EsraBetül
Member
29 Ekim’de Kadıköy’de, Müjdat Gezen Tiyatrosu’ndayım. Müjdat, 29 Ekim doğumlu. Her yıl doğum günü Cumhuriyet Bayramı’na denk gelen memnun azınlıktan yani. Sanatçılığının, yazarlığının yanı sıra eğitimci kimliğiyle de tiyatromuza damgasını vurmuş bir usta Müjdat Gezen. Bu yıl 30. yaşını tamamlayan ve verdiği fiyatsız tiyatro eğitimiyle sayısız bedel yetiştirmiş Müjdat Gezen Sanat Merkezi’nin, MSM’nin kurucusu, yöneticisi, hocası. YÖK MÖK tanımayan, fakat seçkin eğitim takımı ve verdiği mezunlarıyla kendini oldukçatan ispatlamış, eğitim tarihimizdeki değerli yerini oldukçatan almış MSM “macerası”nın mimarı. Bu yıl doğum gününü ve Cumhuriyet Bayramı’nı sahnede kendisinin yazdığı, müziklerini kızı Elif Gezen’in, direktörlüğünü Cihan Duyal’ın yaptığı, Elif Gezen ile birlikte oynadığı “Baba-Kız” oyununun prömiyeriyle kutluyor.
İÇTENLİK VE SEVGİ
Bir baba ile kızın iki saat karşılıklı oturup geçmişi yâd etmelerinden, “bak şu da olmuştu, bu da olmuştu” diye birbirlerine anılarını anlatmalarından, anlattırmalarından tiyatro oyunu olur mu? Kelam konusu “Baba-Kız” Müjdat ve Elif Gezen ise oluyor, tıpkı vakitte o denli bir oluyor ki iki saatin nasıl geçtiğini anlamıyor, gündelik ömrümüze dönmesek daha, biraz daha anlatsalar, birkaç müzik daha söyleseler diye geçiriyorsunuz içinizden.
Her şey son derece sade: Sahnenin ortasında iki koltuk, üzerlerinde Leyla Gezen’in hünerli ellerinden çıkmış tığ işi iki nefis örtü, koltukların ortasında bir sandık, üstünde Müjdat Gezen’in yeri geldiğinde “darbuka” hünerini göstermesini sağlayan bir kutu, sahnenin sol ön köşesinde bir mikrofon, sahneye girip evlerindeymiş üzere oturup söyleşen, bizi bu söyleşiye ortak eden bir baba-kız.
‘GÜNDOĞUMU, GÜNBATIMI’
Siyaset şu son devirde bu ülkede her şeyi öylesine ezdi ve herkes buna hem alışıp birebir vakitte öylesine maruz kaldı ki şuurlu bir tercihle politik taşlama olmamayı seçmiş “Baba-Kız”da apayrı anıların ortasında dolaşmak içimi ferahlattı, bir çeşit “rehabilitasyon” oldu. Üstelik o anılar bizi yalnızca Müjdat ile Elif’in hayatına değil, diğer bir Türkiye’ye, gönüllerin ve vicdanların bu derece bölünüp parçalanmadığı bir dünyaya, Karacaoğlan’ların, Esmeray’ların, yitirdiğimiz sanatkarların hikayelerine ve natürel ki kendi gençliğimize, hatta çocukluğumuza gdolayıyor. Elif Gezen’in özgün yorumuyla söylemiş olduği “Damdaki Kemancı”nın unutulmaz müziği “Sunrise, Sunset”in sözlerindeki üzere geçip gidiyor hayat zira: “Gündoğumu, günbatımı/Gündoğumu, günbatımı/Kucağımda taşıdığım küçük kız mı bu?/Oyunlar oynayan küçük oğlan bu mu?/Büyüdüklerini hatırlamıyorum bile/Ne vakit büyüdüler bu biçimde?”
“Baba-Kız”ı izleyin; bol ölçüde gülecek, ortada bir ağlayacaksınız. Çekinmeyin, sahnedeki baba-kız da gözyaşlarını tutamıyorlar vakit zaman…
İÇTENLİK VE SEVGİ
Bir baba ile kızın iki saat karşılıklı oturup geçmişi yâd etmelerinden, “bak şu da olmuştu, bu da olmuştu” diye birbirlerine anılarını anlatmalarından, anlattırmalarından tiyatro oyunu olur mu? Kelam konusu “Baba-Kız” Müjdat ve Elif Gezen ise oluyor, tıpkı vakitte o denli bir oluyor ki iki saatin nasıl geçtiğini anlamıyor, gündelik ömrümüze dönmesek daha, biraz daha anlatsalar, birkaç müzik daha söyleseler diye geçiriyorsunuz içinizden.
Her şey son derece sade: Sahnenin ortasında iki koltuk, üzerlerinde Leyla Gezen’in hünerli ellerinden çıkmış tığ işi iki nefis örtü, koltukların ortasında bir sandık, üstünde Müjdat Gezen’in yeri geldiğinde “darbuka” hünerini göstermesini sağlayan bir kutu, sahnenin sol ön köşesinde bir mikrofon, sahneye girip evlerindeymiş üzere oturup söyleşen, bizi bu söyleşiye ortak eden bir baba-kız.
‘GÜNDOĞUMU, GÜNBATIMI’
Siyaset şu son devirde bu ülkede her şeyi öylesine ezdi ve herkes buna hem alışıp birebir vakitte öylesine maruz kaldı ki şuurlu bir tercihle politik taşlama olmamayı seçmiş “Baba-Kız”da apayrı anıların ortasında dolaşmak içimi ferahlattı, bir çeşit “rehabilitasyon” oldu. Üstelik o anılar bizi yalnızca Müjdat ile Elif’in hayatına değil, diğer bir Türkiye’ye, gönüllerin ve vicdanların bu derece bölünüp parçalanmadığı bir dünyaya, Karacaoğlan’ların, Esmeray’ların, yitirdiğimiz sanatkarların hikayelerine ve natürel ki kendi gençliğimize, hatta çocukluğumuza gdolayıyor. Elif Gezen’in özgün yorumuyla söylemiş olduği “Damdaki Kemancı”nın unutulmaz müziği “Sunrise, Sunset”in sözlerindeki üzere geçip gidiyor hayat zira: “Gündoğumu, günbatımı/Gündoğumu, günbatımı/Kucağımda taşıdığım küçük kız mı bu?/Oyunlar oynayan küçük oğlan bu mu?/Büyüdüklerini hatırlamıyorum bile/Ne vakit büyüdüler bu biçimde?”
“Baba-Kız”ı izleyin; bol ölçüde gülecek, ortada bir ağlayacaksınız. Çekinmeyin, sahnedeki baba-kız da gözyaşlarını tutamıyorlar vakit zaman…