EsraBetül
Member
Sevgili Genco
Pandemi günlerinde geceni gündüzüne katarak senaryosunu yazdığın, Genco, Tiyatroya Adanmış Bir Ömür belgeselini (yönetmen: Selçuk Metin) dün hüzün, sevinç, memnunluk, umut üzere karmakarışık hislerle izledim. Evet umudu anlatıyordu bu belgesel, sevgiyi, direnmeyi anlatıyordu. En hoşu de bizi bu belgeselde gezdirdiğin her tiyatro yeri, bize anlattığın her hikaye, tasarladığın, sahnelediğin, oynadığın her oyun bir ışık şeridi üzere gözümün önünden geçerken yıkıntılar, beton yığınları, berbatlıklar yavaş yavaş hiçliğe karışıyordu. Geçmişe uzun, yok hayır epey ancak fazlaca kısa bir yolculuk…İzlerken vakit hissimi yitirdim güya, vakit durdu mu, yoksa aksine, bir anda geçip gitti mi bilemiyorum. Hayal üzereydi. Lakin hoş bir hayal umut ve ışık dolu.
Bu belgeseli uzun uzun yazmak, daha görmemiş olanlara anlatmak istedim fakat içim öylesine geçmişe yaptığımız seyahatle doluydu ki, seninle konuşmayı o denli istiyordum ki birden sana mektup yazdığımı fark ettim. halbuki bu satırları kaleme almadan az evvel bu belgesel üzerine seninle uzun uzun konuşmamış mıydık? Doğuşunu, gelişmenini biliyordum, bana yabancı olan hiç bir şey yoktu, o denli değil mi? Hayır o denli değil , zira her şey hem epeyce yeni tıpkı vakitte heyecan vericiydi.
Seninle tiyatronun büyüsünden çok kelam etmişizdir, o an orada olmanın yarattığı ağır güçten, sahniçin izleyici salonuna, seyirciden sahneye akan güçten… Bir gün sinemada da emsal bir şey yaşayacağımı hayal bile edemezdim. İşte tıpkı tiyatroda olduğu üzere sen karşımızdasın ve anlatıyorsun. Ve tıpkı bir sihirbaz üzere sinemanın hudutlarını kırarak belgeseli tam bir tiyatro şölenine dönüştürüyorsun.
TIPKI BİR YAP BOZ OYUNU ÜZERE
Galile’nin hayatı, Aslan Asker Şvayk, Güneşin Sofrasındayız, Arturo Ui, Soruşturma, Havana Duruşması, Aymazoğlu ve Kundakcılar, Kerem Üzere, Sivas 93, Kafkas Tebeşir Dairesi ve şu an ismini anmadığım her oyunun yaşadığımız periyoda dair bir şeyler söylemesi, bize dokunması, bizi heyecanlandırması, düşünme, sorgulama ve eleştirme yetilerimizi geliştirmesi. İzlediğimiz her oyunun toplumsal belleğin unutulmaz bir kesimine dönüşmesi. Tiyatroyla örülmüş dopdolu bir hayatın izleyicinin hayatıyla kaynaşması, bütünleşmesi.
Tiyatro büyüleyici bir yerse, biz de şu an bu belgeselde bu anın tam ortasındayız.
Sağ ol Genco, tiyatromuzda bir çığır açtığın için, hakikat bildiğin yoldan hiç ödün vermeden yürüdüğün için, yurt haricinde sanatçıyı hırpalamayan, hor görmeyen, tam aksine el üstünde tutan bir hayatı tercih etmediğin için, kolayı değil zoru birebir vakitte epeyce zoru seçtiğin için.
Bugün her insanın soluğunu yurt haricinde almaya çalıştığı bir devirde bu belgeseli izleyen günümüz genç sanatkarı tahminen de kendine soracaktır “Değer miydi bu kadar uğraşa?”
