EsraBetül
Member
Beş yaşından beri piyano çalıyor. Besteleri de var. Öbürleri rahatsız olmasın diye meskeninin bodrumunda tuttuğu Bösendorfer marka piyanosunu çalıyor canı sıkıldıkça. Bir yandan fotoğraf de çiziyor. Eski çizimlerini bulan karısının zoruyla nizamlı olarak fotoğraf yapmaya başlamış son senelerda. Üstelik satıyor da fotoğraflarını; “İyi bir pazar var” diyor, biraz şaşırarak. Unutmadan; meskeninde iki de Oscar heykelciği var, çünkü asıl işi oyunculuk. Üstte saydıklarımın hepsi onun hobileri; tahminen de süratle akıp giden vakte karşı durmak için attığı çıpalar. Sir Anthony Hopkins, 83 yaşında, yaşayan en büyük oyuncular listesinin doruklarında, yaklaşık 30 yıldır tıpkı vakitte.
TİYATRO SAHNESİNDEN BEYAZPERDEYE
Anthony Hopkins’e 30 yıl daha sonra ikinci Oscar’ını kazandıran “The Father” (“Baba”) Fransız oyun muharriri ve romancı Florian Zeller’in tıpkı isimli tiyatro piyesinden bir daha Zeller tarafınca sinemaya uyarlandı. Başrolü Fransa’da birinci sefer Robert Hirsch, akabinde İngiltere’de Kenneth Cranham ve ABD’de Frank Langella tarafınca canlandırılan “Baba”nın sine uyarlaması Zeller’in aklındaki tek isim Anthony Hopkins olmuş; hatta sadece bu yüzden Christopher Hampton ile bir arada yazdığı senaryoda karakterin ismini Anthony olarak güncellemiş müellif. Hopkins’in de okuyup beğenmesi üzerine kolları sıvamış Zeller lakin sinemanın bitip de izleyici karşısına çıkması 2 yılı bulmuş. 80’li yaşlarını süren bir adamın öyküsünü anlatan “The Father” (ki Zeller’in “Anne” ve “Oğul” isimli iki oyunu daha var, bir üçleme aslında) vaktin acımasız tesirleriyle başa çıkmakta zorlanan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve harika oyunculuklar eşliğinde, kabullenmesi tahminen güç ancak kaçınılmaz bir ayna tutuyor ona.
KAYIP VAKTİN İZİNDE
Sinemanın en değerli izleği vakitse en kıymetli teması da kayıp elbet. İkide bir saatini kaybeden, daha sonra bulan, lakin bir daha saklayıp bir daha kaybeden ( yalnızca saati de değil üstelik, bir tablo kayboluveriyor mesela, yıllardır yaşadığı meskeninde bile kaybolmaya başlıyor yaşlı adam ya da yıllar evvel kaybettiği küçük kızından sık sık kelam ediyor) Anthony aslında yaşlılık denen ve gittikçe karmaşıklaşan labirentte kaybgayet her şey daha bir boyut kazanıyor, tam bir netlik kazanmasa da. Hatta sinemanın birtakım kısımlarında izleyici de Anthony ile birlikte kuşkuya düşüyor ve o da yolunu kaybediyor. Aslında Florian Zeller’in en büyük başarısı da burada gizli. Hiç uyarmadan, uzunca bir süre hiç bir açıklama yapmadan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve onun bakış açısından anlattığı için de birebir kayıp ve kaybolma-kaybetme hissini fevkalade bir biçimde ona da yani seyirciye de yaşatıyor.
MESLEĞİNDE YENİ BİR TEPE
Anthony Hopkins’in “Oynamak kolaydı zira ben de o yaştayım artık” söylemiş olduğine bakıp da sıradan bir rol olduğunu sanmayın; “The Father”daki ileri derecede bunama belirtileri gösteren yaşlı adamı hakkıyla canlandırmak lakin Hopkins üzere üst seviye bir ustaya mahsustur. Açıkçası Hopkins’in senaryoyu okuduğu anda “Evet” demesi (kendisi söylemiş bunu bir söyleşisinde ve eklemiş: “Hemen menajerimi aradım ve sineması yapmak istediğimi söylemiş oldum”) epeyce anlaşılır bir şey, çünkü bu kadar düzgün yazılmış bir rolü geri çevirdiği anda muhtemelen De Niro ya da Hoffman üzere bir diğer usta isim balıklama atlardı. zatenız mesleğinin sonlarına yaklaşan Hopkins için bulunmaz bir fırsat olmuş bu rol çünkü senelerca onu Picasso, Nixon, Hitchcock üzere unutulmaz karakterleri canlandırırken izlemiş olsak da geç bir yaşta birinci defa sahiden parlayıp üne kavuştuğu “Kuzuların Sessizliği” ile çabucak gerisinden gelen “Howard’s End” ve natürel ki “The Remains of the Day” sinemalarında hakikaten birinci sınıf performanslar sergilediği 90’lı senelerdan bu yana ona yakışacak bir sinemada izlememiştik, değil mi? Evet, “The Two Popes” sinemasında fazlaca güzeldi (ama o sinemada asıl parsayı Jonathan Pryce toplamıştı), evet Kral Lear rolünde natürel ki fevkaladeydi (ama bu sefer de sinema zayıf kalmıştı açıkçası) ve evet “Amistad” tahminen epeyce hakkı yenmiş bir sinemaydı ve daha şöhretin tadını almadığı senelerda oynadığı “Elephant Man” (David Lynch) üzere fazlaca değerli bir sinemada rol almıştı fakat onun tüm virtüözitesini sergileyebileceği bir sinema olan “The Father” üzere bir üretim çıkmamıştı ortaya. Hem o hem biz şanslıyız bu manada.
Hopkins sinemanın tek hakimi değil bu ortada. Olivia Williams, Imogen Poots, Mark Gatiss, Rufus Sewell üzere kuvvetli isimlerin oluşturduğu takımda Oscar ödüllü oyuncu Olivia Colman harika bir oyunculuk sergiliyor, onun da hakkını verelim. her seferinde öbür bir ruh haliyle uyanan babasına hem büyük bir şefkat birebir vakitte inanılmaz bir sabırla bakan Anne rolünde o denli küçük anları unutulmaz kılıyor ki, pes doğrusu. Yardımcı Rolde En Uygun Bayan Oyuncu Oscar’ına aday gösterilen oyuncunun birincisinden çabucak iki yıl daha sonra ikinci heykelciğini kapması işten bile değilmiş aslında, ancak “Minari”deki Güney Koreli oyuncu Yuh-Jung Youn’un ağır basması da anlaşılır bir durum şüphesiz.
Sinemadaki birinci direktörlük denemesinden alnın akıyla sıyrılan Florian Zeller şu sıralar üçlemesinin ikinci ayağı olan “The Son”ı beyazperdeye uyarlamakla meşgul. Hugh Jackman, Vanessa Kirby ve Laura Dern üzere isimlerle çalışan Zeller’in nasıl bir sinemayla çıkageleceği merak konusu elbette. Ancak Anthony Hopkins’e dayanılmaz bir armağan sunduğu “The Father”ın akibetine bakınca beklentiler boşa çıkmazmış üzere geliyor.
SİNEMANIN NOTU: 8/10
TİYATRO SAHNESİNDEN BEYAZPERDEYE
Anthony Hopkins’e 30 yıl daha sonra ikinci Oscar’ını kazandıran “The Father” (“Baba”) Fransız oyun muharriri ve romancı Florian Zeller’in tıpkı isimli tiyatro piyesinden bir daha Zeller tarafınca sinemaya uyarlandı. Başrolü Fransa’da birinci sefer Robert Hirsch, akabinde İngiltere’de Kenneth Cranham ve ABD’de Frank Langella tarafınca canlandırılan “Baba”nın sine uyarlaması Zeller’in aklındaki tek isim Anthony Hopkins olmuş; hatta sadece bu yüzden Christopher Hampton ile bir arada yazdığı senaryoda karakterin ismini Anthony olarak güncellemiş müellif. Hopkins’in de okuyup beğenmesi üzerine kolları sıvamış Zeller lakin sinemanın bitip de izleyici karşısına çıkması 2 yılı bulmuş. 80’li yaşlarını süren bir adamın öyküsünü anlatan “The Father” (ki Zeller’in “Anne” ve “Oğul” isimli iki oyunu daha var, bir üçleme aslında) vaktin acımasız tesirleriyle başa çıkmakta zorlanan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve harika oyunculuklar eşliğinde, kabullenmesi tahminen güç ancak kaçınılmaz bir ayna tutuyor ona.
KAYIP VAKTİN İZİNDE
Sinemanın en değerli izleği vakitse en kıymetli teması da kayıp elbet. İkide bir saatini kaybeden, daha sonra bulan, lakin bir daha saklayıp bir daha kaybeden ( yalnızca saati de değil üstelik, bir tablo kayboluveriyor mesela, yıllardır yaşadığı meskeninde bile kaybolmaya başlıyor yaşlı adam ya da yıllar evvel kaybettiği küçük kızından sık sık kelam ediyor) Anthony aslında yaşlılık denen ve gittikçe karmaşıklaşan labirentte kaybgayet her şey daha bir boyut kazanıyor, tam bir netlik kazanmasa da. Hatta sinemanın birtakım kısımlarında izleyici de Anthony ile birlikte kuşkuya düşüyor ve o da yolunu kaybediyor. Aslında Florian Zeller’in en büyük başarısı da burada gizli. Hiç uyarmadan, uzunca bir süre hiç bir açıklama yapmadan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve onun bakış açısından anlattığı için de birebir kayıp ve kaybolma-kaybetme hissini fevkalade bir biçimde ona da yani seyirciye de yaşatıyor.
MESLEĞİNDE YENİ BİR TEPE
Anthony Hopkins’in “Oynamak kolaydı zira ben de o yaştayım artık” söylemiş olduğine bakıp da sıradan bir rol olduğunu sanmayın; “The Father”daki ileri derecede bunama belirtileri gösteren yaşlı adamı hakkıyla canlandırmak lakin Hopkins üzere üst seviye bir ustaya mahsustur. Açıkçası Hopkins’in senaryoyu okuduğu anda “Evet” demesi (kendisi söylemiş bunu bir söyleşisinde ve eklemiş: “Hemen menajerimi aradım ve sineması yapmak istediğimi söylemiş oldum”) epeyce anlaşılır bir şey, çünkü bu kadar düzgün yazılmış bir rolü geri çevirdiği anda muhtemelen De Niro ya da Hoffman üzere bir diğer usta isim balıklama atlardı. zatenız mesleğinin sonlarına yaklaşan Hopkins için bulunmaz bir fırsat olmuş bu rol çünkü senelerca onu Picasso, Nixon, Hitchcock üzere unutulmaz karakterleri canlandırırken izlemiş olsak da geç bir yaşta birinci defa sahiden parlayıp üne kavuştuğu “Kuzuların Sessizliği” ile çabucak gerisinden gelen “Howard’s End” ve natürel ki “The Remains of the Day” sinemalarında hakikaten birinci sınıf performanslar sergilediği 90’lı senelerdan bu yana ona yakışacak bir sinemada izlememiştik, değil mi? Evet, “The Two Popes” sinemasında fazlaca güzeldi (ama o sinemada asıl parsayı Jonathan Pryce toplamıştı), evet Kral Lear rolünde natürel ki fevkaladeydi (ama bu sefer de sinema zayıf kalmıştı açıkçası) ve evet “Amistad” tahminen epeyce hakkı yenmiş bir sinemaydı ve daha şöhretin tadını almadığı senelerda oynadığı “Elephant Man” (David Lynch) üzere fazlaca değerli bir sinemada rol almıştı fakat onun tüm virtüözitesini sergileyebileceği bir sinema olan “The Father” üzere bir üretim çıkmamıştı ortaya. Hem o hem biz şanslıyız bu manada.
Hopkins sinemanın tek hakimi değil bu ortada. Olivia Williams, Imogen Poots, Mark Gatiss, Rufus Sewell üzere kuvvetli isimlerin oluşturduğu takımda Oscar ödüllü oyuncu Olivia Colman harika bir oyunculuk sergiliyor, onun da hakkını verelim. her seferinde öbür bir ruh haliyle uyanan babasına hem büyük bir şefkat birebir vakitte inanılmaz bir sabırla bakan Anne rolünde o denli küçük anları unutulmaz kılıyor ki, pes doğrusu. Yardımcı Rolde En Uygun Bayan Oyuncu Oscar’ına aday gösterilen oyuncunun birincisinden çabucak iki yıl daha sonra ikinci heykelciğini kapması işten bile değilmiş aslında, ancak “Minari”deki Güney Koreli oyuncu Yuh-Jung Youn’un ağır basması da anlaşılır bir durum şüphesiz.
Sinemadaki birinci direktörlük denemesinden alnın akıyla sıyrılan Florian Zeller şu sıralar üçlemesinin ikinci ayağı olan “The Son”ı beyazperdeye uyarlamakla meşgul. Hugh Jackman, Vanessa Kirby ve Laura Dern üzere isimlerle çalışan Zeller’in nasıl bir sinemayla çıkageleceği merak konusu elbette. Ancak Anthony Hopkins’e dayanılmaz bir armağan sunduğu “The Father”ın akibetine bakınca beklentiler boşa çıkmazmış üzere geliyor.
SİNEMANIN NOTU: 8/10