EsraBetül
Member
Kırk yıl düşünsem Koç Holding’in en kıymetli kümelerinden biri, Arçelik’in Küresel CEO’su, ağzında gümüş kaşıkla Norveç’te doğmuş, sıklıkla yurtharicinde hayatış bir başarılı yöneticinin, dünyanın en yüksek tepesi Everest’in zirvesine tırmanmaya kalkacağı aklıma gelmezdi! O denli bir tepe ki çıkışı var, inişi yok birçok vakit. O denli bir tepe ki 7 bin metrenin üzerinde başın sıkışsa kimsenin yardım etme talihi yok. O denli bir tepe ki yapayalnızsın, kendinle baş başa. Tırmanmak zorunda kalacağın yer, yüzlerce metrelik dimdik buzullar olabiliyor. Kramponlarla, buzun üzerinde, sırtında oksijen tüpü, günde 40 km yürümek zorundasın! Isıdan hiç bahsetmeyelim, o denli bir dondurucu soğuk ki 100 yıl evvel ölüp kalmış olan dağcı bile karların üzerinde hiç bozulmadan duruyor. Zirveye çıkarken donup kalmış dağcıların haritası bile var! bu biçimde bir doruğa niçin çıkılmak istenir? Hayır sen aslına bakarsanız tepedesin, dur işte olduğun yerde?
KİRLİLİĞE DİKKAT ÇEKMEK
Hakan Bulgurlu
Hakan Bulgurlu, bir seyahatte dizine kadar plastik çöpe batıp da çocukları “Baba, bu ne” diye sorunca, suçluluk hissiyle karışık bir aydınlanma hayatış! Kirlilik, çöp ve iklim krizi ve buna karşı bir şeyler yapma sorumluluğu, başına dank etmiş. Olağan ki bu kadar sıradan değil. Tayland’daki Maya Körfezi çocukluğunun en hoş anılarından, öylesine berrak bir deniz, pırıl pırıl bir kumsal. Ve yıllar daha sonra gittiklerinde yaşadıkları o fecî imaj. Natürel ki yalnızca bu değil, kutuplardaki buzulların erimeye başlaması, plastiğin dünyayı kaplaması ve göllerin kuruması, iklim krizi.
Hakan Bulgurlu, durdurulmazsa, biz görmeyecek olsak bile, dünyanın bir felakete hakikat gittiğini görür görmez bu tehlikeye dikkat çekmek istemiş. “Çevre sıkıntılarını anlattığınızda bile herkes telefonuyla oynamaya başlıyor, kitabı hiç okumazlar. İşin içine aksiyon ve heyecan katmalı, bir macera kitabı yazmalı!” diye düşünmüş. aslına bakarsanız ekstrem sporları seviyor, kendini öne atacak, Everest’in doruğuna çıkacak! Ve herkes bu olağandışı macerayı okurken ortalarda onlara etraf kirliliğinden bahsedecek! Artık yalnızca etraf aşkı mı, esasen heliski üzere bir çılgın sporu yapan birinin gözünün biraz daha kararması mı, ani bir müelliflik hevesi mi, tam kestiremiyorum ancak serüven bu biçimde başlıyor. Yeterli ki de yapıyor, zira hakikaten de fazlaca akıcı bir üslupla yazılmış kitabı yalayıp yutarken etrafla ilgili biroldukça bilgiyi de farkında olmadan öğreniyorsunuz!
EVEREST’LE LATİFE OLMAZ
Everest’in tepesine o denli Uludağ’a masraf üzere gidilmiyor. Hakan Bulgurlu, tecrübe kazanmak için evvel öbür bir tepeye tırmanıyor: Arjantin’deki Aconcagua’ya. Oraya da uzun bir fiziki hazırlık periyodundan daha sonra gittiği biçimde o kadar zorlanıyor, irtifa hastalığından o kadar çekiyor ki dönerken “tekrar mı, asla” diyor. Lakin daha uçaktan inmeden yaptığı iç hesaplaşmalardan daha sonra devam etmeye karar veriyor, planını gerçekleştirecek.
