EsraBetül
Member
.Antalya’ya bazıları yalnızca yaz tatili için masraf ancak Akdeniz’in incisi bu hoş kente sanat için de gidilir. Altın Portakal Sinema Festivali’nin yanı sıra kentin 20 yıldır süregelen Memleketler arası Antalya Piyano Şenliği de bu yıl 21’incisiyle marka oldu. Antalya Büyükşehir Belediyesi tarafınca AKM Aspendos Salonu’nda düzenlenen şenliğin bu yılki konukları içinde açılışı yapan Richard Clayderman’dan Can Çakmur’a, kapanışı dün gece yapan Anjelika Akbar’a, kimler yoktu ki. Lakin en hoşu, Antalyalıların olmasıydı. 800 kişilik salonun biletlerinin satışa çıkar çıkmaz tükendiği şenlikte müzikseverlerin tek bir dileği oluyordu, bilet bulamadık, tekrar koyamaz mısınız? Şenlik, bu biçimdece yedi konserde altı bine yakın müzikseveri ağırlamış oldu.
ANTALYA’DAYIM!
Yıl sonuna denk gelen günlerde Antalya’da, uçaktan iner inmez, pırıl pırıl bir güneş ve sert bir rüzgâr karşıladı beni. Yol boyunca sıradağların tepelerinde karı seyrederek gelmiş, heliski sevdalılarının nasıl çılgın bir iş yaptığını bir kere daha düşünmüştüm! Akşam Can Çakmur’un konserine davetliyim. Size daha evvel de yazdığım üzere 17 yaşından beri peşindeyim. Can nerede çalarsa ben orada. Halbuki benden daha fanatiği varmış, Türkiye’de yaşayan bir Japon hanımefendi. İnternetten Can’ın bütün programlarını takip ediyor ve hangi ülkede, kentte çalıyorsa anne babasına da bildiriyormuş. Antalya’ya oğullarını dinlemeye gelmiş anne baba, “Biz de kendisinden öğreniyoruz, oğlumuz nerede” diye anlatıyorlar!
Can Çakmur, Antalya’daki resitaline epey ihtimamla hazırlanmıştı, birinci sefer 14 yaşında “Genç Yetenekler” ismi altında burada kıymetli bir konsere çıktığı için Antalya’nın kendisinde farklı bir yeri varmış.
Schumann’ın Papillions op. 2 yapıtı, kelebekleri anlatıyor. Her biri başka karakterdeki kelebekler tuşların üzerine konup kalkıyor adeta. Schumann’dan çaldığı ikinci kesim da kısa lakin 10 yılda yazılmış bir eserdi, kendi tabiriyle damıtılmış. Bu son derece güç ve çalarken parmaklarını takip edemediğimiz yapıtı de ezbere çaldı Can, tıpkı öteki modülleri olduğu üzere. “Ana yemek” dediği Schubert’ten Sona D 959 La Majör ise dört kısımdan oluşuyordu ve bir daha yorumu sıkıntı, teknik ve his isteyen bir besteydi. daha sonrasında alkışlar, alkışlar, alkışlar. Sonraki gün sabah koşusundan dönerken yakaladığım Can Çakmur’la vedalaşabildim, nisanda İstanbul’daki konserine bekliyor hepimizi. Annesinin doğum gününde onlarla birlikte ve ona da çalmış olmaktan memnundu.
ŞAİRLER VE FOTOĞRAF
Antalya’daki ikinci durağım, perşembe günü size haberini paylaştığımız sergiydi: Şairler niye fotoğraf yapar? Antalya Ticaret Odası tarafınca yaptırılan Antalya Kültür Merkezi’nde küratör Dr. Necmi Sönmez tarafınca düzenlenen standın konusu da fazlaca enteresan, yer alan eserler de sanatkarlar da. Bir sefer hepsi şair olarak tanıdığımız, sevdiğimiz, okuduğumuz isimler. Lakin bir birçoklarının hem de fotoğraf de yaptığını tahminen biliyoruz, tahminen hiç duymamışız.
Nâzım Hikmet’in fotoğraf yaptığını hepimiz biliyoruz ancak en hoş otoportrelerini hapisanede yapıp sevdiği bayanlara hisli sözlerle yolladığını? “Şairler niçin fotoğraf yapar”ın cevaplarından biri… Stantta Tevfik Fikret de var, Cemal Süreyya da Lale Müldür de her şairin fotoğrafları ve birkaç dizesi bir arada yer alıyor, lacivert üzerine yazılı sözleri okumakta ve sırasını bulmakta zahmet çekmeme karşın daha sonradan bunu bir bulmacayı çözme oyununa dönüştürüp keyif aldım! İki kata yayılan stantta, şiirler, fotoğraflar, görüntüler birbirini kovalıyor ve her biri farklı bir serüven. Standın temasını, konseptini, sergilenişini hayli beğendim, İstanbul’a da gelmeli ve burada büyük kitleyle buluşmalı diyorum. Zira ya benim gittiğim saatte öyleydi ya da Antalyalılar gereğince duymamış, o güzelim stant bomboştu. Bir küçük tenkit de ATO’ya. Tamam anladık, tüccarsınız da stantları niçin parayla gezdiriyorsunuz? İstanbul’da büyük kurumların fazlaca kapsamlı stantlarının hiç biri paralı değil. Yaşadığımız kriz devrinde standa 20 lira giriş fiyatı almak hiç akıl kârı gelmedi bana. Hele basından para alınması? Dünyanın her yerinde parasızdır medyaya? olağan olarak piçinde değilim lakin zihniyet yanlış. Bu da o kadar övgünün yanında tenkit olsun.
