EsraBetül
Member
Ersin Karabulut, bir 9. sanat yolcusu. Anlatacağım. “Seni ne diye tanıtmalıyım” sorusunu sorduğumda, “Çizer” diyor. “Öykü anlatıcısı” diye ekliyor. “Karikatürist değilim” diyor. 24 yıllık bir meslek, 5-6 mecmuada, kimi vakit iki mecmuada birden daima bir çalışma ortasında. Yoluna devam etmek için gözünü sinemaya dikmiş, senaryo yazmak, sinema yönetmek istiyor. Zira aslında bir zanaatkâr üzere sinema yapıyor. Nasıl mı? Çizgi roman yaparak! Hikaye anlatmayı seviyor ya sinema yapmak takım ve para gerektiriyorsa, o tek başına yapıyor sinemasını, çizerek!
Çizgi romanları 2016’dan beri Fransa’da da yayımlanıyor, Belçika’da da Fransızca, Brezilya’da Portekizce, Türkçe 8 kitabı var lakin güya Fransa ve Belçika’da Türkiye’dekinden daha epeyce ilgi çekiyor, zira bu iki ülke, çizgi romanı fazlaca sever, basar, yayar, okur. Evet, ben de sizin üzere çabucak aklıma geleni soruyorum, ya Japonya? “Çizgi romanların milyonlarla tabir edilen baskı sayılarıyla niçin girmedin Japonya’ya?” “Orası başka bir dünya, yazı karakterinden balonların yerleştirilmesine kadar farklı ve bizim dünyayla uyuşmuyor” diyor.
ÇOCUKKEN BAŞLADI!
Dönelim Ersin Karabulut’un meslek seyahatinin nasıl geliştiğine: Çizmeye, anlatmaya meraklı bütün gençler üzere fazlaca erken başlamış (16 yaşında) karalamaya ve kolunun altındaki çizgileriyle mizah mecmualarının rahlesinden geçmiş. Gırgır, Fırt okuyarak tanıdığı o erkek dünyasının ortasında büyümüş, hani hepsinin bir küçük ofiste duman altı olarak espri ve karikatür yaratmak için çalıştığı ortamda. “Pişmiş Kelle” birinci mecmuası. “Uykusuz” ise kendi çıkardığı, editörlüğünü yaptığı!
“Penguen” uzun mühlet çalıştığı. “Sandık İçi”, onun başının içi biraz, epeyce sevdiği köşesi. Sarı siyah çizgili tişörtü, alameti farikası. “Yeraltı Öyküleri”, sinema yapmak istediği hikayeler. Çizgileri, kitap kapakları, bantlarının sergilendiği Fransız Enstitüsü’nün bahçesinde oturup konuşurken saçları hafifçeten ağarmaya başlamış bu genç adamın ardında uzun bir yol, önünde daha uzun bir yol olduğunu görüp heyecanını paylaşıyorum, o kadar dolu ki! “Anlatmak istediğim o kadar fazlaca öyküm var ki kafamda” diyor! Bu ne büyük bir servet. Müellifler, çizerler, kâğıdın, bilgisayarın başında bir öykü bulmak için kıvranırken, büyük yetenek ya anlatacağı öyküsü olsa, fazlaca hoş anlatacak, yazmayı, çizmeyi biliyor zira lakin o esin perisi gelmiyor, kıssa yok. Ersin Karabulut’ta ise öykü epeyce, sandığın içi, çeyizi dolu! Çizecek, anlatacak, sinemasını çekecek. “Ekiple çalışıyor musun” diye soruyorum. O denli ya o 16 günde “Lombak Dergisi” için yaptığı, standın de en karmaşık ve hoş yapıtlarından biri olan fotoğraf değil, karikatür değil, ne diyeceğimi bilmiyorum, “Panaroma” isimli 9. sanat yapıtı.
Bir köşeden başını çıkarmış kendisi ve arkadaşları dahil o kadar hayli detay var ki ortasında, güya birileri ona yardımcı olsa, gölgeleri, karalamaları, rötuşları yapsa, o da vaktini daha fazlaca yaratmaya harcasa? Düşünmüyor değil. Nasıl çalıştığını merak edenlere Instagram’ında anlatmış: Kurşunkalemle eskiz, çini, yani mürekkepleme, renk, renk katmanları ekleme ve gölgeler, en son da ışıklar. Bunu bir kitaptaki her kare için yaptığınızı düşünün, dayanılmaz bir işçilik!
esasen yeteneği ve yaratıcılığı olduğu kuşkusuz da onu asıl o yapan, karınca üzere çalışkanlığı, enerjisi! Dumanı çekip yatmıyor! Ya hikayeleri? Z nesline da hitap eder, sana bana da. kimi vakit kendi başından geçenleri, kimi vakit kurguladıklarını anlatıyor lakin bu ülke öylesine bereketli ki hikaye konusunda, çık sokağa dinle, her insanın ömrü roman! Bak üçüncü sayfaya, haberlerin hepsi birer senaryo, toplumsal medyayı karıştır, yok yok! Görmeyi, dinlemeyi, anlatmayı becereceksin! Ben onun için epeyce kızıyorum ya bizde husus yokmuş üzere çekilmiş sinemaları adapte etmelerine! Onun için birinci sefer tanıştığım Ersin’i fazlaca seviyorum, başımda o kadar hayli öyküm var dedikçe…
NİÇİN BAYAN YOK?
Daima aklımdakini soruyorum sonunda; “Niye bayan çizer epey yok? Niçin o mecmualar daima birer erkek kulübü üzere?” Niçin sonunda Ramize Erer, “Bayan Yanı’nı çıkardı da orada toplaştılar? Sevmiyor musunuz bayanları?” “Olur mu hiç, hayli seviyoruz, bayanların olduğu ortam, güzelleşir, biz de yumuşar, toparlanırız. Lakin onlar gelmiyor! Biz istiyoruz, onlar yoklar!” Sanki?
