EliteDizqn
Active member
Ebru Şallı’nın, Harun Tan ile evliliğinden dünyaya gelen 9 yaşındaki oğlu Pars, 2020’nin Nisan ayında lenfoma niçiniyle hayata veda etmişti. Evlat acısının ağır bir yük olduğunu söyleyen ve hayatına bir biçimde devam etmeye çalıştığını tabir eden Şallı, yaşadığı şiddetli süreci ailesi yardımıyla atlatmaya çalıştığını lisana getirmişti.
Son olarak 111 bin abonesinin olduğu YouTube kanalında günlük rutinlerini, tatilleri ve sağlıklı beslenme ile ilgili tüyolarından bahseden Şallı, son görüntüsünde takipçilerine içini döktü. 2 yıl evvel yaşadığı evlat acısından bahseden ünlü isim, kendisine yapılan haksızlıklara da değindi.
45 yaşındaki eski model, omurundaki dönüm noktaları ve yaşadığı zorluklardan bahsetti.
“EVLİ OLMADIĞIM BİRKAÇ YILDA ÇOK ZORLANDIM”
Karakter özelliklerinden bahsederken “Evlilikçi bir istikametim var” diyen Şallı, “Evlilik ve aile ortamı benim için kıymetli. O yüzden hayli uzun müddet daima evliydim, hala da evliyim. Hoş bir şey bence, olumsuz bir şey olduğunu düşünmüyorum. Çok az evli olmadığım bir süre var, o müddette de fazlaca zorlandım. Sahiden bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda epeyce zorlandım. Kime merhaba desem isminiz onunla çıkıyor. Bu ne kadar sıkıntı bir hayat. Erken yaşta evlendiğim için kendimi bir bakıma korumuşum. daha sonra o boşanma sürecinde ‘ne oluyor ya’ dedim. İki tane çocuk doğurmak fazlaca hoştu. Ben anne olmayı epeyce sevdim. Anaç da bir üretim var. 17 yıl evvel Bero doğdu. Ortalarında 6,5 yıl var daha sonra Ponçiğim Pars doğdu. Yalnızca anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu epeyce önemli bence” halinde konuştu.
“OĞLUM ÖLDÜKTEN daha sonra HAKSIZ YERE ELEŞTİRİLDİM”
2020 yılında kanser niçiniyle 10 yaşındaki oğlu Pars’ı kaybetmenin acısını yaşayan Ebru Şallı, hastane sürecinde yaşadıklarını ve daha sonrasını da şu sözlerle anlattı:
“Bir dönüm noktam da doğal ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O bahisle ilgili hem konuşmak istiyorum hem istemiyorum. Sıkıntı konuşması… Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu her insanın başına gelebilir. Allah hiç kimseye vermesin ancak her anne babanın başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız muhakkak değil. Bir hastalık. Birinci başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben çabucak ignore ettim durumu. Olmasını istemedim her anne üzere… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Nasıl çözeriz? Ne yapalım? daha sonra aslına bakarsanız çabuk düzgünleşiyor üzere bir durum oldu. Çok hoş yanıtlar aldık hastalığın tanısı konulduktan daha sonra. Bunu kimseye anlatmadım. Çocuğa bu biçimde bir anı kalsın istemedim. Zira güzelleşecekti…”
“BENİM YAŞADIĞIM ACIYI ANLAYAMAZLAR”
“Bu durumu yaşayan tek bayan ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Lakin insanların fazlaca büyük konuştuğunu görüyorum. Çocukları olan beşerler nasıl korkmadan makûs yorum yapıp, makûs cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı nasıl anlayabilirler? Manaya bahtı var mı bir insanın? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapamaz!”
“2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir cümbüş alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’, ‘ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Bütün aile güya diş buğdayı üzere armağan aldı. Pars epey eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bunları hayatış bir insan olarak yapılan yorumları fazlaca korkusuz, acımasız buluyorum.”
“YORUM YAPMADAN EVVEL VİCDANINIZI DÜŞÜNÜN”
“Şöyle bir şey bekleniyor, bunu hissediyorum ‘Ebru Ponçiğini kaybetti, artık o da ölür. Olması gereken bu.’ Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, ailem var. Hiç mi aklınıza gelmiyor bu biçimde şeyler. elbette yorum yapabilirsiniz fakat evvel vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği üzere burada, karşınızdayım. Vakit zaman ağlıyorum. Ağlamak da insani bir his. Tanıdığım birisi ‘Ya Ebru kusursuz, fazlaca hoş çekimler yapıyorsun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey epey hoş gidiyor, hayli hoş görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?’ dedikten daha sonrasında ‘Ama natürel senin uygun olma talihin yok ki… Ne yaparsan yap’ dedi. Kan dondurucu bir cümle. Baş bu, mantalite bu…”
“PONÇİK BENİ KORUYOR, ONUNLA İLETİŞİMDEYİM”
“Hiç kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, nasıl yaşayacağıma kendim karar veririm. Biraz Allah’tan korkun. bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla daima iletişimdeyim. Birtakım şeyler de yaşıyorum esasen. Bu hususla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, anne baba iseniz de biraz korkun.”
