barış Sezgin, çocukların meskendeki duygusal hayat merkezlerinden ayrılması niçiniyle kaygılandıklarını, hakikat yaklaşımlarla bu sorunun kolay kolay aşılabileceğini söylemiş oldu.
ARKADAŞ DEĞİL DUYGUDAŞ OLMALIYIZ
Gelişim çağındaki öğrencilerin bilhassa de okul öncesi eğitimine ve 1. sınıfa başlayan öğrencilerin bu gerilime ve derde verdikleri yansıların yetişkinlerinden farklı olduğunu tabir eden Sezgin “Okul öncesi ve ilkokul 1. sınıf öğrencileri ahenk haftası çerçevesinde 1 hafta evvel okula başlamış olmalarına karşın çocuklarda ağlama, okula gitmek istememe, sınıfa girmeyi reddetme üzere durumlar yaşanabiliyor. bu vakitte çocuklar inançlı bir liman olarak gördükleri ebeveynlerinin yanında olmak istiyorlar. Hisleri reddetmek yerine hisleri anlamamız gerekiyor. Ebeveynler de öğretmenler de çocuklara karşı yapan tavır sergilemeli. Çocuğa “niçin ağlıyorsun” demek yerine “Üzgün olduğunu görüyorum. Bu hayli olağan. Öğretmenine ve arkadaşlarına alıştıkça bu hislerin değişecek” demek fazlaca daha tesirli bir formüldür. bu türlü hem çocuğun hislerini reddetmemiş tıpkı vakitte olumsuz hisleri karşılamış ve anlamış oluruz. Okulun birinci günlerinde çocuklarla arkadaş olmak yerine ‘duygudaş’ olmalıyız” dedi.
ÇOCUK HAYATI EBEVEYNLERİNİN GÖZÜNDEN GÖRÜR
Öğrencilerin okula ahenk sürecinde aile içi tavırların hayli değerli olduğuna dikkat çeken Barış Sezgin ebeveynlere tekliflerde bulundu:
“Çocuklar, ömrü anne ve babasının gözlerinden görür. Ebeveynler bu süreçte sakin ve dengeli olursa çocukta da korku azalacaktır ve okula daha kolay adapte olacaktır. Ayrıyeten öğretmen ve ebeveyn bağlantısı itimat verici olmalıdır. Ebeveynin öğretmenle müspet bağlantı halinde olduğuna şahit olan çocuk, öğretmeninin ailesinin güvendiği bir kişi olduğunu düşünür ve tasası azalır. Vakit zaman öğretmen ve ebeveyn içinde uyuşmazlıklar olabilir lakin bu durum asla çocuğa yansıtılamamalıdır. Aileler çocukların okula ahenk sürecinde gösterdiği çabayı görmeli ve takdir etmeli. Bunun yanı sıra okul kapısında vedalaşma anları mümkün olduğunca kısa tutulmalı. Bu süreçte babalara büyük nazaranv düşüyor. Anne ve çocuk içinde ağır bir bağımlılık var ise çocuğu okula baba bırakmalı. Çocuktan beklenen, yaşadığı duygusal sorunu inançlı ortamda bekleyerek çözmesidir. Çocuğa olumsuz hisleriyle çaba etmesini öğretmeliyiz. Çocuklara saat kullanımını öğretmek faydalı olabilir. Örneğin okuldan çıkış saatinin saat 12.00 olduğunu söylemek ve o saatte okuldan alınacağının söylemek çocuğa şuur kazandırır ve bir süre daha sonra ‘saat’ çocuk için bir inanç objesi olur. Birinci günlerde çocuklar kendini inançta hissetmek için okula giderken yanına sevdiği bir oyuncağı ya da annesinin saç tokasını alabilir. Aileler çocukları ile birlikte uyumamalı. Bu bağımlılığı artıran bir alışkanlıktır. Bu bahiste okulların rehberlik ünitelerinden takviye alınabilir.”
ÇOCUKLARDA DA PAZARTESİ SENDROMU OLUR
Tıpkı yetişkinler üzere çocuklarda da pazartesi sendromu olabileceğini belirten Barış Sezgin kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“Pazartesiden cumaya okula alışan çocuk, yeni bir haftaya başladığında benzeri ahenk meselelerini yaşayabilir. Bu durumda aileler bir daha birinci günlerde sergiledikleri tavrı devam ettirmeli. Ayrıyeten mide bulantısı, karın ağrısı üzere psikosomatik durumlar oluşabilir. Dert bazlı yaşanan bu durumlar kriz haline getirilerek ödüllendirilmemeli. Çocukta ‘karnım ağrırsa okula göndermezler’ algısı oluşmamalı.”
ÖĞRETMENLER MÜZİĞİN VE OYUNUN GÜCÜNDEN YARARLANMALI
Öğretmenlerin de en kısa vakitte öğrencilerle itimat bağı kurması gerektiğini belirten Sezgin “Çocuğun en önemli işi oyundur. Çocuklara çokça oyun oynatarak okula ahenk süreci kolaylaştırılabilir. Öğretmenler bilgi vermenin yanı sıra birinci vakit içinderda çocukların hislerine ulaşmalı. Öğrencilerin okulu sevmelerini sağlamak değerli. Öğretmenler kesinlikle çocukların ismini öğrenmeli. Bir çocuğa ismiyle hitap etmek, onu kabul etmek ve birey olarak algılamak manasına gelir. Müziğin ve fotoğrafın gücünden yararlanarak çocukları motive etmek tesirli bir prosedürdür. Derslerde bol ölçüde müzikler çalıp, fotoğraflar çizdirebilir. Çocuklara küçük sürprizler hazırlayıp, gün sonunda takdir edebilirler. Ayrıyeten sınıf kuralları çocuklarla birlikte belirlenmeli ve tutarlılık sağlanmalı. Kendi fikirleri de kurallara dahil edildiğinde çocuklar kurallara daha epeyce ahenk sağlıyor” diyerek öğretmenlere tekliflerde bulundu.