EsraBetül
Member
Son vakit içinderda giderek daha çoğaldılar; bayan müellifler bayanların sıkıntılarını yazıyor, bayan direktörler yönetiyor ve bayanlar oynuyor. Ancak her neyse ki izlemeye erkekler de geliyor! Madam Giyotin, ismiyle da çağırdı beni. Şair ve muharrir arkadaşım Nurduran Duman da hakkında güzel şeyler yazınca görmek istedim. Özel tiyatrolar kent ortasında oynayacak sahne bulmakta zorlanıyor. Bu arkadaşlar da “Kultural Performing Art” ismiyle bula bula Sanayi Sitesi ortasında, oto tamircilerinin içinde bir yer bulmuş.
PİZZA KURYESİYLE
Buraya gitmem de bir tiyatroya dönüştü: Metroyla Sanayi durağına kadar gidip yolu bulmaya çalıştım fakat yağmur altında, karanlık sokaklarda bir ileri bir geri, mümkün değil. Onlar yolu bilir diye rastladığım pizza dağıtan bir kuryeye sordum. Telefonunda adrese yeterlice baktıktan daha sonra “Hem uzak, hem karışık, bu yağmurda yürüyemezsin, atla motora götüreyim” dedi. “Pizza soğur” fakat dedim, “esasen o tarafa gidiyorum” deyince bindim! Önde pizza kutusu, gerisinde kurye, düşmemek için ona sıkı sıkı yapışan ben, bir sağ, bir sol, bir sağ, karanlık sokaklarda slalom yaparak bulduk tiyatroyu. Dönüş için gazeteden araç istemiştim ancak olan tek araca yayın direktörü bindiği için bir daha yaya kaldım, o karanlıkta ve yağmurda, pizzacı da yok, metroyu bulup döndüm!.
SAHNEDE DÖRT BAYAN
Oyunu Lauren Gunderson yazmış, proje tasarım, konsept ve idare Yağmur Yağmur, tüm takım bayan neredeyse. Küçücük sahnede şeffaf kutuların ortasında oturup bizi bekliyor oyuncular.
SÜRREALİST BİR MEVZU
Feminist oyun muharriri Olympe, ne yazacağı konusunda kararsızdır. halbuki ona sipariş veren de epeyce: Fransız sömürgesi adalarda köleliğin sona ermesi için çaba eden Marienne, bunun için bildiri yazmasını ister. Fransız İhtilali kanlı başlamış, kanlı sürmekte, ihtilal evlatlarını yemektedir. Charlotte kendini feda edip bunların sorumlusu gördüğü ihtilalin ideoloğu Marat’yı, deri hastalığını tedavi etmek için ilaçlı su dolu küvetinde yatarken öldürmeye kararlıdır. Bunun karşılığında kendi sonunun da giyotinde biteceğini bildiği için son kelamlarını yazmasını ister Olympe’den. Son kişi ise en çarpıcı karakter: ihtilalin mahpusa attığı İmparatoriçe Marie Antoinette! Tarih kitaplarından tanıdığımızın bilakis mütevazı bir bayan, anne! O da giyotinle başı kesilmedilk evvel çocuklarına bırakacağı bir mektup yazdırmak istemektedir. Olympe ise bayanların sesi olmak için Senato’ya gidip bir nutuk atar, karşılığında onun da sonu giyotin olacaktır. Gerçek hayatta yolları asla kesişmemiş bu dört bayan bu küçük sahnede kimi vakit itişir, kimi vakit dostça davranır, ancak en kıymetlisi anlar birbirlerini. Sonuç olarak problemleri ortaktır, eşitlik, özgürlük, kardeşlik! Yani ihtilalin mottosu: egalite, liberte, fraternite! Bayanlar bunun yanında şiddete, endişeye karşı, dünyayı değiştirme isteğiyle doludur.
TRAJEDİ LAKİN GÜLÜMSETİYOR
Tavandan sarkan başı kesilmiş bayanların saçları, daima ismi geçen giyotine karşın vakit zaman gülümseten, vakit zaman düşündüren, kimi vakit yoran bir oyun. Marie Antoinette’te Betül Arım, Olympe’de Zeliha Gürsoy, Marienne’de Çiğdem Yıldız, Charlotte’da Merve Güran hayli başarılı. Kolay bir oyun değil. Tiyatro’nun yolu, gidişi gelişi kolay değil, lakin beni en epey keyifli eden, oyunu seyretmeye o yağmurda, o karanlıkta ve o mahallede, koşa koşa gelen gençler, kimi arkadaşıyla, kimi sevgilisiyle geldiler ve ciddiyetle izlediler oyunu. Hele oyun geç başladı diye çay kahve ve poğaça kek ikramı olunca, acıkmışlar, nasıl da yiyorlardı, gençler umut veriyor! Daha düzgün bir ülkeyi ve hayatı hak ediyor; ne yazık ki veremiyoruz.
