EsraBetül
Member
Geçmiş, artık, gelecek; insanlığın her vakit en çok ilgilendiği mevzu olmuştur. Tarihte neler yaşandı, artık neler yaşanıyor, ileride neler olacak? Edebiyatta, sinemada sevilerek işlenen ve okunan bilimkurgu bahisleri içinde “zaman seyahati, vakit makinesi” kavramlarının sayısız örneği var. Doğal olarak fotoğraf ve plastik sanatlarda bu bahsin örneklerini görmeye devam ediyoruz. SABO’nun “Time Machine” standı, 10 Temmuz’a kadar Versus Arka Project’te sanatseverleri bekliyor.
Geçmiş, artık ve gelecek kurgusunda temellenen stant, sanatkarın figürleri üzerinden vakitte bir seyahatin kapılarını aralıyor. Seçkide yer alan, zafer ve başarma isteğini simgeleyen, yumruğunu kaldıran figürler (Be Back In 10 Min.) ve dövmeli figürler (Don’t Give Up The Ship) vakit kapsülünde geçmişi işaret eden çalışmalar. Dövmeli figürlerle diyalog kuran seramik çalışma da sanatkarın birinci sefer üretimde bulunduğu bir disiplin olarak standa dahil oluyor. Hapşırmanın hepimizde farklı manalara ve anksiyetelere evrildiği son bir yılda SABO’nun hapşıran beşerler serisi (It Sucks To Be You) ise günümüze ayna tutuyor.
SABO, standını şu sözlerle anlatıyor: “Time Machine standı, insanlık tarihinde yaşanmış birtakım kıssaları anlatırken bununla birlikte yaratmış olduğum vakit makinesinin kapısından içeri girip, şahsi seyahatim ile kesişen bir dünya sunuyor. Verdiğimiz kararların doğruluğunu, geçmiş yanılgılarımızı, gelecek telaşlarımızı anlatırken hem de anın farkında olup olmadığımızı sorguluyor.”
BOŞA GİDEN EVRİM…
– Stantta, evrim tasviri olarak yürüyen figür karşımıza çıkıyor, ismi ise biraz ironik olarak “Boşuna Gitti” olarak belirlenmiş. Sizce evrim “boşuna mı gitti” yoksa hâlâ umut var mı?
Bilhassa son birkaç yıldır insanlık olarak yaşadığımız tek yuvamıza sergilediğimiz insafsız hal yardımıyla bu umudu süratle kaybettim. Kendimize yüklediğimiz kıymetin düşündüğümüz kadar fazla olmadığını, bakış açımızı kucaklayıcı bir halde genişletmemiz gerektiğini düşünüyorum. Tüm bu kaos ortasında tabiatın nefes alma eforlarını her geçen gün daha fazla duyuyor, görüyor ve hissediyoruz. İlerlediğimiz yol süratle kısalıyor fakat bunun devamımı sağlamak bizim elimizde. Geçmişten ders çıkarıp, geleceği planlamalı ve tam şu an gerçek kararlar vermeliyiz.
– Birinci seramik çalışmanız da stantta bulunuyor. Nasıl bir tecrübeydi, devamı gelecek mi?
Standa girerken bizi güneşten kapkara olmuş hızlarıyla iki figür karşılıyor. Tahminen de aylarca üzerlerinden çıkarmadıkları gömleklerinin altında bize sergiledikleri beyaz derileri ve yaşadıkları ömrü hikayeleştiren dövmeleri. Bu dövmelerin her biri bir kıssa, bir anı, bir umut ya da dilek. Konutlarından kilometrelerce uzakta devam ettikleri kıssalarını bir seyir defteri üzere bedenlerine kazımışlar. Kimi hayatta kalmış, kimi uçsuz bucaksız denizleri boylamış. yıllar daha sonra bize ulaşan; bu iki donuk bakışlı figürün tasviri ve adeta bir vakit makinesi niteliğinde olan seramik bir kesim.
“Don’t Give Up The Ship” işlerine başladığımda, bu iki korsanın öyküsünün kararında tıpkı denizin karanlık köşelerinden gün yüzüne çıkarılmış bir amfora üzere stantta karşımıza çıkacak bir seramik yapma fikri üzerine yoğunlaşmıştım. Birinci sefer deneyimlediğim bir disiplin olduğu için çok sürprizli ve keyifli bir müddetç oldu. Materyalin ve sürecin içine girdikçe bilgilerin çeşitliliği, üretimi ele geçiren ve olumlu istikamette ilerleten bir fırsat yarattı. Seramik çamuruna dokunduktan daha sonra devam etme hissiyatı beşerde daima kalıyor. İleride kesinlikle yeni işler denemek istiyorum.
PANDEMİ daha sonraSINA IŞINLANMA…
– Sizin vakit seyahati yapmak istediğiniz bir periyot var mı? niye?
“Keşke geçmişte ya da gelecekte yaşasaydım” dediğim bir devir açıkçası hiç olmadı. Lakin vakit içinderı ve yerleri kısa kısa ziyaret etme, onları gözlemleme fikri pek cezbedici. Bilhassa ortasında bulunduğumuz pandemi sürecinde vakit ve yer kavramlarımız çok değişti. Bu çeşit büyük değişimleri yaşarken görmek sıkıntı olabiliyor. Bu periyotların üstesinden nasıl geldiğimizi görmek için geçmişe ya da geleceğe seyahat yapmak yararlı olabilirdi. Kim bilir tahminen de paralel yaşantılarımızda bu süreci yaşamamış ya da fazlacatan yenmişizdir.