Kitapları İnkilap Kitabevi’nde, stant Fransız Enstitüsü’nde, 26 Eylül’e kadar. Sineması çekilirse dijitalde!
Çizgi romanları 2016’dan beri Fransa’da da yayımlanıyor, Belçika’da da Fransızca, Brezilya’da Portekizce, Türkçe 8 kitabı var lakin güya Fransa ve Belçika’da Türkiye’dekinden daha epeyce ilgi çekiyor, zira bu iki ülke, çizgi romanı fazlaca sever, basar, yayar, okur. Evet, ben de sizin üzere çabucak aklıma geleni soruyorum, ya Japonya? “Çizgi romanların milyonlarla tabir edilen baskı sayılarıyla niçin girmedin Japonya’ya?” “Orası başka bir dünya, yazı karakterinden balonların yerleştirilmesine kadar farklı ve bizim dünyayla uyuşmuyor” diyor.
ÇOCUKKEN BAŞLADI!
Dönelim Ersin Karabulut’un meslek seyahatinin nasıl geliştiğine: Çizmeye, anlatmaya meraklı bütün gençler üzere fazlaca erken başlamış (16 yaşında) karalamaya ve kolunun altındaki çizgileriyle mizah mecmualarının rahlesinden geçmiş. Gırgır, Fırt okuyarak tanıdığı o erkek dünyasının ortasında büyümüş, hani hepsinin bir küçük ofiste duman altı olarak espri ve karikatür yaratmak için çalıştığı ortamda. “Pişmiş Kelle” birinci mecmuası. “Uykusuz” ise kendi çıkardığı, editörlüğünü yaptığı!
“Penguen” uzun mühlet çalıştığı. “Sandık İçi”, onun başının içi biraz, epeyce sevdiği köşesi. Sarı siyah çizgili tişörtü, alameti farikası. “Yeraltı Öyküleri”, sinema yapmak istediği hikayeler. Çizgileri, kitap kapakları, bantlarının sergilendiği Fransız Enstitüsü’nün bahçesinde oturup konuşurken saçları hafifçeten ağarmaya başlamış bu genç adamın ardında uzun bir yol, önünde daha uzun bir yol olduğunu görüp heyecanını paylaşıyorum, o kadar dolu ki! “Anlatmak istediğim o kadar fazlaca öyküm var ki kafamda” diyor! Bu ne büyük bir servet. Müellifler, çizerler, kâğıdın, bilgisayarın başında bir öykü bulmak için kıvranırken, büyük yetenek ya anlatacağı öyküsü olsa, fazlaca hoş anlatacak, yazmayı, çizmeyi biliyor zira lakin o esin perisi gelmiyor, kıssa yok. Ersin Karabulut’ta ise öykü epeyce, sandığın içi, çeyizi dolu! Çizecek, anlatacak, sinemasını çekecek. “Ekiple çalışıyor musun” diye soruyorum. O denli ya o 16 günde “Lombak Dergisi” için yaptığı, standın de en karmaşık ve hoş yapıtlarından biri olan fotoğraf değil, karikatür değil, ne diyeceğimi bilmiyorum, “Panaroma” isimli 9. sanat yapıtı.
Bir köşeden başını çıkarmış kendisi ve arkadaşları dahil o kadar hayli detay var ki ortasında, güya birileri ona yardımcı olsa, gölgeleri, karalamaları, rötuşları yapsa, o da vaktini daha fazlaca yaratmaya harcasa? Düşünmüyor değil. Nasıl çalıştığını merak edenlere Instagram’ında anlatmış: Kurşunkalemle eskiz, çini, yani mürekkepleme, renk, renk katmanları ekleme ve gölgeler, en son da ışıklar. Bunu bir kitaptaki her kare için yaptığınızı düşünün, dayanılmaz bir işçilik!
esasen yeteneği ve yaratıcılığı olduğu kuşkusuz da onu asıl o yapan, karınca üzere çalışkanlığı, enerjisi! Dumanı çekip yatmıyor! Ya hikayeleri? Z nesline da hitap eder, sana bana da. kimi vakit kendi başından geçenleri, kimi vakit kurguladıklarını anlatıyor lakin bu ülke öylesine bereketli ki hikaye konusunda, çık sokağa dinle, her insanın ömrü roman! Bak üçüncü sayfaya, haberlerin hepsi birer senaryo, toplumsal medyayı karıştır, yok yok! Görmeyi, dinlemeyi, anlatmayı becereceksin! Ben onun için epeyce kızıyorum ya bizde husus yokmuş üzere çekilmiş sinemaları adapte etmelerine! Onun için birinci sefer tanıştığım Ersin’i fazlaca seviyorum, başımda o kadar hayli öyküm var dedikçe…
NİÇİN BAYAN YOK?
Daima aklımdakini soruyorum sonunda; “Niye bayan çizer epey yok? Niçin o mecmualar daima birer erkek kulübü üzere?” Niçin sonunda Ramize Erer, “Bayan Yanı’nı çıkardı da orada toplaştılar? Sevmiyor musunuz bayanları?” “Olur mu hiç, hayli seviyoruz, bayanların olduğu ortam, güzelleşir, biz de yumuşar, toparlanırız. Lakin onlar gelmiyor! Biz istiyoruz, onlar yoklar!” Sanki?
Kitapları İnkilap Kitabevi’nde, stant Fransız Enstitüsü’nde, 26 Eylül’e kadar. Sineması çekilirse dijitalde!