Bence bedel. Zira mükafatı büyük. Bu satırları okuyanlar tahminen inanmayacaklardır lakin mükafatı para değil, dahası ün ve alkış bile değil. Lakin aşk ve sevgi… Aşk anlık bir güç patlamasıdır, insanı kanatlandırır, uçurur, sevgi ise bilirsin hayli içten, epeyce özgün ve kırılgan bir histir, yeşermesi ise zordur, büyük bir emek ve ihtimam ister. Tiyatro aşkı ve tiyatro sevgisi ise bir beşere duyduğumuz sevgi kadar ağır bir his olarak tahminen de mükafatların en büyüğüdür. Bunun pahasını de lakin tatmış olan bilir, değil mi? Ün ve alkış ise bir tiyatrocu için kaçınılmaz olsa bile başlangıç değil sonuçtur yalnızca.
‘BİZ NE ŞANSLIYIZ Kİ’
Belgesel bittiğinde bir arkadaşım derin bir hayalden uyanır üzere “Biz ne şanslıyız ki bütün bunları hayatışız” diyordu…
Evet şanslıyız, bense bilhassa epey şanslıyım, neredeyse kırk yıla yakın bir dostluğumuz olduğu için, birtakım projelerinde üretime katıldığım için, her yeni projenle benim de tiyatro hayatıma zenginlik kattığın için ve doğal ki benim neslimden olan herkes üzere seninle hiç de kısa olmayan bir vakit dilimini paylaştığım için. Biliyor musun yaş almanın hiç de kolay olmadığını hissettiğim anlarda bu yaşadıklarımı düşündüğümde kendimi hakikaten çok şanslı hissediyorum.
Pekala lakin bu belgeseli izleyen gençler sanki ne düşünmüşler ve hissetmişlerdir? Bunu fazlaca merak ediyorum. Merak ettiğim bir şey daha var, bu belgesel yurt haricinde, bilhassa de Avrupa ülkelerinde gösterildiğinde sanki ne cins yansılar uyandıracak? Tiyatronun bizde batı ülkelerinden farklı bir pahası ve manası olması insanları şaşırtacak mı, tuhaf mı gelecek? Ya da bizim üzere çalkantılı olan ülkelerde sanki nasıl alımlanacak? Dileğim Genco belgeselinin yolunun açık olması ve farklı nesillerden ve kültürlerden olabildiğince fazlaca izleyiciyle buluşması.
Bol tiyatrolu ışıklı günlere sevgili Genco
Her vakit dostlukla
Zehra
Pandemi günlerinde geceni gündüzüne katarak senaryosunu yazdığın, Genco, Tiyatroya Adanmış Bir Ömür belgeselini (yönetmen: Selçuk Metin) dün hüzün, sevinç, memnunluk, umut üzere karmakarışık hislerle izledim. Evet umudu anlatıyordu bu belgesel, sevgiyi, direnmeyi anlatıyordu. En hoşu de bizi bu belgeselde gezdirdiğin her tiyatro yeri, bize anlattığın her hikaye, tasarladığın, sahnelediğin, oynadığın her oyun bir ışık şeridi üzere gözümün önünden geçerken yıkıntılar, beton yığınları, berbatlıklar yavaş yavaş hiçliğe karışıyordu. Geçmişe uzun, yok hayır epey ancak fazlaca kısa bir yolculuk…İzlerken vakit hissimi yitirdim güya, vakit durdu mu, yoksa aksine, bir anda geçip gitti mi bilemiyorum. Hayal üzereydi. Lakin hoş bir hayal umut ve ışık dolu.
Bu belgeseli uzun uzun yazmak, daha görmemiş olanlara anlatmak istedim fakat içim öylesine geçmişe yaptığımız seyahatle doluydu ki, seninle konuşmayı o denli istiyordum ki birden sana mektup yazdığımı fark ettim. halbuki bu satırları kaleme almadan az evvel bu belgesel üzerine seninle uzun uzun konuşmamış mıydık? Doğuşunu, gelişmenini biliyordum, bana yabancı olan hiç bir şey yoktu, o denli değil mi? Hayır o denli değil , zira her şey hem epeyce yeni tıpkı vakitte heyecan vericiydi.
Seninle tiyatronun büyüsünden çok kelam etmişizdir, o an orada olmanın yarattığı ağır güçten, sahniçin izleyici salonuna, seyirciden sahneye akan güçten… Bir gün sinemada da emsal bir şey yaşayacağımı hayal bile edemezdim. İşte tıpkı tiyatroda olduğu üzere sen karşımızdasın ve anlatıyorsun. Ve tıpkı bir sihirbaz üzere sinemanın hudutlarını kırarak belgeseli tam bir tiyatro şölenine dönüştürüyorsun.
