melegimsin
Member
Youtube’da yayın ömrüne kaldığı yerden devam eden Katarsis’in bu haftaki konuğu toplumsal medya fenomeni Ece Ronay oldu. Programda Ece Ronay, hayatta kalma savaşı verdiği çocukluğunu, büyüme öyküsünü, ailede gördüğü ağır şiddeti, sokakta geçen birinci gençliğini, yetiştirme yurdu devrini, gece kulüplerinde çalıştığı yılları ve “fenomen” olma seyahatini birinci sefer tüm içtenliği ile anlattı. Ayrıyeten, ‘’Ben buna sessiz kalamazdım.” dediği ve tekrar da hiç bir yerde anlatmak istemediği Mehmet Ali Erbil ile yaşadığı olaya son noktayı koydu. Yeni kısım artık Bana göre TV YouTube kanalında yayında!
İNSANLARIN DAYANAKLARI BENİ AYAKTA TUTTU!
Ece Ronay programın başında son günlerde medyada tartışılan bahisler üzerine şu kelamları aktardı; ‘’yaşamımın yorucu bir dönemimdeyim. İnsanların daima hakkımda bir fikrinin olması, tanıdık tanımadık her insanın benimle ilgili konuşması, yargılaması ve daima kendimi tabir etme mecburiliği beni fazlaca yıprattı. kuvvetli durmaya çalıştıkça olup biteni içime attım ve patlamak üzereyim. Son yaşanılan hadisede bilhassa şunu anladım. Ekran önündeki imgemi seven sevmeyen herkes bir biçimde bana takviye oldu. Ortada alenen bir haksızlık olduğu vakit sizi sevmeyen, gerinizde durmayan yahut takviye olmayan hiç kimse kalmıyor. Türkiye’de bu mevzuların destekçilerinin olması da beni fazlaca memnun etti. Beni kuvvetli tutan en büyük şey bu oldu. Medyada hakkımda konuşulanlara karşın bildiri kutuma girdiğimde bir tane makus bir bildiri almamak beni ayakta tutan en değerli şeydi. Oldum muhtemel kendini müdafaayı öğrenmiş biriyim. esasen öğrenmiş olduğum bu şey yaşadığım olayla epey daha pekişti. hayatım boyunca yalnızlık çektim. Şayet yalnız bir bayansanız maalesef ki kendi kendinizi korumak zorunda olduğunuzu bilirsiniz. Kendimi korumak için her şeyi yapmak zorunda olduğumu biliyordum. Zira bir oburu benim yerine bunu yapmayacaktı. Hele ki karşındaki beşerler sizden hayli daha fazla meslek sahibi ve maddi açıdan sizden daha üst bir sınıftaysa sizi koruyan pek kimse olmuyor. Ben kendimi muhafazayı öğrenmiştim artık de bunu pekiştirmek zorunda kaldım.’’
KİMSE BENİM KADAR KORKUSUZ VE CESURCA DAVRANMADI!
Yaşadığı olayları samimiyetle aktarmaya devam eden Ece Ronay, kelamlarını şöyle sürdürdü; ‘’Bu hayatta uygun ki varım diyebildiğim hiç bir şey yok. Yaşamasam da olabilirmiş diyebiliyorum kimi vakit. Zira en son ki yüreğimin ve korkusuzluğumun niçini de bu. en çok ne olabilir ki diyorum kimi vakit. Yolun sonu hepimizin için mevt. Kendimi fark ettiğim devirlerde yalnızlığın bir mecburilik olduğunu düşündükçe onunla keyifli olmaya çalıştım. Yalnızlığı sevmeye çalıştıkça ise daima kendimi yıprattım. Artık ne için yaşayabilirim ki dedim kendime. Bundan daha sonrası için diğerine muhtaç bir hayat istemediğim için ayakta kalmayı seçtim. Bundan ötesi yoktu artık benim için. Hayattaki bu tek başınalık güvenebileceğim insanlara da yansıdı. hayatımda inanç eksik diyebilirim. Hakikaten güveneceğim insan sayısı epey az. Beni depresyona sokan da bu oldu maalesef. Yoksa yaşadığım bu olay benim hayatta yaşadığım en makûs şey değil, hatta en sıradanlerin içinde. Yalnızca güvendiğim insanların reaksiyonları beni üzdü. En ufak bir şey de bile takviye olduğum insanlardan bir telefon dahi almamak makus oldu. Biz bayanların sesi olmak istiyoruz diyen biri bile çıkıp benimle röportaj yapmadı. Ben adliye kapısından kendi sesimi duyurmaya çalışırken imgelerimi kırpıp öbür formlarda lanse ettiklerini de gördüm. Tüm bunlar bir şeylere güvendiğim vakit maalesef ki sonuçların ne kadar berbat olabileceğini düşünerek hareket etmem gerektiğini öğretti. Düşünerek güvenmem gerekiyormuş demek ki. Beşerler zira benim kadar korkusuz ve bahadır biçimde anlatamıyor. Bir olay oldu ve herkes bir biçimde bu olayın ekmeğini yemeye çalıştı. Bu süreçte en büyük ziyanı ve yıpranmayı ben gördüm. Bu maalesef hiç kimsenin umurunda bile olmadı.’’
