EsraBetül
Member
Thomas Savage’ın birebir isimli 1967 tarihindeki romanından hareketle çekilen ve ülkemizde 1 Aralık itibariyle Netflix üzerinden izleyiciyle buluşan “The Power of the Dog” 1920’li yılların Montana’sında alabildiğine eril bir dünyanın ortasında geçen bir kıssayı anlatıyor. Eril dediğime bakmayın, Jane Campion bu dünyayı bir yandan da homo-erotik çağrışımları bir çok güçlü bir bakış açısıyla koyuyor önümüze.
Açıkçası okumadığım için bu yaklaşım romanın satırlarında ne kadar barizdi bilemiyorum lakin sinemanın baş karakterlerinden Phil Burbank’in kişiliğinde su katılmamış bir mizojenisti canlandıran Benedict Cumberbatch hiç elbet gençliğinde aşık olduğu ve 20 küsur yıl evvel öldüğünden beri de idolleştirdiği Bronco Henry’ye duyduğu ağır hasreti yansıttığı sahnelerde bu homo-erotik çağrışımları billurlaştırıyor.
Yeni Zelandalı sinemacı Jane Campion 1993 tarihindeki sineması “The Piano” ile milletlerarası şöhrete kavuştuğundan bu yana topu topu 5 sinema çekse de (TV için de “Top of the Lake” ve Top of the Lake: China Girl” isimli iki dizisi var bu arada) sinema topluluğunun her daim büyük saygınlıkla baktığı ve her yeni sinemasını merakla beklediği bir isim. 2009 tarihindeki “Bright Star”dan bu yana birinci sineması olan “The Power of the Dog” ile bir kere daha bir devir sinemasına (çektiği sinemaların yarısı periyot sineması neredeyse ve değişiktir en çok ses getirenler de bir daha bu yapımlar) imza atan usta direktör mesleğinin yeni bir tepesine çıktığı bu son sinemasıyla insan ruhunun karanlık yanlarına dair bir öykü anlatıyor. Burbank Çiftliği’ni yönetim eden iki erkek kardeş içindeki gergin ilginin kardeşlerden birinin evlenmesiyle uygundan uyguna toksik bir hal aldığı sinema bilhassa 3 karakterin (Phil Burbank, kardeşi George’un evlendiği Rose ve onun oğlu Pete) etrafında şekillenen dramatik iskeletini beklenmedik bir finalle tamamlarken izleyiciyi de rahatlamayla tedirginlik içindeki o tuhaf istikrarda bırakarak kapanıyor. Bu ortada, hem kıssada bir kırılma yaratan tıpkı vakitte atmosfer kurmakta epey kuvvetli bir katkı sunan Johnny Greenwood’un müzikleri sinemanın tahminen de en kıymetli unusurlarından biri olarak öne çıkıyor, onu da kesinlikle belirtmek gerek kanımca.
“The Power of the Dog” bir yanıyla şüphesiz bir western (ata binmek, sığır gütmek, sığırların derisini yüzmek, eyer kuşanmak, urgan örmek, yerlilerle takas yapmak üzere bu dünyaya dair tüm klişeler mevcut filmde) lakin klasik westernlerde karşımıza çıkan mitik ögeler yerini daha gerçekçi bir tasvire bırakırken Gotik bir westernde karşımıza çıkabilecek temalar (delilik, suçluluk vb) ve insani bağlantılar üzerinden daha büyük bir fotoğraf çizilmiş.
Fotoğraf demişken, sinemanın son derece etkileyici bir sinematografisi olduğunu (görüntü direktörü Ari Wegner’i anmak lazım) ve Campion’ın açık kapı ve pencereler gerisinden çektiği sahnelerdeki çerçevelerin büyüleyici derecede hoş olduğunu teslim edelim. Kıssanın insani ilgilere dair cümleleri ise (fazla da ayrıntıya girmemeye çalışarak) Phil’in etrafındakilere yaşattığı terör hissinin sürüklediği dinamikler çerçevesinde belirginleşiyor ve onun bilhassa Rose’u amaç aldığı nefreti ile farklı bir kanalda ilerlemeye başlayan hikaye en nihayetinde berbatın cezalandırıldığı bir problem dönüşüyor.
