EsraBetül
Member
Müziğin ve sanatın gücüyle iklim krizine karşı hepimizin farkındalığı artar mı? niye olmasın? Ülkemizde hassas ve ülke meselelerine dikkat çekmek için bir şeyler yapan sanatkarlar var, evet.
İklim krizine dikkat çekmek, çaba etmek ve gelecek jenerasyonun kıssasını değiştirmek için yola çıkan müzisyen Nil Karaibrahimgil bir müzik yazdı. Karaibrahimgil’in Yuvam Dünya için söylemiş olduği, Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’nın seslendirdiği “Uyan Anne, Uyan Baba” bu manada bir müzikten hayli bir davet niteliğinde.
Bu uzun bir seyahat ve bu seyahati anlatması için kelamı Karaibrahimgil’e bırakıyorum.
Yuvam Dünya için dediğiniz, Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’nın seslendirdiği Uyan Anne, Uyan Baba, bir müzikten fazlaca bir davet niteliğinde. Bu mevzuda fikir ve görüşlerinizi öğrenebilir miyiz?
Evet “uyan anne” bir çığlık üzere. Çocukların 2050 yılında elma bulamayacaklarını duyduğum gün, oğlumu ve bütün çocukları düşünerek, gözlerimde yaşlarla yazdım şarkıyı. Şu an iklim krizinden daha acil bir konusu yok dünyanın. Biliyorum hissetmesi sıkıntı. Biz lakin kendi sıkıntımıza yanabilen bir cinsiz. İnsanlık diye bir özneyi hissedemiyoruz. meğer Covid bize bunu hissettirdi. Hepimizin birebir gemide olduğunu. Dünyanın asıl konutumuz ve tek yuvamız olduğunu. Dünya ısına ısına yaşanmaz bir yer haline geldiğinde, tahminen roketine binip öteki gezegenlere gidenler olacak fakat insanlık dinozorlar üzere son bulacak. Bu krizi evvel kabul etmemiz daha sonra da neler yapabileceğimizi öğrenmemiz lazım. Karbon ayak izi nedir, epey çöp ve epeyce tüketimli hayat nedir, neler yok olmuyor asla tabiatta bunları bilmeli ve hayat üsluplarımızı değiştirmeliyiz. Son iki senede ömrümüzde hayal bile edemeyeceğimiz değişiklikler yapabildik. Maske, toplumsal uzaklık, meskenden çalışma, dezenfektan üzere. Okullar bir günde online oldu! Demek ki değişim mümkün. bu biçimde aldığımız her esere, oy attığımız her siyasetçiye dünyadaki karbon gazını azaltmak için ne yapıyor sormalıyız. Çocuklara yaşanılır bir dünya bırakmak bizim onlara borcumuz. Bu dünyaya getirirken onlara sormadık. Artık de bilimkurgu sinemalarındaki üzere felaketlerle yok olacak bir gezegene beğenilen geldiniz diyemeyiz. Mevsimleri yaşamaları, içecek su bulmaları, tarımın bitmediği, arıların ve bir sürü canlının yok olmadığı bir dünyada yaşamayı hak ediyorlar.
‘UNUTULMAZ…’
Bu projeye nasıl dahil oldunuz, süreç nasıl gelişti?
Biz yakın arkadaşım Kıvılcım Kocabıyık’la, iklim krizini herkese anlatmayı hedefleyen ve bu krize karşı harekete geçmeye çağıran bir dernek kurmuştuk. İsmini ben koymuştum: Yuvam Dünya. Bu şarkıyı Kıvılcım’a çaldığımda, o da bu mevzuda çok hassas bir anne olarak, bunu Yuvam Dünya’nın müziği yapalım dedi. Borusan senfoniye teklifi götürdük. Kabul ettiler, Gürer Aykal idaresinde olsun dediler. Memnunluktan havalara uçtum. Daha evvel kimselerle bu biçimde bir beraberlikte yer almamışlar. Benim için de bir birinciydi. Unutulmaz oldu. Provaları da kayıt gününü de hiç unutmayacağım.
Şarkıyı siz yazdınız. Yazım sürecini bizimle paylaşır mısınız?
Şarkıyı karlı bir kış günü, yatağımın ucuna oturup, ukulele çalarak yazdım. Nakaratı bir kerede yazdım ve tekrar hiç değiştirmedim. Müziğin A kısımları üzerinde çalıştım daha sonradan. Bilimsel olarak yanlışsız yazmak istedim her şeyi. Nitekim yok olacak şeylerin ihtimalini yazdım. Yazınca içim daraldı. Musluktan suyun akmadığı bir günü düşününce örneğin. Çocuklar için içim sızladı, çığlık attım. Yakarış müziği oldu. Bu müzik anne babalara “Uyanın dünya yanıyor!” haykırışı.
‘BENİM İSYANIM’
Ülkemizde başta iktidar olmak üzere herkes uyuyor, fazlaca önemli problemler var. İklim krizi, Ekonomik kriz, mülteciler, açlık, hatta su bile bulamayabiliriz yakın vakit da. Bir uyanma için ne yapmak gerekir sizce?
Ben müzik söyleyerek, her pazartesi de yazı yazarak canımı acıtan şeyleri anlatıyorum. Bizim işimiz müzikle, yazıyla uyandırmak. Müzikten, şiirden, sözden daha kuvvetli bir silah da bilmiyorum. “Uyan anne” benim isyanım. Dünyanın haline. Her şeye boş vermişliğe, iklim krizini yok saymaya.
Ülkemizde müzisyen olmak güç mu?
Sıkıntı doğal. Müzik en büyük şifa lakin ona o kıymeti vermek gerek. Beşerler en yaralı anlarında, birlikte müzik söyleyerek düzgünleşir, birbirlerine güzel gelirler. Ülkemizde müzisyenler o değeri hissedemiyor bence, bu da üretmelerini etkiliyor. Hele şu son iki sene, en sıkıntı vakit içinderını yaşadılar müzisyenler. Onlara nefes, alan ve değer vermek her insanın şifalanması, umutlanması, neşelenmesi için kural.
Yeni projeleriniz var mı?
Var alışılmış. İnsanlara düzgün gelecek 52 kart tasarladık fazlaca kıymetli illüstratörlerle. Yakında çıkacak ve geliri TEV Nilin Kızları fonuna gidecek. “Eğer 17 yaşıma dönebilseydim, kendime şunları söylerdim” kartları. Herkes başucuna koyacak bir kart bulsa ve bu sene onu kendine hatırlatsa bana kâfi.
‘KİMSE KİMSEYE GÜVENMİYOR’
Türkiye’nin en büyük kederi nedir sizce?
Kendisini üç tarafını denizlerle, dört tarafını düşmanlarla kaplı hissetmesi. Burada kimse kimseye güvenmiyor. İnanç olmayınca, hiç bir şey rayına girmiyor. Asansörde basılı olan düğmeye güvenmeyip, tekrar basan tek ülke bizmişiz. Diğerleri cehennemimiz. bu biçimde olunca da hoş ve yalnız ülkem oluyoruz. Yani yanıtım itimat. Kendine de güvenmediği için, kendi tahlillerini bulamıyor. Daha evvel yapılanları kopyalamayı seçiyor. Bu da kökleri aileye ve eğitim sistemine kadar giden başka bir tıkalı damar.
İklim krizine dikkat çekmek, çaba etmek ve gelecek jenerasyonun kıssasını değiştirmek için yola çıkan müzisyen Nil Karaibrahimgil bir müzik yazdı. Karaibrahimgil’in Yuvam Dünya için söylemiş olduği, Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’nın seslendirdiği “Uyan Anne, Uyan Baba” bu manada bir müzikten hayli bir davet niteliğinde.
Bu uzun bir seyahat ve bu seyahati anlatması için kelamı Karaibrahimgil’e bırakıyorum.
Yuvam Dünya için dediğiniz, Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’nın seslendirdiği Uyan Anne, Uyan Baba, bir müzikten fazlaca bir davet niteliğinde. Bu mevzuda fikir ve görüşlerinizi öğrenebilir miyiz?
Evet “uyan anne” bir çığlık üzere. Çocukların 2050 yılında elma bulamayacaklarını duyduğum gün, oğlumu ve bütün çocukları düşünerek, gözlerimde yaşlarla yazdım şarkıyı. Şu an iklim krizinden daha acil bir konusu yok dünyanın. Biliyorum hissetmesi sıkıntı. Biz lakin kendi sıkıntımıza yanabilen bir cinsiz. İnsanlık diye bir özneyi hissedemiyoruz. meğer Covid bize bunu hissettirdi. Hepimizin birebir gemide olduğunu. Dünyanın asıl konutumuz ve tek yuvamız olduğunu. Dünya ısına ısına yaşanmaz bir yer haline geldiğinde, tahminen roketine binip öteki gezegenlere gidenler olacak fakat insanlık dinozorlar üzere son bulacak. Bu krizi evvel kabul etmemiz daha sonra da neler yapabileceğimizi öğrenmemiz lazım. Karbon ayak izi nedir, epey çöp ve epeyce tüketimli hayat nedir, neler yok olmuyor asla tabiatta bunları bilmeli ve hayat üsluplarımızı değiştirmeliyiz. Son iki senede ömrümüzde hayal bile edemeyeceğimiz değişiklikler yapabildik. Maske, toplumsal uzaklık, meskenden çalışma, dezenfektan üzere. Okullar bir günde online oldu! Demek ki değişim mümkün. bu biçimde aldığımız her esere, oy attığımız her siyasetçiye dünyadaki karbon gazını azaltmak için ne yapıyor sormalıyız. Çocuklara yaşanılır bir dünya bırakmak bizim onlara borcumuz. Bu dünyaya getirirken onlara sormadık. Artık de bilimkurgu sinemalarındaki üzere felaketlerle yok olacak bir gezegene beğenilen geldiniz diyemeyiz. Mevsimleri yaşamaları, içecek su bulmaları, tarımın bitmediği, arıların ve bir sürü canlının yok olmadığı bir dünyada yaşamayı hak ediyorlar.