BABAMIN ŞİDDETİ BENİ EVİMDEN SOĞUTTU!
Çocukluğunda yaşadığı şiddetti gözyaşlarına boğularak anlatan Ece Ronay, o periyotları şu sözlerle anlattı; ‘’En başta epey hoş bir ailede olduğumu düşünüyordum. Okula başlayana kadar lüks bir hayat ortasında yetiştim. Konuttaki her şey epeyce hoştu. Annem ve babamın bana olan ilgisi fazlaca hoştu. Ben yedi yaşındayken erkek kardeşim doğdu. Kardeşim üç yaşına geldiğinde onun zihinsel engelli olduğunu öğrendik. Annem ve babam bu olayla ilgili büyük bir travma yaşadı. Bu durumu kabullenemediler. Kardeşimin zihinsel engelli oluşuyla ilgili süregelen periyotta, babamın sonrasındasındadan işlerinde iflas edişi meskende anlamsız bir şiddetin oluşmasına sebep oldu. Konuttaki günah keçisi vakit içinde ben oldum. Düzgün gitmeyen şeyler yüzünden ekseriyetle ailemle sorun yaşıyordum. Kardeşimden dayak yediğim de oluyordu. Engelli bir çocuğa karşılık da veremezsin. Konuttaki bu anlamsız şiddetin üzerine şiddete alıştım. Çocukluğumdan beri aslında bunlarla büyüdüm. Büyüdükçe babam hududunu bana epeyce daha fazla yansıtmaya başladı. İlkokul sekizinci sınıfa giderken bir erkek arkadaşım olduğunu duyduğunda bana epey sonlandı. Ortamızda da hakikaten bir münasebet yoktu. Bu süreçten daha sonra birbirimizden nefret etmeye başladık. Çok sıradan sebeplerden dolayı daima arbede eder olmuştuk. Babamın seni dershaniçin alacağım dediği gün hayli makus bir olay yaşadım. Beni kent haricinde ıssız bir yere götürdü ve gözüme tornavida doğrultarak tehdit etti. O gün ondan kurtulduğum vakit konuttan büsbütün koptum. O gün meskene döndüğümüzde ondan özür dileyip tekrar yapmayacağım dedim ve o meskenden çıktından daha sonra kaçtım. O an meskenden kaçmak epey âlâ geldi. Daha ne kadar berbata gidebilir ki diye düşünerek meskenden kaçmıştım. Bir kız arkadaşım vardı. O da aileyle benim durumuma benzeyen sorunlar yaşıyordu. Onunla iki üç gün aç karnımıza parkta kaldık konuta gitmedik. Biraz üşüdük, aç kaldık lakin o bana fazlaca düzgün geldi. daha sonra üçüncü gün meskene yeniden gittim üstümü değiştirip bir daha meskenden kaçtım. Babam beni bu sebepten dolayı daima dövdü. O dövdükçe ben bir daha meskenden kaçtım. niye ne diye bu şiddete maruz kaldığımı anlayamadan bunları yaşadım.’’
MESKENDEKİ ŞİDDET YÜZÜNDEN İNTİHAR ETMEYE KALKIŞTIM!
