EsraBetül
Member
Aslında sıkıntı, oyunun, bayan denen beşere ait geçmişten bugüne değişmeyenleri, hatta bayanın kendini eleştirisi üstüne söylenebilecek neredeyse her şeyi söylemesi. Hatta bayan sorununun azalmak yerine kılık değiştirtilerek yaygınlaştığının göz önüne serilmesi sunumun yüksek estetik niteliğiyle birlikte. Aslında problem ses, insan sesi. İnsanın yeryüzünde belirdiği andan etkilenmeye başladığı anne sesi. Büyüyüp bayan olarak uyandığında bir bakmış yüzsenelerdır ve hâlâ başına gelmiş sessizliği. Aslında sıkıntı sesini azıcık çıkaracak birazcık yükseltecek olsa karşılaşacağı kelamlar, değil arkadaş içinde, iş ortamında bile kabul etmek zorunda kaldığı cinsiyetçi latifeler espriler, sözler, küfürler… Kaltak, erkek Fatma, erkek avcısı, şirret, orospu, kancık, kız kurusu, karadul, histerik, baş şişiren, dırdır eden, ciyaklayan, çok duygusal, çirkef hatta feminist. Dahası burada kalem tutan tarafından sayılmak istenmeyen bir dolu saçmalık, saçmalık lakin erke kahretme gücünü veren, bu kahrı legalleştiren. Aslında problem yediklerimiz, okuduklarımız, giydiklerimiz, sinemalar, reklamlar, reklam panoları, masallar, ninniler, oyuncak bebekler, mecmualar, paklık eserleri… Problem yürüyüşümüz, gülüşümüz, düşünüşümüz…
BİR KÜVET, BİR MİKROFON
Bir vefat, bir cenaze konuşması, bir bayanın yitik sesini arayışı ve birbiriyle kapışan barışan, dünyadaki yeri ile hesaplaşan, salt güzel ya da salt makus diyemeyeceğimiz içsesleri. Bir anne vefatı, bir muharririn annesinin cenazesi için yapması gerekenler listesi, en başta da akabinde yapacağı anma konuşmasının üretimi, bayanların hepsi ve tüm yitir(t)ilmiş, kısılmış sesleri. “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Sahniçin hiç ayrılmayan bir küvet, bir nostaljik mikrofon, iki bayan. Kıvılcımıyla orada olduğu açıkça görülen bir direktör, bir koreograf, ezgi ve ışık. Bir de seyirci. Deher neysel absürt diyebileceğimiz, muharrirlerinin provokatif feminist diye tanımladığı başkaldıran kışkırtıcı metniyle, vakit zaman Brecht’e de selam veren -ve bize Brecht’i bir daha hatırlatan- rejisiyle yerinde pek rahat oturamayan seyirci de esasen oyunun bir kesimi.
ÇAĞDAŞ BAYANIN KENDİNİ KAZ(I)DIĞI
Salgın, belirsizlik demeden yoluna hem sahnede birebir vakitte dijital ortamda çabayla devam eden, öbür kurallarda olsaydık ülkemizde de hem rejisi tıpkı vakitte oyunculuk başarımlarıyla fazlaca daha ses getirebilecek bir oyun, Tamer Levent’in direktörlüğünü üstlendiği “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Karakterin iki içsesine gövde olup can veren Burcu nazarank ile Dilşad Çelebi, hem fizikî güç kuvvet, vücuda atletik, estetik hâkimiyet birebir vakitte ruhsal dayanıklılık gerektiren oyunculuklarıyla akılda kalıcı. 2015 Toronto dünya prömiyerinden bu yana birfazlaca ülkede sahnelenen oyun (2018’de sinemaya uyarlanan sineması de) bir epey mükafata paha görüldü, bakalım hayran edici Türk yorumuna hangi mükafatlar gidecek. “Onca yol kat ettik, artık do¨nmeyiz geri…” Sanata evet.
KÜNYE
Uyandığımda Sesim Yoktu (Özgün ismi: Mouthpiece) Yazan: Amy Nostbakken & Norah Sadava Çeviren: Gökçenur Kentli Yöneten: Tamer Levent Koreograf: Utku Demirkaya Müzik Yöneticisi: Batınhan Altun Işık: Gökhan Davulcu Kostüm: Fatoş Aydoğdu Fotoğraf: Fethi Karaduman
Afiş Tasarım: Berkcan Okar Reji Asistanı: Başak Bilge Kutlu Oyuncular: Burcu gorek, Dilşad Çelebi
Üretimci: Bu İmal Müddet: 70 dakika / Tek perde Yaş sonu: 13 yaş ve üstü
BİR KÜVET, BİR MİKROFON
Bir vefat, bir cenaze konuşması, bir bayanın yitik sesini arayışı ve birbiriyle kapışan barışan, dünyadaki yeri ile hesaplaşan, salt güzel ya da salt makus diyemeyeceğimiz içsesleri. Bir anne vefatı, bir muharririn annesinin cenazesi için yapması gerekenler listesi, en başta da akabinde yapacağı anma konuşmasının üretimi, bayanların hepsi ve tüm yitir(t)ilmiş, kısılmış sesleri. “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Sahniçin hiç ayrılmayan bir küvet, bir nostaljik mikrofon, iki bayan. Kıvılcımıyla orada olduğu açıkça görülen bir direktör, bir koreograf, ezgi ve ışık. Bir de seyirci. Deher neysel absürt diyebileceğimiz, muharrirlerinin provokatif feminist diye tanımladığı başkaldıran kışkırtıcı metniyle, vakit zaman Brecht’e de selam veren -ve bize Brecht’i bir daha hatırlatan- rejisiyle yerinde pek rahat oturamayan seyirci de esasen oyunun bir kesimi.
ÇAĞDAŞ BAYANIN KENDİNİ KAZ(I)DIĞI
Salgın, belirsizlik demeden yoluna hem sahnede birebir vakitte dijital ortamda çabayla devam eden, öbür kurallarda olsaydık ülkemizde de hem rejisi tıpkı vakitte oyunculuk başarımlarıyla fazlaca daha ses getirebilecek bir oyun, Tamer Levent’in direktörlüğünü üstlendiği “Uyandığımda Sesim Yoktu”. Karakterin iki içsesine gövde olup can veren Burcu nazarank ile Dilşad Çelebi, hem fizikî güç kuvvet, vücuda atletik, estetik hâkimiyet birebir vakitte ruhsal dayanıklılık gerektiren oyunculuklarıyla akılda kalıcı. 2015 Toronto dünya prömiyerinden bu yana birfazlaca ülkede sahnelenen oyun (2018’de sinemaya uyarlanan sineması de) bir epey mükafata paha görüldü, bakalım hayran edici Türk yorumuna hangi mükafatlar gidecek. “Onca yol kat ettik, artık do¨nmeyiz geri…” Sanata evet.
KÜNYE
Uyandığımda Sesim Yoktu (Özgün ismi: Mouthpiece) Yazan: Amy Nostbakken & Norah Sadava Çeviren: Gökçenur Kentli Yöneten: Tamer Levent Koreograf: Utku Demirkaya Müzik Yöneticisi: Batınhan Altun Işık: Gökhan Davulcu Kostüm: Fatoş Aydoğdu Fotoğraf: Fethi Karaduman
Afiş Tasarım: Berkcan Okar Reji Asistanı: Başak Bilge Kutlu Oyuncular: Burcu gorek, Dilşad Çelebi
Üretimci: Bu İmal Müddet: 70 dakika / Tek perde Yaş sonu: 13 yaş ve üstü