Son olarak 111 bin abonesinin olduğu YouTube kanalında günlük rutinlerini, tatilleri ve sağlıklı beslenme ile ilgili tüyolarından bahseden Şallı, son görüntüsünde takipçilerine içini döktü. 2 yıl evvel yaşadığı evlat acısından bahseden ünlü isim, kendisine yapılan haksızlıklara da değindi.
45 yaşındaki eski model, omurundaki dönüm noktaları ve yaşadığı zorluklardan bahsetti.
“EVLİ OLMADIĞIM BİRKAÇ YILDA ÇOK ZORLANDIM”
Karakter özelliklerinden bahsederken “Evlilikçi bir istikametim var” diyen Şallı, “Evlilik ve aile ortamı benim için kıymetli. O yüzden hayli uzun müddet daima evliydim, hala da evliyim. Hoş bir şey bence, olumsuz bir şey olduğunu düşünmüyorum. Çok az evli olmadığım bir süre var, o müddette de fazlaca zorlandım. Sahiden bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda epeyce zorlandım. Kime merhaba desem isminiz onunla çıkıyor. Bu ne kadar sıkıntı bir hayat. Erken yaşta evlendiğim için kendimi bir bakıma korumuşum. daha sonra o boşanma sürecinde ‘ne oluyor ya’ dedim. İki tane çocuk doğurmak fazlaca hoştu. Ben anne olmayı epeyce sevdim. Anaç da bir üretim var. 17 yıl evvel Bero doğdu. Ortalarında 6,5 yıl var daha sonra Ponçiğim Pars doğdu. Yalnızca anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu epeyce önemli bence” halinde konuştu.
“OĞLUM ÖLDÜKTEN daha sonra HAKSIZ YERE ELEŞTİRİLDİM”
2020 yılında kanser niçiniyle 10 yaşındaki oğlu Pars’ı kaybetmenin acısını yaşayan Ebru Şallı, hastane sürecinde yaşadıklarını ve daha sonrasını da şu sözlerle anlattı:
“Bir dönüm noktam da doğal ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O bahisle ilgili hem konuşmak istiyorum hem istemiyorum. Sıkıntı konuşması… Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu her insanın başına gelebilir. Allah hiç kimseye vermesin ancak her anne babanın başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız muhakkak değil. Bir hastalık. Birinci başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben çabucak ignore ettim durumu. Olmasını istemedim her anne üzere… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Nasıl çözeriz? Ne yapalım? daha sonra aslına bakarsanız çabuk düzgünleşiyor üzere bir durum oldu. Çok hoş yanıtlar aldık hastalığın tanısı konulduktan daha sonra. Bunu kimseye anlatmadım. Çocuğa bu biçimde bir anı kalsın istemedim. Zira güzelleşecekti…”
“BENİM YAŞADIĞIM ACIYI ANLAYAMAZLAR”
“Bu durumu yaşayan tek bayan ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Lakin insanların fazlaca büyük konuştuğunu görüyorum. Çocukları olan beşerler nasıl korkmadan makûs yorum yapıp, makûs cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı nasıl anlayabilirler? Manaya bahtı var mı bir insanın? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapamaz!”
“2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir cümbüş alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’, ‘ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Bütün aile güya diş buğdayı üzere armağan aldı. Pars epey eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bunları hayatış bir insan olarak yapılan yorumları fazlaca korkusuz, acımasız buluyorum.”
“YORUM YAPMADAN EVVEL VİCDANINIZI DÜŞÜNÜN”
“Şöyle bir şey bekleniyor, bunu hissediyorum ‘Ebru Ponçiğini kaybetti, artık o da ölür. Olması gereken bu.’ Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, ailem var. Hiç mi aklınıza gelmiyor bu biçimde şeyler. elbette yorum yapabilirsiniz fakat evvel vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği üzere burada, karşınızdayım. Vakit zaman ağlıyorum. Ağlamak da insani bir his. Tanıdığım birisi ‘Ya Ebru kusursuz, fazlaca hoş çekimler yapıyorsun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey epey hoş gidiyor, hayli hoş görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?’ dedikten daha sonrasında ‘Ama natürel senin uygun olma talihin yok ki… Ne yaparsan yap’ dedi. Kan dondurucu bir cümle. Baş bu, mantalite bu…”
“PONÇİK BENİ KORUYOR, ONUNLA İLETİŞİMDEYİM”
“Hiç kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, nasıl yaşayacağıma kendim karar veririm. Biraz Allah’tan korkun. bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla daima iletişimdeyim. Birtakım şeyler de yaşıyorum esasen. Bu hususla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, anne baba iseniz de biraz korkun.”