EliteDizqn
Active member
Uzman Psikolog Tuba Karacan, 2022-2023 eğitim ve öğretim yılının başlaması ötürüsıyla “okul fobisi” ya da genel manada “ayrılma anksiyetesi” olarak tanımlanan duygusal durum hakkında, değerlendirmede bulundu.
Karacan, okula yeni başlayan çocuklardaki endişe ve korkuyu olağan bir his olarak karşılamak gerektiğini belirterek, aksi taktirde çocuklar zorlandıklarında ya da korkutulduklarında, kalıcı duygusal ve ruhsal sıkıntıların ortaya çıkabileceğine işaret etti.
“BAZI ÇOCUKLAR DAHA HASSAS OLABİLİYOR”
Çocukların bilhassa okula birinci başladığı vakit içinderda yaşadığı belirsizlik durumundan kaynaklanan hislere karşı anlayışlı olunması gerektiğini vurgulayan Karacan, “Çocuklar doğal olarak korkuyorlar. Kaygılanıyorlar. Kimi çocuklar daha fazla korku duyarken kimileri daha rahat atlatıyor bu süreci. Birtakım çocuklar daha hassas olabiliyor ve daha hayli zorlanabiliyorlar” dedi.
Karacan, çocuklardaki bu his durumunun aile kaynaklı olabileceğine dikkati çekerek, “Anne yahut baba kaygılıysa bu da aslında çocuğa aktarılıyor. Çocuk, anne yahut babanın telaşını alıyor, ağır bir reaksiyon veriyor. bu vakitte ebeveynler de kendi hislerini denetim etmeli” tabirini kullandı.
“ÇOCUĞU İTERSENİZ DAHA ÇOK YAPIŞIR”
Çocuğun okula alışabilmesi için ailelere büyük misyon düştüğünü lisana getiren Karacan, “duyguyu manaya çabasının” burada kilit rol oynadığını söylemiş oldu.
Psikolog Karacan, çocukla empati kurmanın ehemmiyete değinerek, velilere şu tekliflerde bulundu:
“Anne yahut baba, çocuğun hissettiği dehşete ‘hayır’ derse, bu defa çocuk duygusal sıkışma hissediyor ve daha sıkıntı atlatıyor. Ebeveynler çocuğu anlamalı ve hislerini normalleştirmeli. Çocuk yaşadığı duyguyu olağan kabul ederse ahenk sürecine başlıyor. Çocuk katılıkta korkutulmamalı. Ebeveynin sakin olması, çocuğun duygusal sürecine ahenk sağlaması kıymetli. Ebeveyn onu istenilmeyen biri üzere ittirerek okula götürdüğünde çocuk daha hayli yapışıyor. Çocuğun yaşayacağı şeyin anlatılması, hatta mümkünse okulun ziyaret edilmesi, bir arada alışverişe gidilmesi epeyce kıymetli. “
“AYRILIK ANKSİYETESİ, OKUL FOBİSİ DEYİP GEÇMEMELİ”
Çocuklara yaklaşım stilinin, onlar üzerinde ömür uzunluğu tesirleri olabileceğini belirten Karacan, şöyleki devam etti:
“Eğer ebeveynler çocukları korkutarak hareket ederlerse, hislerini yadsırlarsa, inkar ederlerse, tasalarını çocuklara yansıtırlarsa çocukta uzun vadede yeni bir işe başlarken zorlanma, hayatın kesişim periyotlarında karar almada, kendine güvenmede özetlemek gerekirse her yeni başlangıçta negatif tesire dönüşebilir. hayatımızın tümünde ayrılık durumu yaşıyoruz. Ayrılık anksiyetesi, okul fobisi deyip geçmemeli. Hayatlarının öbür periyotlarında yaşayacakları kayıp durumlarında gerilim toleransları daha düşük oluyor. Çocukla fizikî temas kurulması, sarılarak eşlik edilmesi, inanç verilmesi, okul ve öğretmenle ilgili dertlerinin yansıtılmaması, kesinlikle verilen kelamların tutulması gerekiyor.”
Okul fobisinde kız ve erkek çocukları içinde kıymetli bir fark olmadığını, ancak hislerin dışavurumlarında farklılıklar olduğunu kaydeden Karacan, şu tespitleri lisana getirdi:
“Kız çocukları ve erkek çocukları içinde kaygı bağlamında fazlaca cinsiyet farkı yok. Erkek çocuklarının verdiği hisler, toplumsal olarak daha epeyce baskılanıyor, kız çocuklarının daha olağan karşılanıyor. Ebeveynle kurduğu bağ belirleyici faktör. ‘Erkek adam ağlamaz’ diyerek çocuğun hislerini baskılıyoruz. Bu durum ileride bir öfke olarak, içe kapanma olarak ortaya çıkabilir. örneğin okula alışmış fakat eşyalara ve arkadaşlarına ziyan veren bir çocuğa dönüşebiliyor.”
Karacan, okula yeni başlayan çocuklardaki endişe ve korkuyu olağan bir his olarak karşılamak gerektiğini belirterek, aksi taktirde çocuklar zorlandıklarında ya da korkutulduklarında, kalıcı duygusal ve ruhsal sıkıntıların ortaya çıkabileceğine işaret etti.
“BAZI ÇOCUKLAR DAHA HASSAS OLABİLİYOR”
Çocukların bilhassa okula birinci başladığı vakit içinderda yaşadığı belirsizlik durumundan kaynaklanan hislere karşı anlayışlı olunması gerektiğini vurgulayan Karacan, “Çocuklar doğal olarak korkuyorlar. Kaygılanıyorlar. Kimi çocuklar daha fazla korku duyarken kimileri daha rahat atlatıyor bu süreci. Birtakım çocuklar daha hassas olabiliyor ve daha hayli zorlanabiliyorlar” dedi.
Karacan, çocuklardaki bu his durumunun aile kaynaklı olabileceğine dikkati çekerek, “Anne yahut baba kaygılıysa bu da aslında çocuğa aktarılıyor. Çocuk, anne yahut babanın telaşını alıyor, ağır bir reaksiyon veriyor. bu vakitte ebeveynler de kendi hislerini denetim etmeli” tabirini kullandı.
“ÇOCUĞU İTERSENİZ DAHA ÇOK YAPIŞIR”
Çocuğun okula alışabilmesi için ailelere büyük misyon düştüğünü lisana getiren Karacan, “duyguyu manaya çabasının” burada kilit rol oynadığını söylemiş oldu.
Psikolog Karacan, çocukla empati kurmanın ehemmiyete değinerek, velilere şu tekliflerde bulundu:
“Anne yahut baba, çocuğun hissettiği dehşete ‘hayır’ derse, bu defa çocuk duygusal sıkışma hissediyor ve daha sıkıntı atlatıyor. Ebeveynler çocuğu anlamalı ve hislerini normalleştirmeli. Çocuk yaşadığı duyguyu olağan kabul ederse ahenk sürecine başlıyor. Çocuk katılıkta korkutulmamalı. Ebeveynin sakin olması, çocuğun duygusal sürecine ahenk sağlaması kıymetli. Ebeveyn onu istenilmeyen biri üzere ittirerek okula götürdüğünde çocuk daha hayli yapışıyor. Çocuğun yaşayacağı şeyin anlatılması, hatta mümkünse okulun ziyaret edilmesi, bir arada alışverişe gidilmesi epeyce kıymetli. “
“AYRILIK ANKSİYETESİ, OKUL FOBİSİ DEYİP GEÇMEMELİ”
Çocuklara yaklaşım stilinin, onlar üzerinde ömür uzunluğu tesirleri olabileceğini belirten Karacan, şöyleki devam etti:
“Eğer ebeveynler çocukları korkutarak hareket ederlerse, hislerini yadsırlarsa, inkar ederlerse, tasalarını çocuklara yansıtırlarsa çocukta uzun vadede yeni bir işe başlarken zorlanma, hayatın kesişim periyotlarında karar almada, kendine güvenmede özetlemek gerekirse her yeni başlangıçta negatif tesire dönüşebilir. hayatımızın tümünde ayrılık durumu yaşıyoruz. Ayrılık anksiyetesi, okul fobisi deyip geçmemeli. Hayatlarının öbür periyotlarında yaşayacakları kayıp durumlarında gerilim toleransları daha düşük oluyor. Çocukla fizikî temas kurulması, sarılarak eşlik edilmesi, inanç verilmesi, okul ve öğretmenle ilgili dertlerinin yansıtılmaması, kesinlikle verilen kelamların tutulması gerekiyor.”
Okul fobisinde kız ve erkek çocukları içinde kıymetli bir fark olmadığını, ancak hislerin dışavurumlarında farklılıklar olduğunu kaydeden Karacan, şu tespitleri lisana getirdi:
“Kız çocukları ve erkek çocukları içinde kaygı bağlamında fazlaca cinsiyet farkı yok. Erkek çocuklarının verdiği hisler, toplumsal olarak daha epeyce baskılanıyor, kız çocuklarının daha olağan karşılanıyor. Ebeveynle kurduğu bağ belirleyici faktör. ‘Erkek adam ağlamaz’ diyerek çocuğun hislerini baskılıyoruz. Bu durum ileride bir öfke olarak, içe kapanma olarak ortaya çıkabilir. örneğin okula alışmış fakat eşyalara ve arkadaşlarına ziyan veren bir çocuğa dönüşebiliyor.”