Çocukluğunda yaşadığı dram ile yüzleşen Ece Ronay, kelamlarını şöyle sürdürdü; ‘’Kendimi epeyce kıymetsiz hissettim devirlerden geçtim. Bu benim bedenimdi ve benim vücuduma daima ziyan verdiler. Bunlar aslına bakarsan baba ve kardeş olduğu için anlatabileceğim ve şikayet edeceğim hiç kimsem yoktu. Annem meskende olmadığı vakit bu biçimde şeyler yaşıyordum. Annemin yapabildiği yalnızca ortaya girebilmekti. Sen kendi karnını doyurmazsan hiç kimse senin karnını doyurmak için bir gayrete girmiyor. Bu hayatta sen kendini korumak zorundasın, sen hayatta daima kendin için bir şeyler yapmak zorundasın. Ben bunu yıllar evvel deneyimledim. Yemek yiyebilmek için bile şunu yaptığımı hatırlıyorum. Yaşça bizden büyük beşerler tanışmak için ben ve arkadaşımı yemeğe davet ederlerdi. Biz yemek yiyip oradan kaçardık. Bu fazlaca utanç verici bir nokta ancak maalesef bunu da yaptık. Bunun daha ilerisi fazlaca nahoş noktalar. Lise birinci sınıftayken yatılı bir okulda kaldım. Okul hayatımın bir devri yatılı okullarda geçti. O periyot fen lisesinde başarılı bir öğrencilik hayatı geçiriyorum. Hatta kendime bir arkadaş dahi edinmiştim. Beni anlayan epeyce düzgün bir kişiydi. Okulun müdürü benim o şahısla arkadaş olmamam için elinden geleni yaptı. O sıhhat meslek öğrencisi onunla senin ne işin olur diyerek bana kızdığı oluyordu. Bu benim mana verebildiğim bir şey değildi. Ben müdürün bu lafını dinlemeyi tercih etmedim. daha sonra o beni babama söylemiş oldu ve babam okula gelerek her insanın ortasında beni fazlaca berbat dövdü. O günden daha sonra artık hakikaten o konut benim için bitmişti. olaydan daha sonra meskene götürdü beni ve odaya kilitledi. O ada aklınca ben konuttan kaçmayayım diye bu biçimde bir şey yaptı ancak bu sefer ben bunun üzerine intihara kalkıştım. Artık kendi başıma bir ömrüm olmayacak ve daima bunlara maruz kalacağım diyerek bunu göze aldım. Bileğimi kestim ve kardeşimin ilaçlarını içtim. Ölürüm artık diye beklerken annem beni fark etti ve beni kusturmaya çalıştı. O an duyduğum bir ses beni değişik bir beşere dönüştürdü. Babam kesin arkadaş olduğu o çocuktan gebedir. Şu an yüzümüze bakmaya utandığı için bunu yapıyordur dedi. Gebe olmasa bunu yapmazdı dedi. Bunları duyduktan daha sonra kendi içimde bir aydınlanma yaşadım. O günden beridir kendime, kendi başına bir hayat kurmak için yaşıyorum.’’
AİLEMDEN ALINIP ÇOCUK YURDUNA GÖNDERİLDİM!