Everest üzere gidişi olup da dönüşü olmayabilecek bir yere çıkmak için uzun bir hazırlık ve müsaade müddeti gerekli. Bunun için evvel işvereni Rahmi Koç’tan, daha sonra eşi Stephanie’den ve en son babasından müsaade alıyor. Hangisi daha sıkıntı derseniz alışılmış ki eşi, hazırladığı bütün o romantik atmosfere karşın lokantanın ortasında bir kadeh şarabı yüzüne yiyor, sonucunı söylemiş olduğinde! Üç çocukla dul kalma korkusu az buz değil olağan, bir de ne için, koca Everest’e tırmanacak. her neyse, bütün zorluklar aşılıyor ve hazırlanma başlıyor.
Bir yazıda her şeyi anlatamam size. Kitabı okumanız lazım, esasen başlayınca bitirmeden bırakamıyorsunuz, hatta etrafla ilgili ayrıntıları pas geçebilirsiniz, her ne kadar ortalara ustalıkla serpiştirilmiş olsa da. Latife şaka, adamcağız bunun için hayatını tehlikeye atmış, hepsini okuyun lütfen.
KAYGILI ANLAR
Hani dehşet sineması seyrederken kendi kendinize “Canım sinema bu, korkma” diye gaz verirsiniz ya, ben de dağda, vefatın eşiğine her geldiğinde, “Canım kitabı yazabildiğine bakılırsa yaşıyor işte, üstelik aslan üzere, üzülme” diye teselli buldum. Ancak yaşadıkları yenilir yutulur değil. Yalnızca fiziki zorluklar değil, o vefatın kıyısına gelip dönmeler, ölmek üzere olana yardım edememe, kendi başına kalıp düşünme periyotları, ve nöropsişik tesirleri. Dağa çıkanların karakterleri açısından büyük değişimler yaşadıkları tıbbi bir gerçek. Tabiatın karşısında ne kadar aciz olduklarını görüp emekleyerek yol almaya çalışırken hüngür hüngür ağladığı anlar var. Ya da yorgunluk ve açlıktan uyuyakalıp oksijeni bittiği vakit tesadüfen hayatta kaldığı.
YA KEYİFLİ SON?
Hakikaten epeyce değişmiş. O tavan yapmış egosu gitmiş, bir daha mükemmelliyetçi lakin gerçekçi, hoşgörülü ve beğenilen bir insan olmuş. Kendisiyle yalnızca bir görüşmede birlikte olmuştum, az buz havalı değildi. Artık fazlaca şirin.
Ailesine ve çocuklarına da farklı biri olarak davranıyormuş; ilgili, anlayışlı, kaliteli vakit ayıran. İşte de öyleymiş. Bütün üretim etrafa hassas hale gelmiş. Alışılmış ki değişmesini istediğimiz herkesi doruğa tırmanmaya yollayamayız, sanki öteki yolu yok mudur?
KİRLİLİĞE DİKKAT ÇEKMEK
Hakan Bulgurlu
Hakan Bulgurlu, bir seyahatte dizine kadar plastik çöpe batıp da çocukları “Baba, bu ne” diye sorunca, suçluluk hissiyle karışık bir aydınlanma hayatış! Kirlilik, çöp ve iklim krizi ve buna karşı bir şeyler yapma sorumluluğu, başına dank etmiş. Olağan ki bu kadar sıradan değil. Tayland’daki Maya Körfezi çocukluğunun en hoş anılarından, öylesine berrak bir deniz, pırıl pırıl bir kumsal. Ve yıllar daha sonra gittiklerinde yaşadıkları o fecî imaj. Natürel ki yalnızca bu değil, kutuplardaki buzulların erimeye başlaması, plastiğin dünyayı kaplaması ve göllerin kuruması, iklim krizi.
