EsraBetül
Member
Birtakım oyunlar vardır, başlar, daha sonra bir bakarsınız biter. Vaktin nasıl geçtiğini anlamazsınız. Işıl Kasapoğlu’nun yönettiği “İki Kişilk Hırgür” isimli oyunu evvelki akşam Güçlü PSM’de izledim. Hani tadından yenmez derler ya, işte motamot o denli. Sahnede iki dev oyuncu; Ayşenil Şamlıoğlu ve Reha Özcan… İki huysuz bir ortada üzere. Daima didişen ortada bir sevişen tatlı bir çift. Bu absürd oyunda, 2. Dünya Savaşı daha sonrasında yaşanan toplumsal erozyonu, şiddetin ve ümitsizliğin bireyler üstündeki yıkıcı tesirleri anlatılıyor. Oyun, bir denizaltına sığınmış bu çiftin, savaşın akabinde insanlığın içine düştüğü anlamsızlığı ve kendi küçük dünyalarına nasıl yansıdığı üzerine konseyi. Adam ve bayanın münasebeti ise tıpkı savaş üzere çatışmadan, şiddetten besleniyor.
OYUN 1962’DE YAZILMIŞ
Absürd tiyatronun önde gelen temsilcilerinden sayılan Eugène Ionesco, “İki Kişilik Hırgür”ü 1962 yılında yazmış. Müellif oyunu yazdığı periyotta şu biçimde bir not düşmüş tarihe, “hiç bir toplum insan ıstırabını yok edemedi, hiç bir politik nizam bizi yaşamanın acısından, vefat kaygısından, mutlak olana duyduğumuz susuzluktan çekip alamadı. Bu durumda özgür bir insan, kendini bu boşluktan öteki insanların uğraşıyla değil, lakin kendi uğraşıyla çıkarabilir.” Natürel bunu istiyorsa. Oyunda seyrettiğimiz çift, etrafında olup bitenlerin farkıda, aslında tüm bu yaşanan vefat ve yıkımların acısını çekiyor lakin kendi kabuklarından çıkmak isteselerde bunu bir türlü yapamıyorlar. Günümüzde de durum bu biçimde değil mi? Ah vah edenler ancak hiç bir şey yapmayan ve saklanan beşerlerle dolu değil mi etrafımız. Sistemleri bozulsun istemeyen, bana dokunmayan yılan bin yaşasın misali. Oyunda da tam olarak buna tanıklık ediyoruz aslında. Özgür olmak isteyen lakin korkan iki insan.
Gerçeküstücü oyun tekniklerini kullanan ve “Gergedan” isimli yapıtıyla ölümsüzleşen Ionesco, yapıtlarında, bayağı durumların ötesinde bireyin var oluşundaki anlamsızlığı kendine mahsus bir lisanla ele alıyor.
Oyunda his geçişleri mükemmel. Kara güldürü diye tanımlayabileceğiz oyunda kullanılan kostümler tam da absürd tiyatroya uygun bir biçimde tasarlanmış. Kuklalara benzeyen karakterler tam da muharririn anlatmak istediğini sahniçin söylüyor güya.
EN GÜZEL DİREKTÖRLERDEN…
Etraf Tiyatrosu’nda yönettiği oyunlarla tanıdığım, şimdi hepsini keyifle seyrettiğim, son vakit içinderın en güzel tiyatro direktörlerinden olan Işıl Kasapoğlu’nun her yeni projesi önemli merak uyandırıyor. Pandemiden hemilk evvel sahnelenen ve epey konuşulan, bestekar Mozart ile Salieri’nin hikayenin anlatıldığı “Amadeus”u da yönetenin Kasapoğlu olduğunu hatırlatmak isterim.
Son olarak oyuna geri dönecek olursak noktayı oyunda geçen bir replikle koyalım: “Ve bu daima bu biçimde devam edecek. Ve devam edecek… Fırtına olmadığı vakit demiryolları grevi, grev olmayınca grip salgını, grip olmadığı vakit savaş. Savaş olmadığı vakit yeniden savaş.” “Bütün dünya çıldırdıysa ben mi çıldırttım?”
OYUN 1962’DE YAZILMIŞ
Absürd tiyatronun önde gelen temsilcilerinden sayılan Eugène Ionesco, “İki Kişilik Hırgür”ü 1962 yılında yazmış. Müellif oyunu yazdığı periyotta şu biçimde bir not düşmüş tarihe, “hiç bir toplum insan ıstırabını yok edemedi, hiç bir politik nizam bizi yaşamanın acısından, vefat kaygısından, mutlak olana duyduğumuz susuzluktan çekip alamadı. Bu durumda özgür bir insan, kendini bu boşluktan öteki insanların uğraşıyla değil, lakin kendi uğraşıyla çıkarabilir.” Natürel bunu istiyorsa. Oyunda seyrettiğimiz çift, etrafında olup bitenlerin farkıda, aslında tüm bu yaşanan vefat ve yıkımların acısını çekiyor lakin kendi kabuklarından çıkmak isteselerde bunu bir türlü yapamıyorlar. Günümüzde de durum bu biçimde değil mi? Ah vah edenler ancak hiç bir şey yapmayan ve saklanan beşerlerle dolu değil mi etrafımız. Sistemleri bozulsun istemeyen, bana dokunmayan yılan bin yaşasın misali. Oyunda da tam olarak buna tanıklık ediyoruz aslında. Özgür olmak isteyen lakin korkan iki insan.
Gerçeküstücü oyun tekniklerini kullanan ve “Gergedan” isimli yapıtıyla ölümsüzleşen Ionesco, yapıtlarında, bayağı durumların ötesinde bireyin var oluşundaki anlamsızlığı kendine mahsus bir lisanla ele alıyor.
Oyunda his geçişleri mükemmel. Kara güldürü diye tanımlayabileceğiz oyunda kullanılan kostümler tam da absürd tiyatroya uygun bir biçimde tasarlanmış. Kuklalara benzeyen karakterler tam da muharririn anlatmak istediğini sahniçin söylüyor güya.
EN GÜZEL DİREKTÖRLERDEN…
Etraf Tiyatrosu’nda yönettiği oyunlarla tanıdığım, şimdi hepsini keyifle seyrettiğim, son vakit içinderın en güzel tiyatro direktörlerinden olan Işıl Kasapoğlu’nun her yeni projesi önemli merak uyandırıyor. Pandemiden hemilk evvel sahnelenen ve epey konuşulan, bestekar Mozart ile Salieri’nin hikayenin anlatıldığı “Amadeus”u da yönetenin Kasapoğlu olduğunu hatırlatmak isterim.
Son olarak oyuna geri dönecek olursak noktayı oyunda geçen bir replikle koyalım: “Ve bu daima bu biçimde devam edecek. Ve devam edecek… Fırtına olmadığı vakit demiryolları grevi, grev olmayınca grip salgını, grip olmadığı vakit savaş. Savaş olmadığı vakit yeniden savaş.” “Bütün dünya çıldırdıysa ben mi çıldırttım?”