Konutta gördüğü şiddet yüzünden yıllar geçtikçe ailesinden giderek uzaklaşan Ece Ronay, çocukluğunda yaşadığı talihsizlikleri anlatmayı sürdürdü. Ece Ronay, Gökhan Çınar’a karşı yaşadıklarını şöyle aktardı; ‘’Bir gün arkadaşım Ayşe ile buluşacaktık. O da öteki kızlarla arbede etmiş. Onunla buluşmaya gittiğimde bir anda tam arbedenin ortasında kaldım. Orada ikimiz onlarca kız tarafınca dayak yedik. Ben o arbede esnasında bıçaklandım. O hadisede polisler beni aileme teslim etti. Sonraki gün beni bıçaklayan kız hakkını helal et diyerek konutumuza kadar geldi. Birinci kere birisi beni insan yerine koyup özür dilemişti. Ben de kızın özrünü kabul ettiğim için babam annemi dışarı attı ve bizi rezil ettin diyerek beni dövmeye başladı. Bağırış çağırış olunca annem de dışarıdan bir şey yapamadığı için polisi çağırmış. Polis geldi ve sen bu ailede yaşamak istiyor musun diye sordu. Hayır dedim ve beni çocuk yurduna götürdüler. Orada da kendimi kabul ettirmek için fazlaca çabaladım. vakit içinde tespih sallayan, kaşına çizik atan biri haline dönüştüm. Kısa bir periyot orada kaldıktan daha sonra ailemi aradım mecburen özür diledim ve ondan sonrasında anneannemlerde yaşamaya başladım. bu vakitten daha sonra babama karşı büyük nefret duymaya başladım. O daima üzülsün ve ağlasın istiyordum. Bir reaksiyon versin istiyordum zira artık. Kimse benden özür dilememişti. daha sonra üniversite kazandım ve İstanbul’a geldim. Maddi açıdan annem bir daha elinden geleni yapmaya çalıştı bu periyot. Arkadaşımın biri bana para kazanabilmek için DJ’lik yapmamı önerdi. Mayo giyip sahneye çıkman gerekiyor yalnızca diyerek beni bu işe sürüklediler. Bunlar alışık olduğum çeşitten şeyler değildi. Utandığım oluyordu. O denli açık gibir dahan biri de değildim. Bunun için daima alkol alıyordum. Alkolik olduğum periyot oldu. Çok uygun şeyler değildi bunların hiç biri. Makûs bir devirden geçtim.’’
DAİMA KENDİMİ KORUDUM!
Toplumsal medyada fenomen olduğu periyotlara kadar yaşadığı zorlukları anlatmayı sürdüren Ece Ronay, şunları tabir etti; ‘’Fenomen olmamı büsbütün Allah’tan gelen bir baht olarak görüyorum. Ben okulumu maddi açıdan sürdüremeyince ve DJ’likten de hakikat düzgün para kazanamayınca farklı bir yol bulmaya çalıştım. O periyotlarda makus şeylere de maruz kaldım. Ben bakireydim daha evvel hiç bir cinsel bağlantım olmamıştı. Buna karşın kendimi muhafazayı daima sürdürdüm. daha sonra okuluma başlamadan evvel yaz tatilinde kız arkadaşımın yazlığında o meşhur olduğum karpuz görüntüsünü çektim. daha sonradan bilinir biri haline geldim. Ne olduysa o görüntüden daha sonra oldu ve daha sonra fenomen oldum.’’
YALNIZCA ÖZÜR BEKLEDİM!
Magazin gündeminin lisanından düşmeyen ve epeyce konuşulan olay ile ilgili kelamlarını sürdüren Ece Ronay, programın kapanışına hakikat şu kelamları söylemiş oldu; ‘’Bu olay ile ilgili paylaşım yaparken bunun bu kadar büyüyeceğini düşünemedim. Bu kadar büyük bir gündem olacağını hiç iddia edemedim. Fikrim yalnızca şuydu, o beni tehdit etti, ben de paylaştım. O özür diler ve husus kapanır diye düşünmüştüm. Tek hedefim susmuyorum işte ve tehditlinize boyun eğmiyorum demekti. Siz beni ezemezsiniz diyerek bunu yaptım. Yalnızca bana yapılanı göstermek istedim herkese. İftira atmaya çalışsam öteki şeyler de söyleyebilirdim. Yalnızca özür bekledim. Beni hatalı çıkartmak için her şeyi yaptılar. Ben kendi mecramda başarılı olan bir beşerim. Televizyon tarafında beni tanımayan beşerler benim reklam yapmaya çalıştığımı düşündüler. Sıkıntı reklam değildi. Ben başından beri kendisine daima düzgün yaklaştım. Gelip klibimde oynadı. Birbirimize etkileşim olarak takviye sağlayacağız diye konuşmuştuk. Benim saygılı duruşuma karşın bana karşı berbat bir dönüş yaptı. Ben ona geri çekilme talihini dahi verdim bildiride. Hayır Mehmet Ali Beyefendi sanki yanlış bireye mi yazıyorsunuz diye bildiri iletmeme karşın devam etti. daha sonradan senin nişanlı olduğunu bilmiyordum dedi bana. Bir yerlerden kendisini müdafaaya çalışıyordu daima. Döndü dolaştı kendi ayağına dolaştı. Ben şunu bile söylemiş oldum. Şayet rastgele bir çocuk yurduna kütüphane yapmayı kabul ederseniz ben bu olayı daha fazla büyütmeyip hatta sizinle uzlaşıp şikayetimi geri çevireceğim dedim. Lakin üstüne üstlük bana maddi tazminat davası açtılar.’’