Hakan Bulgurlu, durdurulmazsa, biz görmeyecek olsak bile, dünyanın bir felakete hakikat gittiğini görür görmez bu tehlikeye dikkat çekmek istemiş. “Çevre sıkıntılarını anlattığınızda bile herkes telefonuyla oynamaya başlıyor, kitabı hiç okumazlar. İşin içine aksiyon ve heyecan katmalı, bir macera kitabı yazmalı!” diye düşünmüş. aslına bakarsanız ekstrem sporları seviyor, kendini öne atacak, Everest’in doruğuna çıkacak! Ve herkes bu olağandışı macerayı okurken ortalarda onlara etraf kirliliğinden bahsedecek! Artık yalnızca etraf aşkı mı, esasen heliski üzere bir çılgın sporu yapan birinin gözünün biraz daha kararması mı, ani bir müelliflik hevesi mi, tam kestiremiyorum ancak serüven bu biçimde başlıyor. Yeterli ki de yapıyor, zira hakikaten de fazlaca akıcı bir üslupla yazılmış kitabı yalayıp yutarken etrafla ilgili biroldukça bilgiyi de farkında olmadan öğreniyorsunuz!
EVEREST’LE LATİFE OLMAZ
Everest’in tepesine o denli Uludağ’a masraf üzere gidilmiyor. Hakan Bulgurlu, tecrübe kazanmak için evvel öbür bir tepeye tırmanıyor: Arjantin’deki Aconcagua’ya. Oraya da uzun bir fiziki hazırlık periyodundan daha sonra gittiği biçimde o kadar zorlanıyor, irtifa hastalığından o kadar çekiyor ki dönerken “tekrar mı, asla” diyor. Lakin daha uçaktan inmeden yaptığı iç hesaplaşmalardan daha sonra devam etmeye karar veriyor, planını gerçekleştirecek.
Everest üzere gidişi olup da dönüşü olmayabilecek bir yere çıkmak için uzun bir hazırlık ve müsaade müddeti gerekli. Bunun için evvel işvereni Rahmi Koç’tan, daha sonra eşi Stephanie’den ve en son babasından müsaade alıyor. Hangisi daha sıkıntı derseniz alışılmış ki eşi, hazırladığı bütün o romantik atmosfere karşın lokantanın ortasında bir kadeh şarabı yüzüne yiyor, sonucunı söylemiş olduğinde! Üç çocukla dul kalma korkusu az buz değil olağan, bir de ne için, koca Everest’e tırmanacak. her neyse, bütün zorluklar aşılıyor ve hazırlanma başlıyor.
Bir yazıda her şeyi anlatamam size. Kitabı okumanız lazım, esasen başlayınca bitirmeden bırakamıyorsunuz, hatta etrafla ilgili ayrıntıları pas geçebilirsiniz, her ne kadar ortalara ustalıkla serpiştirilmiş olsa da. Latife şaka, adamcağız bunun için hayatını tehlikeye atmış, hepsini okuyun lütfen.
KAYGILI ANLAR
Hani dehşet sineması seyrederken kendi kendinize “Canım sinema bu, korkma” diye gaz verirsiniz ya, ben de dağda, vefatın eşiğine her geldiğinde, “Canım kitabı yazabildiğine bakılırsa yaşıyor işte, üstelik aslan üzere, üzülme” diye teselli buldum. Ancak yaşadıkları yenilir yutulur değil. Yalnızca fiziki zorluklar değil, o vefatın kıyısına gelip dönmeler, ölmek üzere olana yardım edememe, kendi başına kalıp düşünme periyotları, ve nöropsişik tesirleri. Dağa çıkanların karakterleri açısından büyük değişimler yaşadıkları tıbbi bir gerçek. Tabiatın karşısında ne kadar aciz olduklarını görüp emekleyerek yol almaya çalışırken hüngür hüngür ağladığı anlar var. Ya da yorgunluk ve açlıktan uyuyakalıp oksijeni bittiği vakit tesadüfen hayatta kaldığı.
YA KEYİFLİ SON?
Hakikaten epeyce değişmiş. O tavan yapmış egosu gitmiş, bir daha mükemmelliyetçi lakin gerçekçi, hoşgörülü ve beğenilen bir insan olmuş. Kendisiyle yalnızca bir görüşmede birlikte olmuştum, az buz havalı değildi. Artık fazlaca şirin.
Ailesine ve çocuklarına da farklı biri olarak davranıyormuş; ilgili, anlayışlı, kaliteli vakit ayıran. İşte de öyleymiş. Bütün üretim etrafa hassas hale gelmiş. Alışılmış ki değişmesini istediğimiz herkesi doruğa tırmanmaya yollayamayız, sanki öteki yolu yok mudur?