EsraBetül
Member
Türkiye’de şimdi her insanın kendini ortasında bulabileceği bir “ötekiler” kümesi mevcut. Hatta kimi vakit iki üç özelliği birlikte taşıyarak kesişim kümelerinde bile yer alabilirsiniz. “Ötekiler” listesinin müdavimleri içinde üst sıralarda bekâr bayanlar yer alır. Bu bayanlar bir yahut birden çok kediyle yaşıyorsa kendilerinden “kedili kadın” diye kelam edilir. Pekala, insanların yüzünde müstehzi gülümsemelere, huzursuz bakışmalara niye olan bu kedili bayanlar kimdir?
Kutsal bilgi kaynağımız Ekşi Sözlük’ten incilerle cevap verelim:
“İnsanlardan uzaklaşıp tahlili kedilerde bulan bir bayan çeşidi”, “Otoriter ve baskıcıdırlar”, “Kedili bayan aslında kedili mecnun teyzedir”, “İnsanlarla anlaşamayacağını üzülerek idrak etmiş, aşktan nasibini almış bayanların sonu”, “Kedili bayan, kuvvetli bayan. Kedili bayan vicdanlı, sevgi ve ilgi dolu kadın”, “Azmıştır, psikolojisi bozuktur, zavallıdır, yakışıksız ve iğrençtir. Muhtemelen parası da yoktur”, “Klasik Türk kızı kezbanıdır, uzak durun”, “Kadınlar konut hayvanı olarak üstte yazan Neandertal dallamaları değil kediyi seçiyor.”
OLUMSUZ NİYETLER
Görüldüğü üzere, kedili bayanlarla ilgili olumsuz fikirler pek yaygın. Şaşırtan değil, çünkü “kedili kadın” tabirinin karşılığını, kültür mamüllerindeki “yalnız, acınası, huysuz, aseksüel kadın” stereotipinde bulduk, bu türlü öğrendik, tıpkı biçimde kullanmaya devam ediyoruz.
Meskeninde yüze yakın kedisi olan Ernest Hemingway’i, “Ne kadar kediniz olursa o kadar uzun yaşarsınız” diyen Charles Bukowski’yi, kedisi Babou’yu her yere götüren Salvador Dali’yi, kedigilleri “şaheser” olarak nitelendiren Leonardo da Vinci’yi görmedik örneğin. Zira gösterilmemişlerdi (işaret edilmeyen tarafa bakma üzere bir alışkanlığımız yoktur).
Bayanları “deliliğe” daha yatkın gördük daima. Yalnızca bayan olmak bile “delirmek” için güzel bir niçindi. Kadınlık tedavi edilmeliydi. Hz. Freud sağ olsun! adamların yüzsenelerdır atlarla, av köpekleriyle tutkulu dostluklar kurmasını tuhaf karşılamadık da bayanların kedi sevgisini aleyhlerine kanıt olarak not aldık.
“Kedili kadın”a atfedilen özellikleri ve birtakım bünyelerde yarattığı tedirginliği anlamak için tarihe göz atmak gerekir. Örneğin, olumsuz algının kökenini “cadı” arketipinde bulmak mümkündür. Ortaçağa kadar geri gittiğimizde, cadı olduğu argüman edilen bayanların kedileriyle tasvir edilişine rastlarız; ikisi de birebir kaynaktan şer emerek beslenen uğursuz yoldaşlardır. bir daha tarihte, bayanların seçme ve seçilme hakkı için hayatları kıymetine protesto ve aksiyonlar yapan süfrajetleri aşağılamak için hazırlanan karikatür, afiş vb. yayınlarda hak savunucusu bayanların kedileriyle birlikte yahut kedi üzere resmedildiklerini görürüz.
ANTİ-ANNE!