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
İNSANLARIN DAYANAKLARI BENİ AYAKTA TUTTU!
Ece Ronay programın başında son günlerde medyada tartışılan bahisler üzerine şu kelamları aktardı; ‘’yaşamımın yorucu bir dönemimdeyim. İnsanların daima hakkımda bir fikrinin olması, tanıdık tanımadık her insanın benimle ilgili konuşması, yargılaması ve daima kendimi tabir etme mecburiliği beni fazlaca yıprattı. kuvvetli durmaya çalıştıkça olup biteni içime attım ve patlamak üzereyim. Son yaşanılan hadisede bilhassa şunu anladım. Ekran önündeki imgemi seven sevmeyen herkes bir biçimde bana takviye oldu. Ortada alenen bir haksızlık olduğu vakit sizi sevmeyen, gerinizde durmayan yahut takviye olmayan hiç kimse kalmıyor. Türkiye’de bu mevzuların destekçilerinin olması da beni fazlaca memnun etti. Beni kuvvetli tutan en büyük şey bu oldu. Medyada hakkımda konuşulanlara karşın bildiri kutuma girdiğimde bir tane makus bir bildiri almamak beni ayakta tutan en değerli şeydi. Oldum muhtemel kendini müdafaayı öğrenmiş biriyim. esasen öğrenmiş olduğum bu şey yaşadığım olayla epey daha pekişti. hayatım boyunca yalnızlık çektim. Şayet yalnız bir bayansanız maalesef ki kendi kendinizi korumak zorunda olduğunuzu bilirsiniz. Kendimi korumak için her şeyi yapmak zorunda olduğumu biliyordum. Zira bir oburu benim yerine bunu yapmayacaktı. Hele ki karşındaki beşerler sizden hayli daha fazla meslek sahibi ve maddi açıdan sizden daha üst bir sınıftaysa sizi koruyan pek kimse olmuyor. Ben kendimi muhafazayı öğrenmiştim artık de bunu pekiştirmek zorunda kaldım.’’
KİMSE BENİM KADAR KORKUSUZ VE CESURCA DAVRANMADI!
Yaşadığı olayları samimiyetle aktarmaya devam eden Ece Ronay, kelamlarını şöyle sürdürdü; ‘’Bu hayatta uygun ki varım diyebildiğim hiç bir şey yok. Yaşamasam da olabilirmiş diyebiliyorum kimi vakit. Zira en son ki yüreğimin ve korkusuzluğumun niçini de bu. en çok ne olabilir ki diyorum kimi vakit. Yolun sonu hepimizin için mevt. Kendimi fark ettiğim devirlerde yalnızlığın bir mecburilik olduğunu düşündükçe onunla keyifli olmaya çalıştım. Yalnızlığı sevmeye çalıştıkça ise daima kendimi yıprattım. Artık ne için yaşayabilirim ki dedim kendime. Bundan daha sonrası için diğerine muhtaç bir hayat istemediğim için ayakta kalmayı seçtim. Bundan ötesi yoktu artık benim için. Hayattaki bu tek başınalık güvenebileceğim insanlara da yansıdı. hayatımda inanç eksik diyebilirim. Hakikaten güveneceğim insan sayısı epey az. Beni depresyona sokan da bu oldu maalesef. Yoksa yaşadığım bu olay benim hayatta yaşadığım en makûs şey değil, hatta en sıradanlerin içinde. Yalnızca güvendiğim insanların reaksiyonları beni üzdü. En ufak bir şey de bile takviye olduğum insanlardan bir telefon dahi almamak makus oldu. Biz bayanların sesi olmak istiyoruz diyen biri bile çıkıp benimle röportaj yapmadı. Ben adliye kapısından kendi sesimi duyurmaya çalışırken imgelerimi kırpıp öbür formlarda lanse ettiklerini de gördüm. Tüm bunlar bir şeylere güvendiğim vakit maalesef ki sonuçların ne kadar berbat olabileceğini düşünerek hareket etmem gerektiğini öğretti. Düşünerek güvenmem gerekiyormuş demek ki. Beşerler zira benim kadar korkusuz ve bahadır biçimde anlatamıyor. Bir olay oldu ve herkes bir biçimde bu olayın ekmeğini yemeye çalıştı. Bu süreçte en büyük ziyanı ve yıpranmayı ben gördüm. Bu maalesef hiç kimsenin umurunda bile olmadı.’’