TIPKI BİR YAP BOZ OYUNU ÜZERE
Galile’nin hayatı, Aslan Asker Şvayk, Güneşin Sofrasındayız, Arturo Ui, Soruşturma, Havana Duruşması, Aymazoğlu ve Kundakcılar, Kerem Üzere, Sivas 93, Kafkas Tebeşir Dairesi ve şu an ismini anmadığım her oyunun yaşadığımız periyoda dair bir şeyler söylemesi, bize dokunması, bizi heyecanlandırması, düşünme, sorgulama ve eleştirme yetilerimizi geliştirmesi. İzlediğimiz her oyunun toplumsal belleğin unutulmaz bir kesimine dönüşmesi. Tiyatroyla örülmüş dopdolu bir hayatın izleyicinin hayatıyla kaynaşması, bütünleşmesi.
Tiyatro büyüleyici bir yerse, biz de şu an bu belgeselde bu anın tam ortasındayız.
Sağ ol Genco, tiyatromuzda bir çığır açtığın için, hakikat bildiğin yoldan hiç ödün vermeden yürüdüğün için, yurt haricinde sanatçıyı hırpalamayan, hor görmeyen, tam aksine el üstünde tutan bir hayatı tercih etmediğin için, kolayı değil zoru birebir vakitte epeyce zoru seçtiğin için.
Bugün her insanın soluğunu yurt haricinde almaya çalıştığı bir devirde bu belgeseli izleyen günümüz genç sanatkarı tahminen de kendine soracaktır “Değer miydi bu kadar uğraşa?”
Bence bedel. Zira mükafatı büyük. Bu satırları okuyanlar tahminen inanmayacaklardır lakin mükafatı para değil, dahası ün ve alkış bile değil. Lakin aşk ve sevgi… Aşk anlık bir güç patlamasıdır, insanı kanatlandırır, uçurur, sevgi ise bilirsin hayli içten, epeyce özgün ve kırılgan bir histir, yeşermesi ise zordur, büyük bir emek ve ihtimam ister. Tiyatro aşkı ve tiyatro sevgisi ise bir beşere duyduğumuz sevgi kadar ağır bir his olarak tahminen de mükafatların en büyüğüdür. Bunun pahasını de lakin tatmış olan bilir, değil mi? Ün ve alkış ise bir tiyatrocu için kaçınılmaz olsa bile başlangıç değil sonuçtur yalnızca.
‘BİZ NE ŞANSLIYIZ Kİ’
Belgesel bittiğinde bir arkadaşım derin bir hayalden uyanır üzere “Biz ne şanslıyız ki bütün bunları hayatışız” diyordu…
Evet şanslıyız, bense bilhassa epey şanslıyım, neredeyse kırk yıla yakın bir dostluğumuz olduğu için, birtakım projelerinde üretime katıldığım için, her yeni projenle benim de tiyatro hayatıma zenginlik kattığın için ve doğal ki benim neslimden olan herkes üzere seninle hiç de kısa olmayan bir vakit dilimini paylaştığım için. Biliyor musun yaş almanın hiç de kolay olmadığını hissettiğim anlarda bu yaşadıklarımı düşündüğümde kendimi hakikaten çok şanslı hissediyorum.
Pekala lakin bu belgeseli izleyen gençler sanki ne düşünmüşler ve hissetmişlerdir? Bunu fazlaca merak ediyorum. Merak ettiğim bir şey daha var, bu belgesel yurt haricinde, bilhassa de Avrupa ülkelerinde gösterildiğinde sanki ne cins yansılar uyandıracak? Tiyatronun bizde batı ülkelerinden farklı bir pahası ve manası olması insanları şaşırtacak mı, tuhaf mı gelecek? Ya da bizim üzere çalkantılı olan ülkelerde sanki nasıl alımlanacak? Dileğim Genco belgeselinin yolunun açık olması ve farklı nesillerden ve kültürlerden olabildiğince fazlaca izleyiciyle buluşması.
Bol tiyatrolu ışıklı günlere sevgili Genco
Her vakit dostlukla
Zehra