Cadı arketipinin özelliklerinden biri “antimère” yani “anti-anne” oluşudur. Anneye dair özelliklerin tam bilakis sahiptir cadılar. Ülkü anne figürünün, bayana dayatılan toplumsal cinsiyet özellikleriyle örtüşmesi tesadüf değildir olağan olarak. hayatını ailesine adayan, kendinden vazgeçme derecesinde diğerkâm olan annenin bilakis egoisttir cadı, can vereceğine can alır. Çocuk istemez, fakat olursa da anormalliğini genetik miras olarak ona aktarır. Anne, son derece kutsal bir figür olarak dürüstlük ve sadakat timsaliyken cadı; insanları, büründüğü aldatıcı imgelerle baştan çıkarır, kandırır. Cadı ayrıyeten hayvani özelliklere sahiptir yahut ortasındaki hayvanı özgür bırakmaktan sakınmaz. Dindar değildir, hatta Tanrı’yı reddeder. Cadıların erkekleri bu kadar korkutmasının sebebi büyü yapmaları değil, bayanlara uygun görülen itaatkârlık, saflık yerine isyankârlık, açık sözlülük üzere özelliklere sahip olmalarıdır. Daha hoş olmakla uğraşmak yerine erk sahibi olmaya çabalamalarıdır. Cadı, berbat karakter olarak masallarda, kıssalarda başroldedir. halbukiki tarih bayanlara daima ikincil roller biçmiştir.
ZİRA…
Bugünün kedili bayanları da cadı arketipinin evrim geçirmiş hali olarak düşünülebilir. “Bulaşılmaması gereken” bayan hissiyatı vermektedir inceden.
Zira toplumsal cinsiyet rolünün gerektirdiği “çocuklu kadın”ın karanlık tarafı seçmiş versiyonu üzeredir kedili bayan. Can vereceğine korunur yahut kürtaj yaptırır.
Çocuğu olursa özgürlükçü fikirlerini ona da aktarır; ondan da bir “öteki” yaratır.
“Kadınların uyması gereken kurallar” listesini yakmıştır, başına buyruk bir “deli”dir.
Toplumun sonlarını tanımazken kendi kırmızı çizgilerini sonuna kadar savunur. hayatını adamayı değil, yaşamayı ister.
Partneri yoksa kendi krallığını kurduğu konutunda tahtı yalnızca kediyle paylaşır; partneri var ise kendine ilişkin bir oda (bir evren) bulup orada nefes alır.
Çocuğu olduğunda “Anayım ben” pankartıyla dolaşmaz.
“Beni seven bir ben olsun yeter” kıvamını tutturmuştur, o niçinle de insanlardan uzakmış üzere görünür.
kimi birtakım ortasındaki hayvanı özgür bırakmaktan sakınmaz, cinselliğin “kadın bulunmasına rağmen” tadını çıkarır.
Başına buyruk, seçici, keyfine düşkün, inatçı, meraklı, bağımsız, oyuncu, baştan çıkarıcı, yırtıcıdır; kedilerle yaşadıkça kedilere emsal ya da kedilere benzediği için kedilerle yaşar.
Kutsal bilgi kaynağımız Ekşi Sözlük’ten incilerle cevap verelim:
“İnsanlardan uzaklaşıp tahlili kedilerde bulan bir bayan çeşidi”, “Otoriter ve baskıcıdırlar”, “Kedili bayan aslında kedili mecnun teyzedir”, “İnsanlarla anlaşamayacağını üzülerek idrak etmiş, aşktan nasibini almış bayanların sonu”, “Kedili bayan, kuvvetli bayan. Kedili bayan vicdanlı, sevgi ve ilgi dolu kadın”, “Azmıştır, psikolojisi bozuktur, zavallıdır, yakışıksız ve iğrençtir. Muhtemelen parası da yoktur”, “Klasik Türk kızı kezbanıdır, uzak durun”, “Kadınlar konut hayvanı olarak üstte yazan Neandertal dallamaları değil kediyi seçiyor.”
OLUMSUZ NİYETLER
Görüldüğü üzere, kedili bayanlarla ilgili olumsuz fikirler pek yaygın. Şaşırtan değil, çünkü “kedili kadın” tabirinin karşılığını, kültür mamüllerindeki “yalnız, acınası, huysuz, aseksüel kadın” stereotipinde bulduk, bu türlü öğrendik, tıpkı biçimde kullanmaya devam ediyoruz.
Meskeninde yüze yakın kedisi olan Ernest Hemingway’i, “Ne kadar kediniz olursa o kadar uzun yaşarsınız” diyen Charles Bukowski’yi, kedisi Babou’yu her yere götüren Salvador Dali’yi, kedigilleri “şaheser” olarak nitelendiren Leonardo da Vinci’yi görmedik örneğin. Zira gösterilmemişlerdi (işaret edilmeyen tarafa bakma üzere bir alışkanlığımız yoktur).