BABAMIN ŞİDDETİ BENİ EVİMDEN SOĞUTTU!
Çocukluğunda yaşadığı şiddetti gözyaşlarına boğularak anlatan Ece Ronay, o periyotları şu sözlerle anlattı; ‘’En başta epey hoş bir ailede olduğumu düşünüyordum. Okula başlayana kadar lüks bir hayat ortasında yetiştim. Konuttaki her şey epeyce hoştu. Annem ve babamın bana olan ilgisi fazlaca hoştu. Ben yedi yaşındayken erkek kardeşim doğdu. Kardeşim üç yaşına geldiğinde onun zihinsel engelli olduğunu öğrendik. Annem ve babam bu olayla ilgili büyük bir travma yaşadı. Bu durumu kabullenemediler. Kardeşimin zihinsel engelli oluşuyla ilgili süregelen periyotta, babamın sonrasındasındadan işlerinde iflas edişi meskende anlamsız bir şiddetin oluşmasına sebep oldu. Konuttaki günah keçisi vakit içinde ben oldum. Düzgün gitmeyen şeyler yüzünden ekseriyetle ailemle sorun yaşıyordum. Kardeşimden dayak yediğim de oluyordu. Engelli bir çocuğa karşılık da veremezsin. Konuttaki bu anlamsız şiddetin üzerine şiddete alıştım. Çocukluğumdan beri aslında bunlarla büyüdüm. Büyüdükçe babam hududunu bana epeyce daha fazla yansıtmaya başladı. İlkokul sekizinci sınıfa giderken bir erkek arkadaşım olduğunu duyduğunda bana epey sonlandı. Ortamızda da hakikaten bir münasebet yoktu. Bu süreçten daha sonra birbirimizden nefret etmeye başladık. Çok sıradan sebeplerden dolayı daima arbede eder olmuştuk. Babamın seni dershaniçin alacağım dediği gün hayli makus bir olay yaşadım. Beni kent haricinde ıssız bir yere götürdü ve gözüme tornavida doğrultarak tehdit etti. O gün ondan kurtulduğum vakit konuttan büsbütün koptum. O gün meskene döndüğümüzde ondan özür dileyip tekrar yapmayacağım dedim ve o meskenden çıktından daha sonra kaçtım. O an meskenden kaçmak epey âlâ geldi. Daha ne kadar berbata gidebilir ki diye düşünerek meskenden kaçmıştım. Bir kız arkadaşım vardı. O da aileyle benim durumuma benzeyen sorunlar yaşıyordu. Onunla iki üç gün aç karnımıza parkta kaldık konuta gitmedik. Biraz üşüdük, aç kaldık lakin o bana fazlaca düzgün geldi. daha sonra üçüncü gün meskene yeniden gittim üstümü değiştirip bir daha meskenden kaçtım. Babam beni bu sebepten dolayı daima dövdü. O dövdükçe ben bir daha meskenden kaçtım. niye ne diye bu şiddete maruz kaldığımı anlayamadan bunları yaşadım.’’
MESKENDEKİ ŞİDDET YÜZÜNDEN İNTİHAR ETMEYE KALKIŞTIM!