Geçmiş, artık ve gelecek kurgusunda temellenen stant, sanatkarın figürleri üzerinden vakitte bir seyahatin kapılarını aralıyor. Seçkide yer alan, zafer ve başarma isteğini simgeleyen, yumruğunu kaldıran figürler (Be Back In 10 Min.) ve dövmeli figürler (Don’t Give Up The Ship) vakit kapsülünde geçmişi işaret eden çalışmalar. Dövmeli figürlerle diyalog kuran seramik çalışma da sanatkarın birinci sefer üretimde bulunduğu bir disiplin olarak standa dahil oluyor. Hapşırmanın hepimizde farklı manalara ve anksiyetelere evrildiği son bir yılda SABO’nun hapşıran beşerler serisi (It Sucks To Be You) ise günümüze ayna tutuyor.
SABO, standını şu sözlerle anlatıyor: “Time Machine standı, insanlık tarihinde yaşanmış birtakım kıssaları anlatırken bununla birlikte yaratmış olduğum vakit makinesinin kapısından içeri girip, şahsi seyahatim ile kesişen bir dünya sunuyor. Verdiğimiz kararların doğruluğunu, geçmiş yanılgılarımızı, gelecek telaşlarımızı anlatırken hem de anın farkında olup olmadığımızı sorguluyor.”
BOŞA GİDEN EVRİM…
– Stantta, evrim tasviri olarak yürüyen figür karşımıza çıkıyor, ismi ise biraz ironik olarak “Boşuna Gitti” olarak belirlenmiş. Sizce evrim “boşuna mı gitti” yoksa hâlâ umut var mı?
Bilhassa son birkaç yıldır insanlık olarak yaşadığımız tek yuvamıza sergilediğimiz insafsız hal yardımıyla bu umudu süratle kaybettim. Kendimize yüklediğimiz kıymetin düşündüğümüz kadar fazla olmadığını, bakış açımızı kucaklayıcı bir halde genişletmemiz gerektiğini düşünüyorum. Tüm bu kaos ortasında tabiatın nefes alma eforlarını her geçen gün daha fazla duyuyor, görüyor ve hissediyoruz. İlerlediğimiz yol süratle kısalıyor fakat bunun devamımı sağlamak bizim elimizde. Geçmişten ders çıkarıp, geleceği planlamalı ve tam şu an gerçek kararlar vermeliyiz.
– Birinci seramik çalışmanız da stantta bulunuyor. Nasıl bir tecrübeydi, devamı gelecek mi?
Standa girerken bizi güneşten kapkara olmuş hızlarıyla iki figür karşılıyor. Tahminen de aylarca üzerlerinden çıkarmadıkları gömleklerinin altında bize sergiledikleri beyaz derileri ve yaşadıkları ömrü hikayeleştiren dövmeleri. Bu dövmelerin her biri bir kıssa, bir anı, bir umut ya da dilek. Konutlarından kilometrelerce uzakta devam ettikleri kıssalarını bir seyir defteri üzere bedenlerine kazımışlar. Kimi hayatta kalmış, kimi uçsuz bucaksız denizleri boylamış. yıllar daha sonra bize ulaşan; bu iki donuk bakışlı figürün tasviri ve adeta bir vakit makinesi niteliğinde olan seramik bir kesim.
“Don’t Give Up The Ship” işlerine başladığımda, bu iki korsanın öyküsünün kararında tıpkı denizin karanlık köşelerinden gün yüzüne çıkarılmış bir amfora üzere stantta karşımıza çıkacak bir seramik yapma fikri üzerine yoğunlaşmıştım. Birinci sefer deneyimlediğim bir disiplin olduğu için çok sürprizli ve keyifli bir müddetç oldu. Materyalin ve sürecin içine girdikçe bilgilerin çeşitliliği, üretimi ele geçiren ve olumlu istikamette ilerleten bir fırsat yarattı. Seramik çamuruna dokunduktan daha sonra devam etme hissiyatı beşerde daima kalıyor. İleride kesinlikle yeni işler denemek istiyorum.
PANDEMİ daha sonraSINA IŞINLANMA…
– Sizin vakit seyahati yapmak istediğiniz bir periyot var mı? niye?
“Keşke geçmişte ya da gelecekte yaşasaydım” dediğim bir devir açıkçası hiç olmadı. Lakin vakit içinderı ve yerleri kısa kısa ziyaret etme, onları gözlemleme fikri pek cezbedici. Bilhassa ortasında bulunduğumuz pandemi sürecinde vakit ve yer kavramlarımız çok değişti. Bu çeşit büyük değişimleri yaşarken görmek sıkıntı olabiliyor. Bu periyotların üstesinden nasıl geldiğimizi görmek için geçmişe ya da geleceğe seyahat yapmak yararlı olabilirdi. Kim bilir tahminen de paralel yaşantılarımızda bu süreci yaşamamış ya da fazlacatan yenmişizdir.