EsraBetül
Member
Prano Bailey-Bond ile 80’li yılların sansür ortamından hareketle bir söyleşi yaptık.
Sizin endişe sinemasıyla nasıl tanıştığınızla başlayalım…
Kırsal bir bölgede büyüdüm. O yüzden de çocukken yalnızca televizyon izleyebiliyordum. Bir de ailemin görüntü koleksiyonu vardı natürel ve yeterli sinemalar vardı aslında onlarda. Lakin ben ağabeyimin ve ablamın (biri 8, başkası 10 yaşındaydı bu biçimde) seyrettiği şeyleri seyretmek istiyordum daima. Aslında kaygı sinemalarına daima meraklıydım fakat beni nitekim korkutan ve birinci kere kâbuslar gördüren şey David Lynch’in “Twin Peaks” (İkiz Tepeler) isimli dizisiydi. Kaygı çeşidinde değil tahminen ve sinema de değil ancak bilinçaltıma yerleşen birinci endişe kaynağı o olmuştu. Üzücü biçimde takılmıştım ve geceleri geç saatlere kadar uyanık kalıp seyretmek istiyordum. Kaygı sineması daima epeyce ön plandaydı benim için, Lynch kıymetli bir ilhamdı elbette ve John Carpenter’ın birinci periyot sinemaları de o denli. Buluğ çağıma geldiğimde “American Psycho” (Amerikan Sapığı) üzere sinemaları sevmiştim ve Tarantino sinemalarına takılmıştım. Temel sorun o tansiyondu bence. Sinema çekmeye karar verdiğimde de bastırılmış karakterleri anlatmak istediğimi fark ettim ve aslında dehşet sineması yaptığımı bilmeden endişe sineması yapmaya yöneldim.
“Sansür”ün bir sahnesinde bir gazete haberi görüyoruz; “Suç artıyor ve sorumlusu da şiddet filmleri” üzere bir başlığı var. Sizin fikriniz ne bu mevzuda?
Tabir özgürlüğünden yanasınız lakin kırmızı çizgileriniz var mı? Kendinizi dizginlediğiniz bir nokta oluyor mu?
Bu soruyu cevaplamak epey sıkıntı, zira birtakım çok şiddet dolu sahneler, mesela hayvanlara uygulanan şiddetin gösterildiği sahneler, bilhassa de gerçekse, beni de rahatsız ediyor. Şiddetin bir öne sürülen sebebi olması gerektiğini düşünüyorum. Örneğin “Nightingale” (2018) sineması. Oradaki şiddeti izlemek epey güç lakin değerli de bir sinema. Tarihte o ülkede neler yaşandığını anlamamız açısından yapılması gereken bir sinema olduğunu düşünüyorum. bir daha örneğin “Wake In Fright”… O sinemadaki şiddeti de izleyemedim, gözlerimi kapatmak zorunda kaldım, kangurulara yapılan şiddetten bahsediyorum. Fakat daha sonra araştırdım ve direktörün sinema için bir sahne yaratmadığını, aslına bakarsanız var olan bir kanguru avına katılıp kamerasıyla yapılanları çektiğini öğrendim.
Sizin endişe sinemasıyla nasıl tanıştığınızla başlayalım…
Kırsal bir bölgede büyüdüm. O yüzden de çocukken yalnızca televizyon izleyebiliyordum. Bir de ailemin görüntü koleksiyonu vardı natürel ve yeterli sinemalar vardı aslında onlarda. Lakin ben ağabeyimin ve ablamın (biri 8, başkası 10 yaşındaydı bu biçimde) seyrettiği şeyleri seyretmek istiyordum daima. Aslında kaygı sinemalarına daima meraklıydım fakat beni nitekim korkutan ve birinci kere kâbuslar gördüren şey David Lynch’in “Twin Peaks” (İkiz Tepeler) isimli dizisiydi. Kaygı çeşidinde değil tahminen ve sinema de değil ancak bilinçaltıma yerleşen birinci endişe kaynağı o olmuştu. Üzücü biçimde takılmıştım ve geceleri geç saatlere kadar uyanık kalıp seyretmek istiyordum. Kaygı sineması daima epeyce ön plandaydı benim için, Lynch kıymetli bir ilhamdı elbette ve John Carpenter’ın birinci periyot sinemaları de o denli. Buluğ çağıma geldiğimde “American Psycho” (Amerikan Sapığı) üzere sinemaları sevmiştim ve Tarantino sinemalarına takılmıştım. Temel sorun o tansiyondu bence. Sinema çekmeye karar verdiğimde de bastırılmış karakterleri anlatmak istediğimi fark ettim ve aslında dehşet sineması yaptığımı bilmeden endişe sineması yapmaya yöneldim.
“Sansür”ün bir sahnesinde bir gazete haberi görüyoruz; “Suç artıyor ve sorumlusu da şiddet filmleri” üzere bir başlığı var. Sizin fikriniz ne bu mevzuda?
Tabir özgürlüğünden yanasınız lakin kırmızı çizgileriniz var mı? Kendinizi dizginlediğiniz bir nokta oluyor mu?
Bu soruyu cevaplamak epey sıkıntı, zira birtakım çok şiddet dolu sahneler, mesela hayvanlara uygulanan şiddetin gösterildiği sahneler, bilhassa de gerçekse, beni de rahatsız ediyor. Şiddetin bir öne sürülen sebebi olması gerektiğini düşünüyorum. Örneğin “Nightingale” (2018) sineması. Oradaki şiddeti izlemek epey güç lakin değerli de bir sinema. Tarihte o ülkede neler yaşandığını anlamamız açısından yapılması gereken bir sinema olduğunu düşünüyorum. bir daha örneğin “Wake In Fright”… O sinemadaki şiddeti de izleyemedim, gözlerimi kapatmak zorunda kaldım, kangurulara yapılan şiddetten bahsediyorum. Fakat daha sonra araştırdım ve direktörün sinema için bir sahne yaratmadığını, aslına bakarsanız var olan bir kanguru avına katılıp kamerasıyla yapılanları çektiğini öğrendim.