Çocukluğunda yaşadığı dram ile yüzleşen Ece Ronay, kelamlarını şöyle sürdürdü; ‘’Kendimi epeyce kıymetsiz hissettim devirlerden geçtim. Bu benim bedenimdi ve benim vücuduma daima ziyan verdiler. Bunlar aslına bakarsan baba ve kardeş olduğu için anlatabileceğim ve şikayet edeceğim hiç kimsem yoktu. Annem meskende olmadığı vakit bu biçimde şeyler yaşıyordum. Annemin yapabildiği yalnızca ortaya girebilmekti. Sen kendi karnını doyurmazsan hiç kimse senin karnını doyurmak için bir gayrete girmiyor. Bu hayatta sen kendini korumak zorundasın, sen hayatta daima kendin için bir şeyler yapmak zorundasın. Ben bunu yıllar evvel deneyimledim. Yemek yiyebilmek için bile şunu yaptığımı hatırlıyorum. Yaşça bizden büyük beşerler tanışmak için ben ve arkadaşımı yemeğe davet ederlerdi. Biz yemek yiyip oradan kaçardık. Bu fazlaca utanç verici bir nokta ancak maalesef bunu da yaptık. Bunun daha ilerisi fazlaca nahoş noktalar. Lise birinci sınıftayken yatılı bir okulda kaldım. Okul hayatımın bir devri yatılı okullarda geçti. O periyot fen lisesinde başarılı bir öğrencilik hayatı geçiriyorum. Hatta kendime bir arkadaş dahi edinmiştim. Beni anlayan epeyce düzgün bir kişiydi. Okulun müdürü benim o şahısla arkadaş olmamam için elinden geleni yaptı. O sıhhat meslek öğrencisi onunla senin ne işin olur diyerek bana kızdığı oluyordu. Bu benim mana verebildiğim bir şey değildi. Ben müdürün bu lafını dinlemeyi tercih etmedim. daha sonra o beni babama söylemiş oldu ve babam okula gelerek her insanın ortasında beni fazlaca berbat dövdü. O günden daha sonra artık hakikaten o konut benim için bitmişti. olaydan daha sonra meskene götürdü beni ve odaya kilitledi. O ada aklınca ben konuttan kaçmayayım diye bu biçimde bir şey yaptı ancak bu sefer ben bunun üzerine intihara kalkıştım. Artık kendi başıma bir ömrüm olmayacak ve daima bunlara maruz kalacağım diyerek bunu göze aldım. Bileğimi kestim ve kardeşimin ilaçlarını içtim. Ölürüm artık diye beklerken annem beni fark etti ve beni kusturmaya çalıştı. O an duyduğum bir ses beni değişik bir beşere dönüştürdü. Babam kesin arkadaş olduğu o çocuktan gebedir. Şu an yüzümüze bakmaya utandığı için bunu yapıyordur dedi. Gebe olmasa bunu yapmazdı dedi. Bunları duyduktan daha sonra kendi içimde bir aydınlanma yaşadım. O günden beridir kendime, kendi başına bir hayat kurmak için yaşıyorum.’’
AİLEMDEN ALINIP ÇOCUK YURDUNA GÖNDERİLDİM!
Konutta gördüğü şiddet yüzünden yıllar geçtikçe ailesinden giderek uzaklaşan Ece Ronay, çocukluğunda yaşadığı talihsizlikleri anlatmayı sürdürdü. Ece Ronay, Gökhan Çınar’a karşı yaşadıklarını şöyle aktardı; ‘’Bir gün arkadaşım Ayşe ile buluşacaktık. O da öteki kızlarla arbede etmiş. Onunla buluşmaya gittiğimde bir anda tam arbedenin ortasında kaldım. Orada ikimiz onlarca kız tarafınca dayak yedik. Ben o arbede esnasında bıçaklandım. O hadisede polisler beni aileme teslim etti. Sonraki gün beni bıçaklayan kız hakkını helal et diyerek konutumuza kadar geldi. Birinci kere birisi beni insan yerine koyup özür dilemişti. Ben de kızın özrünü kabul ettiğim için babam annemi dışarı attı ve bizi rezil ettin diyerek beni dövmeye başladı. Bağırış çağırış olunca annem de dışarıdan bir şey yapamadığı için polisi çağırmış. Polis geldi ve sen bu ailede yaşamak istiyor musun diye sordu. Hayır dedim ve beni çocuk yurduna götürdüler. Orada da kendimi kabul ettirmek için fazlaca çabaladım. vakit içinde tespih sallayan, kaşına çizik atan biri haline dönüştüm. Kısa bir periyot orada kaldıktan daha sonra ailemi aradım mecburen özür diledim ve ondan sonrasında anneannemlerde yaşamaya başladım. bu vakitten daha sonra babama karşı büyük nefret duymaya başladım. O daima üzülsün ve ağlasın istiyordum. Bir reaksiyon versin istiyordum zira artık. Kimse benden özür dilememişti. daha sonra üniversite kazandım ve İstanbul’a geldim. Maddi açıdan annem bir daha elinden geleni yapmaya çalıştı bu periyot. Arkadaşımın biri bana para kazanabilmek için DJ’lik yapmamı önerdi. Mayo giyip sahneye çıkman gerekiyor yalnızca diyerek beni bu işe sürüklediler. Bunlar alışık olduğum çeşitten şeyler değildi. Utandığım oluyordu. O denli açık gibir dahan biri de değildim. Bunun için daima alkol alıyordum. Alkolik olduğum periyot oldu. Çok uygun şeyler değildi bunların hiç biri. Makûs bir devirden geçtim.’’