Tahminimce bu yıl Oscar adaylıklarında görmezden gelinemeyecek bir sinema “The Power of the Dog” ve hem Campion birebir vakitte Cumberbatch (hatta tahminen Rose rolündeki Kirsten Dunst) öne çıkacak isimler olabilir kendi kısımlarında.
SİNEMANIN NOTU: 8/10
Açıkçası okumadığım için bu yaklaşım romanın satırlarında ne kadar barizdi bilemiyorum lakin sinemanın baş karakterlerinden Phil Burbank’in kişiliğinde su katılmamış bir mizojenisti canlandıran Benedict Cumberbatch hiç elbet gençliğinde aşık olduğu ve 20 küsur yıl evvel öldüğünden beri de idolleştirdiği Bronco Henry’ye duyduğu ağır hasreti yansıttığı sahnelerde bu homo-erotik çağrışımları billurlaştırıyor.
Yeni Zelandalı sinemacı Jane Campion 1993 tarihindeki sineması “The Piano” ile milletlerarası şöhrete kavuştuğundan bu yana topu topu 5 sinema çekse de (TV için de “Top of the Lake” ve Top of the Lake: China Girl” isimli iki dizisi var bu arada) sinema topluluğunun her daim büyük saygınlıkla baktığı ve her yeni sinemasını merakla beklediği bir isim. 2009 tarihindeki “Bright Star”dan bu yana birinci sineması olan “The Power of the Dog” ile bir kere daha bir devir sinemasına (çektiği sinemaların yarısı periyot sineması neredeyse ve değişiktir en çok ses getirenler de bir daha bu yapımlar) imza atan usta direktör mesleğinin yeni bir tepesine çıktığı bu son sinemasıyla insan ruhunun karanlık yanlarına dair bir öykü anlatıyor. Burbank Çiftliği’ni yönetim eden iki erkek kardeş içindeki gergin ilginin kardeşlerden birinin evlenmesiyle uygundan uyguna toksik bir hal aldığı sinema bilhassa 3 karakterin (Phil Burbank, kardeşi George’un evlendiği Rose ve onun oğlu Pete) etrafında şekillenen dramatik iskeletini beklenmedik bir finalle tamamlarken izleyiciyi de rahatlamayla tedirginlik içindeki o tuhaf istikrarda bırakarak kapanıyor. Bu ortada, hem kıssada bir kırılma yaratan tıpkı vakitte atmosfer kurmakta epey kuvvetli bir katkı sunan Johnny Greenwood’un müzikleri sinemanın tahminen de en kıymetli unusurlarından biri olarak öne çıkıyor, onu da kesinlikle belirtmek gerek kanımca.
“The Power of the Dog” bir yanıyla şüphesiz bir western (ata binmek, sığır gütmek, sığırların derisini yüzmek, eyer kuşanmak, urgan örmek, yerlilerle takas yapmak üzere bu dünyaya dair tüm klişeler mevcut filmde) lakin klasik westernlerde karşımıza çıkan mitik ögeler yerini daha gerçekçi bir tasvire bırakırken Gotik bir westernde karşımıza çıkabilecek temalar (delilik, suçluluk vb) ve insani bağlantılar üzerinden daha büyük bir fotoğraf çizilmiş.
Fotoğraf demişken, sinemanın son derece etkileyici bir sinematografisi olduğunu (görüntü direktörü Ari Wegner’i anmak lazım) ve Campion’ın açık kapı ve pencereler gerisinden çektiği sahnelerdeki çerçevelerin büyüleyici derecede hoş olduğunu teslim edelim. Kıssanın insani ilgilere dair cümleleri ise (fazla da ayrıntıya girmemeye çalışarak) Phil’in etrafındakilere yaşattığı terör hissinin sürüklediği dinamikler çerçevesinde belirginleşiyor ve onun bilhassa Rose’u amaç aldığı nefreti ile farklı bir kanalda ilerlemeye başlayan hikaye en nihayetinde berbatın cezalandırıldığı bir problem dönüşüyor.
Tahminimce bu yıl Oscar adaylıklarında görmezden gelinemeyecek bir sinema “The Power of the Dog” ve hem Campion birebir vakitte Cumberbatch (hatta tahminen Rose rolündeki Kirsten Dunst) öne çıkacak isimler olabilir kendi kısımlarında.
SİNEMANIN NOTU: 8/10