‘UNUTULMAZ…’
Bu projeye nasıl dahil oldunuz, süreç nasıl gelişti?
Biz yakın arkadaşım Kıvılcım Kocabıyık’la, iklim krizini herkese anlatmayı hedefleyen ve bu krize karşı harekete geçmeye çağıran bir dernek kurmuştuk. İsmini ben koymuştum: Yuvam Dünya. Bu şarkıyı Kıvılcım’a çaldığımda, o da bu mevzuda çok hassas bir anne olarak, bunu Yuvam Dünya’nın müziği yapalım dedi. Borusan senfoniye teklifi götürdük. Kabul ettiler, Gürer Aykal idaresinde olsun dediler. Memnunluktan havalara uçtum. Daha evvel kimselerle bu biçimde bir beraberlikte yer almamışlar. Benim için de bir birinciydi. Unutulmaz oldu. Provaları da kayıt gününü de hiç unutmayacağım.
Şarkıyı siz yazdınız. Yazım sürecini bizimle paylaşır mısınız?
Şarkıyı karlı bir kış günü, yatağımın ucuna oturup, ukulele çalarak yazdım. Nakaratı bir kerede yazdım ve tekrar hiç değiştirmedim. Müziğin A kısımları üzerinde çalıştım daha sonradan. Bilimsel olarak yanlışsız yazmak istedim her şeyi. Nitekim yok olacak şeylerin ihtimalini yazdım. Yazınca içim daraldı. Musluktan suyun akmadığı bir günü düşününce örneğin. Çocuklar için içim sızladı, çığlık attım. Yakarış müziği oldu. Bu müzik anne babalara “Uyanın dünya yanıyor!” haykırışı.
‘BENİM İSYANIM’
Ülkemizde başta iktidar olmak üzere herkes uyuyor, fazlaca önemli problemler var. İklim krizi, Ekonomik kriz, mülteciler, açlık, hatta su bile bulamayabiliriz yakın vakit da. Bir uyanma için ne yapmak gerekir sizce?
Ben müzik söyleyerek, her pazartesi de yazı yazarak canımı acıtan şeyleri anlatıyorum. Bizim işimiz müzikle, yazıyla uyandırmak. Müzikten, şiirden, sözden daha kuvvetli bir silah da bilmiyorum. “Uyan anne” benim isyanım. Dünyanın haline. Her şeye boş vermişliğe, iklim krizini yok saymaya.
Ülkemizde müzisyen olmak güç mu?
Sıkıntı doğal. Müzik en büyük şifa lakin ona o kıymeti vermek gerek. Beşerler en yaralı anlarında, birlikte müzik söyleyerek düzgünleşir, birbirlerine güzel gelirler. Ülkemizde müzisyenler o değeri hissedemiyor bence, bu da üretmelerini etkiliyor. Hele şu son iki sene, en sıkıntı vakit içinderını yaşadılar müzisyenler. Onlara nefes, alan ve değer vermek her insanın şifalanması, umutlanması, neşelenmesi için kural.
Yeni projeleriniz var mı?
Var alışılmış. İnsanlara düzgün gelecek 52 kart tasarladık fazlaca kıymetli illüstratörlerle. Yakında çıkacak ve geliri TEV Nilin Kızları fonuna gidecek. “Eğer 17 yaşıma dönebilseydim, kendime şunları söylerdim” kartları. Herkes başucuna koyacak bir kart bulsa ve bu sene onu kendine hatırlatsa bana kâfi.
‘KİMSE KİMSEYE GÜVENMİYOR’
Türkiye’nin en büyük kederi nedir sizce?
Kendisini üç tarafını denizlerle, dört tarafını düşmanlarla kaplı hissetmesi. Burada kimse kimseye güvenmiyor. İnanç olmayınca, hiç bir şey rayına girmiyor. Asansörde basılı olan düğmeye güvenmeyip, tekrar basan tek ülke bizmişiz. Diğerleri cehennemimiz. bu biçimde olunca da hoş ve yalnız ülkem oluyoruz. Yani yanıtım itimat. Kendine de güvenmediği için, kendi tahlillerini bulamıyor. Daha evvel yapılanları kopyalamayı seçiyor. Bu da kökleri aileye ve eğitim sistemine kadar giden başka bir tıkalı damar.