DAİMA KENDİMİ KORUDUM!
Toplumsal medyada fenomen olduğu periyotlara kadar yaşadığı zorlukları anlatmayı sürdüren Ece Ronay, şunları tabir etti; ‘’Fenomen olmamı büsbütün Allah’tan gelen bir baht olarak görüyorum. Ben okulumu maddi açıdan sürdüremeyince ve DJ’likten de hakikat düzgün para kazanamayınca farklı bir yol bulmaya çalıştım. O periyotlarda makus şeylere de maruz kaldım. Ben bakireydim daha evvel hiç bir cinsel bağlantım olmamıştı. Buna karşın kendimi muhafazayı daima sürdürdüm. daha sonra okuluma başlamadan evvel yaz tatilinde kız arkadaşımın yazlığında o meşhur olduğum karpuz görüntüsünü çektim. daha sonradan bilinir biri haline geldim. Ne olduysa o görüntüden daha sonra oldu ve daha sonra fenomen oldum.’’
YALNIZCA ÖZÜR BEKLEDİM!
Magazin gündeminin lisanından düşmeyen ve epeyce konuşulan olay ile ilgili kelamlarını sürdüren Ece Ronay, programın kapanışına hakikat şu kelamları söylemiş oldu; ‘’Bu olay ile ilgili paylaşım yaparken bunun bu kadar büyüyeceğini düşünemedim. Bu kadar büyük bir gündem olacağını hiç iddia edemedim. Fikrim yalnızca şuydu, o beni tehdit etti, ben de paylaştım. O özür diler ve husus kapanır diye düşünmüştüm. Tek hedefim susmuyorum işte ve tehditlinize boyun eğmiyorum demekti. Siz beni ezemezsiniz diyerek bunu yaptım. Yalnızca bana yapılanı göstermek istedim herkese. İftira atmaya çalışsam öteki şeyler de söyleyebilirdim. Yalnızca özür bekledim. Beni hatalı çıkartmak için her şeyi yaptılar. Ben kendi mecramda başarılı olan bir beşerim. Televizyon tarafında beni tanımayan beşerler benim reklam yapmaya çalıştığımı düşündüler. Sıkıntı reklam değildi. Ben başından beri kendisine daima düzgün yaklaştım. Gelip klibimde oynadı. Birbirimize etkileşim olarak takviye sağlayacağız diye konuşmuştuk. Benim saygılı duruşuma karşın bana karşı berbat bir dönüş yaptı. Ben ona geri çekilme talihini dahi verdim bildiride. Hayır Mehmet Ali Beyefendi sanki yanlış bireye mi yazıyorsunuz diye bildiri iletmeme karşın devam etti. daha sonradan senin nişanlı olduğunu bilmiyordum dedi bana. Bir yerlerden kendisini müdafaaya çalışıyordu daima. Döndü dolaştı kendi ayağına dolaştı. Ben şunu bile söylemiş oldum. Şayet rastgele bir çocuk yurduna kütüphane yapmayı kabul ederseniz ben bu olayı daha fazla büyütmeyip hatta sizinle uzlaşıp şikayetimi geri çevireceğim dedim. Lakin üstüne üstlük bana maddi tazminat davası açtılar.’’
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı