EsraBetül
Member
Türk Cumhuriyetlerinin bağımsızlıklarına kavuşmalarının 30. yılı kutlamaları çerçevesinde İstanbul’da düzenlenen haftada Azeri sanatçı Aziza Mustafa Zadeh, Cemal Reşit Rey’in sahnesinde besteleriyle, piyanosuyla, sesiyle, oğluyla, tek kişilik dev bir kadroydu! Salon da tıka basa doluydu. Bu kutlamanın fikir babası GÜZEL Parti İstanbul Vilayet Lideri Buğra Kavuncu, konuk sanatçı ve partililerini getirmişti. Duyan da gelmişti. Partililerin olduğu yerde herkes “başkan”dı, herkes birilerine “Başkanım” diye sesleniyor, liderler kendilerine ayrılan yerleri beğenmiyordu!
Herkes tıka basa yerleştirildi de saçları beline kadar salıverilmiş, beyaz tuvaleti ortasında peri kızı üzere bir genç bayan çıktı sahneye, siyah kuyruklu piyanonun başına geçti ve çaldı, çaldı, çaldı! Almanya’da yaşıyormuş. Ne Azerice konuştu, ne Türkçe. Kırık İngilizcesine salon ufak tefek reaksiyon bile koydu sonunda. Lakin daima Bakû, daima Azerbaycan deyip çaldı, daima lokal ezgiler, daima İstanbul, Türkiye sevgisini lisana getirdi. Bir tek kesim haricinde müzik söylemedi, halbuki billur üzere bir ses, kusursuz bir vokal, dayanılmaz bir performans, niye yoksun ettiyse bizi? Sarı Gelin çalıyor, söylese ya? Caz piyanisti demişlerdi, çaldığı müzik daha epey füzyon, pek caz da değildi bence. Çok seveni varmış, bir ben mi dinlememişim daha evvel?
İBB Genel Sekreter Yardımcısı Yetenekli Polat, “üniversite senelerımdan bu yana müziğine tutkuyla bağlı olduğum Bakû’nun samyeli” diye tanımlıyor onu, toplumsal medyada kendisini İstanbul’da dinleme memnunluğunu belirten belirtene. tekrar geldiğinde keşke biraz daha müzik söylese? Bir de Türkçe konuşsa, burası da söylemiş olduği üzere, iki ülke, tek millet? Onun yerine küçük oğlunu çağırdı sahneye sanatçı. Ufaklık, ayakları pedallara yetişmediği biçimde, pek hoş bastı tuşlara. aslına bakarsanız sahneye de büyük bir özgüvenle çıktı, iki kesim çalıp el sallayarak birebir özgüvenle indi! Boşuna, doğduğun konut, coğrafya kaderindir demiyorlar! Azeriler müziğe hayli yetenekli. Sesleri de farklı hoş. Aziza da pek yahşiydi; Yahşi Balam!
Herkes tıka basa yerleştirildi de saçları beline kadar salıverilmiş, beyaz tuvaleti ortasında peri kızı üzere bir genç bayan çıktı sahneye, siyah kuyruklu piyanonun başına geçti ve çaldı, çaldı, çaldı! Almanya’da yaşıyormuş. Ne Azerice konuştu, ne Türkçe. Kırık İngilizcesine salon ufak tefek reaksiyon bile koydu sonunda. Lakin daima Bakû, daima Azerbaycan deyip çaldı, daima lokal ezgiler, daima İstanbul, Türkiye sevgisini lisana getirdi. Bir tek kesim haricinde müzik söylemedi, halbuki billur üzere bir ses, kusursuz bir vokal, dayanılmaz bir performans, niye yoksun ettiyse bizi? Sarı Gelin çalıyor, söylese ya? Caz piyanisti demişlerdi, çaldığı müzik daha epey füzyon, pek caz da değildi bence. Çok seveni varmış, bir ben mi dinlememişim daha evvel?
İBB Genel Sekreter Yardımcısı Yetenekli Polat, “üniversite senelerımdan bu yana müziğine tutkuyla bağlı olduğum Bakû’nun samyeli” diye tanımlıyor onu, toplumsal medyada kendisini İstanbul’da dinleme memnunluğunu belirten belirtene. tekrar geldiğinde keşke biraz daha müzik söylese? Bir de Türkçe konuşsa, burası da söylemiş olduği üzere, iki ülke, tek millet? Onun yerine küçük oğlunu çağırdı sahneye sanatçı. Ufaklık, ayakları pedallara yetişmediği biçimde, pek hoş bastı tuşlara. aslına bakarsanız sahneye de büyük bir özgüvenle çıktı, iki kesim çalıp el sallayarak birebir özgüvenle indi! Boşuna, doğduğun konut, coğrafya kaderindir demiyorlar! Azeriler müziğe hayli yetenekli. Sesleri de farklı hoş. Aziza da pek yahşiydi; Yahşi Balam!