ANTALYA’DAYIM!
Yıl sonuna denk gelen günlerde Antalya’da, uçaktan iner inmez, pırıl pırıl bir güneş ve sert bir rüzgâr karşıladı beni. Yol boyunca sıradağların tepelerinde karı seyrederek gelmiş, heliski sevdalılarının nasıl çılgın bir iş yaptığını bir kere daha düşünmüştüm! Akşam Can Çakmur’un konserine davetliyim. Size daha evvel de yazdığım üzere 17 yaşından beri peşindeyim. Can nerede çalarsa ben orada. Halbuki benden daha fanatiği varmış, Türkiye’de yaşayan bir Japon hanımefendi. İnternetten Can’ın bütün programlarını takip ediyor ve hangi ülkede, kentte çalıyorsa anne babasına da bildiriyormuş. Antalya’ya oğullarını dinlemeye gelmiş anne baba, “Biz de kendisinden öğreniyoruz, oğlumuz nerede” diye anlatıyorlar!
Can Çakmur, Antalya’daki resitaline epey ihtimamla hazırlanmıştı, birinci sefer 14 yaşında “Genç Yetenekler” ismi altında burada kıymetli bir konsere çıktığı için Antalya’nın kendisinde farklı bir yeri varmış.
Schumann’ın Papillions op. 2 yapıtı, kelebekleri anlatıyor. Her biri başka karakterdeki kelebekler tuşların üzerine konup kalkıyor adeta. Schumann’dan çaldığı ikinci kesim da kısa lakin 10 yılda yazılmış bir eserdi, kendi tabiriyle damıtılmış. Bu son derece güç ve çalarken parmaklarını takip edemediğimiz yapıtı de ezbere çaldı Can, tıpkı öteki modülleri olduğu üzere. “Ana yemek” dediği Schubert’ten Sona D 959 La Majör ise dört kısımdan oluşuyordu ve bir daha yorumu sıkıntı, teknik ve his isteyen bir besteydi. daha sonrasında alkışlar, alkışlar, alkışlar. Sonraki gün sabah koşusundan dönerken yakaladığım Can Çakmur’la vedalaşabildim, nisanda İstanbul’daki konserine bekliyor hepimizi. Annesinin doğum gününde onlarla birlikte ve ona da çalmış olmaktan memnundu.
ŞAİRLER VE FOTOĞRAF
Antalya’daki ikinci durağım, perşembe günü size haberini paylaştığımız sergiydi: Şairler niye fotoğraf yapar? Antalya Ticaret Odası tarafınca yaptırılan Antalya Kültür Merkezi’nde küratör Dr. Necmi Sönmez tarafınca düzenlenen standın konusu da fazlaca enteresan, yer alan eserler de sanatkarlar da. Bir sefer hepsi şair olarak tanıdığımız, sevdiğimiz, okuduğumuz isimler. Lakin bir birçoklarının hem de fotoğraf de yaptığını tahminen biliyoruz, tahminen hiç duymamışız.
Nâzım Hikmet’in fotoğraf yaptığını hepimiz biliyoruz ancak en hoş otoportrelerini hapisanede yapıp sevdiği bayanlara hisli sözlerle yolladığını? “Şairler niçin fotoğraf yapar”ın cevaplarından biri… Stantta Tevfik Fikret de var, Cemal Süreyya da Lale Müldür de her şairin fotoğrafları ve birkaç dizesi bir arada yer alıyor, lacivert üzerine yazılı sözleri okumakta ve sırasını bulmakta zahmet çekmeme karşın daha sonradan bunu bir bulmacayı çözme oyununa dönüştürüp keyif aldım! İki kata yayılan stantta, şiirler, fotoğraflar, görüntüler birbirini kovalıyor ve her biri farklı bir serüven. Standın temasını, konseptini, sergilenişini hayli beğendim, İstanbul’a da gelmeli ve burada büyük kitleyle buluşmalı diyorum. Zira ya benim gittiğim saatte öyleydi ya da Antalyalılar gereğince duymamış, o güzelim stant bomboştu. Bir küçük tenkit de ATO’ya. Tamam anladık, tüccarsınız da stantları niçin parayla gezdiriyorsunuz? İstanbul’da büyük kurumların fazlaca kapsamlı stantlarının hiç biri paralı değil. Yaşadığımız kriz devrinde standa 20 lira giriş fiyatı almak hiç akıl kârı gelmedi bana. Hele basından para alınması? Dünyanın her yerinde parasızdır medyaya? olağan olarak piçinde değilim lakin zihniyet yanlış. Bu da o kadar övgünün yanında tenkit olsun.