PİZZA KURYESİYLE
Buraya gitmem de bir tiyatroya dönüştü: Metroyla Sanayi durağına kadar gidip yolu bulmaya çalıştım fakat yağmur altında, karanlık sokaklarda bir ileri bir geri, mümkün değil. Onlar yolu bilir diye rastladığım pizza dağıtan bir kuryeye sordum. Telefonunda adrese yeterlice baktıktan daha sonra “Hem uzak, hem karışık, bu yağmurda yürüyemezsin, atla motora götüreyim” dedi. “Pizza soğur” fakat dedim, “esasen o tarafa gidiyorum” deyince bindim! Önde pizza kutusu, gerisinde kurye, düşmemek için ona sıkı sıkı yapışan ben, bir sağ, bir sol, bir sağ, karanlık sokaklarda slalom yaparak bulduk tiyatroyu. Dönüş için gazeteden araç istemiştim ancak olan tek araca yayın direktörü bindiği için bir daha yaya kaldım, o karanlıkta ve yağmurda, pizzacı da yok, metroyu bulup döndüm!.
SAHNEDE DÖRT BAYAN
Oyunu Lauren Gunderson yazmış, proje tasarım, konsept ve idare Yağmur Yağmur, tüm takım bayan neredeyse. Küçücük sahnede şeffaf kutuların ortasında oturup bizi bekliyor oyuncular.
SÜRREALİST BİR MEVZU
Feminist oyun muharriri Olympe, ne yazacağı konusunda kararsızdır. halbuki ona sipariş veren de epeyce: Fransız sömürgesi adalarda köleliğin sona ermesi için çaba eden Marienne, bunun için bildiri yazmasını ister. Fransız İhtilali kanlı başlamış, kanlı sürmekte, ihtilal evlatlarını yemektedir. Charlotte kendini feda edip bunların sorumlusu gördüğü ihtilalin ideoloğu Marat’yı, deri hastalığını tedavi etmek için ilaçlı su dolu küvetinde yatarken öldürmeye kararlıdır. Bunun karşılığında kendi sonunun da giyotinde biteceğini bildiği için son kelamlarını yazmasını ister Olympe’den. Son kişi ise en çarpıcı karakter: ihtilalin mahpusa attığı İmparatoriçe Marie Antoinette! Tarih kitaplarından tanıdığımızın bilakis mütevazı bir bayan, anne! O da giyotinle başı kesilmedilk evvel çocuklarına bırakacağı bir mektup yazdırmak istemektedir. Olympe ise bayanların sesi olmak için Senato’ya gidip bir nutuk atar, karşılığında onun da sonu giyotin olacaktır. Gerçek hayatta yolları asla kesişmemiş bu dört bayan bu küçük sahnede kimi vakit itişir, kimi vakit dostça davranır, ancak en kıymetlisi anlar birbirlerini. Sonuç olarak problemleri ortaktır, eşitlik, özgürlük, kardeşlik! Yani ihtilalin mottosu: egalite, liberte, fraternite! Bayanlar bunun yanında şiddete, endişeye karşı, dünyayı değiştirme isteğiyle doludur.
TRAJEDİ LAKİN GÜLÜMSETİYOR
Tavandan sarkan başı kesilmiş bayanların saçları, daima ismi geçen giyotine karşın vakit zaman gülümseten, vakit zaman düşündüren, kimi vakit yoran bir oyun. Marie Antoinette’te Betül Arım, Olympe’de Zeliha Gürsoy, Marienne’de Çiğdem Yıldız, Charlotte’da Merve Güran hayli başarılı. Kolay bir oyun değil. Tiyatro’nun yolu, gidişi gelişi kolay değil, lakin beni en epey keyifli eden, oyunu seyretmeye o yağmurda, o karanlıkta ve o mahallede, koşa koşa gelen gençler, kimi arkadaşıyla, kimi sevgilisiyle geldiler ve ciddiyetle izlediler oyunu. Hele oyun geç başladı diye çay kahve ve poğaça kek ikramı olunca, acıkmışlar, nasıl da yiyorlardı, gençler umut veriyor! Daha düzgün bir ülkeyi ve hayatı hak ediyor; ne yazık ki veremiyoruz.