Bayanları “deliliğe” daha yatkın gördük daima. Yalnızca bayan olmak bile “delirmek” için güzel bir niçindi. Kadınlık tedavi edilmeliydi. Hz. Freud sağ olsun! adamların yüzsenelerdır atlarla, av köpekleriyle tutkulu dostluklar kurmasını tuhaf karşılamadık da bayanların kedi sevgisini aleyhlerine kanıt olarak not aldık.
“Kedili kadın”a atfedilen özellikleri ve birtakım bünyelerde yarattığı tedirginliği anlamak için tarihe göz atmak gerekir. Örneğin, olumsuz algının kökenini “cadı” arketipinde bulmak mümkündür. Ortaçağa kadar geri gittiğimizde, cadı olduğu argüman edilen bayanların kedileriyle tasvir edilişine rastlarız; ikisi de birebir kaynaktan şer emerek beslenen uğursuz yoldaşlardır. bir daha tarihte, bayanların seçme ve seçilme hakkı için hayatları kıymetine protesto ve aksiyonlar yapan süfrajetleri aşağılamak için hazırlanan karikatür, afiş vb. yayınlarda hak savunucusu bayanların kedileriyle birlikte yahut kedi üzere resmedildiklerini görürüz.
ANTİ-ANNE!
Cadı arketipinin özelliklerinden biri “antimère” yani “anti-anne” oluşudur. Anneye dair özelliklerin tam bilakis sahiptir cadılar. Ülkü anne figürünün, bayana dayatılan toplumsal cinsiyet özellikleriyle örtüşmesi tesadüf değildir olağan olarak. hayatını ailesine adayan, kendinden vazgeçme derecesinde diğerkâm olan annenin bilakis egoisttir cadı, can vereceğine can alır. Çocuk istemez, fakat olursa da anormalliğini genetik miras olarak ona aktarır. Anne, son derece kutsal bir figür olarak dürüstlük ve sadakat timsaliyken cadı; insanları, büründüğü aldatıcı imgelerle baştan çıkarır, kandırır. Cadı ayrıyeten hayvani özelliklere sahiptir yahut ortasındaki hayvanı özgür bırakmaktan sakınmaz. Dindar değildir, hatta Tanrı’yı reddeder. Cadıların erkekleri bu kadar korkutmasının sebebi büyü yapmaları değil, bayanlara uygun görülen itaatkârlık, saflık yerine isyankârlık, açık sözlülük üzere özelliklere sahip olmalarıdır. Daha hoş olmakla uğraşmak yerine erk sahibi olmaya çabalamalarıdır. Cadı, berbat karakter olarak masallarda, kıssalarda başroldedir. halbukiki tarih bayanlara daima ikincil roller biçmiştir.
ZİRA…
Bugünün kedili bayanları da cadı arketipinin evrim geçirmiş hali olarak düşünülebilir. “Bulaşılmaması gereken” bayan hissiyatı vermektedir inceden.
Zira toplumsal cinsiyet rolünün gerektirdiği “çocuklu kadın”ın karanlık tarafı seçmiş versiyonu üzeredir kedili bayan. Can vereceğine korunur yahut kürtaj yaptırır.
Çocuğu olursa özgürlükçü fikirlerini ona da aktarır; ondan da bir “öteki” yaratır.
“Kadınların uyması gereken kurallar” listesini yakmıştır, başına buyruk bir “deli”dir.
Toplumun sonlarını tanımazken kendi kırmızı çizgilerini sonuna kadar savunur. hayatını adamayı değil, yaşamayı ister.
Partneri yoksa kendi krallığını kurduğu konutunda tahtı yalnızca kediyle paylaşır; partneri var ise kendine ilişkin bir oda (bir evren) bulup orada nefes alır.
Çocuğu olduğunda “Anayım ben” pankartıyla dolaşmaz.
“Beni seven bir ben olsun yeter” kıvamını tutturmuştur, o niçinle de insanlardan uzakmış üzere görünür.
kimi birtakım ortasındaki hayvanı özgür bırakmaktan sakınmaz, cinselliğin “kadın bulunmasına rağmen” tadını çıkarır.
Başına buyruk, seçici, keyfine düşkün, inatçı, meraklı, bağımsız, oyuncu, baştan çıkarıcı, yırtıcıdır; kedilerle yaşadıkça kedilere emsal ya da kedilere benzediği için kedilerle yaşar.