EliteDizqn
Active member
Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Öğretim Üyesi ve Dijital Bağımlılıkla Gayret Derneği Lideri Prof. Dr. Tuncay Dilci dijital bağımlılığın çocuklar üstündeki olumsuz tesirleri hakkında açıklamalarda bulundu.
NEDEDİ: APARTMAN DIŞARISINA ÇIKAMAMA
Dilci, “Son vakit içinderda dijital hayatın yoğunluğuna ait telaffuz çözümlemesi tekniğiyle belirlediğimiz odak küme üzerinde bir çalışma yaptık. Bu çalışmadan elde ettiğimiz sonuçlara bakıldığında, tabiatla buluşamayan çocuklarda gerilim ve güç yükünün ağır olduğu kararına ulaştık. Dijital bağımlılık, çocukların bilhassa apartman dışarısına çıkamaması ve doğal ortamı epey düzgün yaşıyor ya da deneyimliyor olmamasından kaynaklanıyor” dedi.
‘KENDİNİ TABİR ETMEDE ISTIRAP YAŞADIKLARINI GÖRÜYORUZ’
Dijital bağımlılığın çocuklarda çeşitli alışkanlıkları da birlikteinde getirdiğini belirten Prof. Dr. Dilci, “Tourette Sendromu dediğimiz halk içindeki tabiriyle ‘tik’ olarak gördüğümüz, dijital ekranlarla daima muhatap olmanın getirdiği refleksif bir hareket artık ergenlerde ve çocuklarda yaygınlaşmakta. Gördükleri her türlü ekranı büyütme uğraşı içerisine girdikleri görülmüştür” dedi.
Dilci, şu sözleri kullandı:
“Bu yapılan refleks davranışı bir davranış bozukluğu olarak karşımıza çıkıyor. Ailelerin de, ekran karşısına ağır maruz olan ergenlerde giderek dijital bağımlılığı normalleştirdikleri ve artık hayatın bir kesimi üzere algıladıkları görülüyor. Öteki bir kelam konusu sonuç ise dijital mecralara ağır temas halinde olan çocuklarda lisan seçenekleri ve lisan marifetleri noktasında limbik sistemdeki kelam varlığı azalmakta. Bu durum çocukların yaratıcı düşünme hünerlerine olumsuz tesir etmektedir. Kendini tabir etme ve irtibat kurma noktasında düşünce yaşadıklarını görüyoruz. Dijital mecralardaki ağır yapay zeka etkileşimine bağlı konularda çocukların birtakım vicdani ve duygusal tatmin eşiği noktasında meşakkat yaşadıklarını görüyoruz.
Bunun gelecek ismine bir sorun ve bu tatminsizliğin hırçınlığa yahut dürtüsel bir bozukluğa, hatta şiddete evrilmesi kelam konusudur. Dijital mecralarda beşerlerle irtibat halindeyken daima tehdide maruz kalmaları da dışarıdaki insanlara karşı bir dert ve dehşet oluşturmasından kaynaklı olarak ailelerin çocuklarının sokağa çıkmasına olumsuz yaklaşımlarına yol açıyor. Olağan arkadaş edinimleri üzere konularda toplumsal bir paranoyaya dönüşen bir tabloyla karşı karşıyayız. Toplumsal paranoyadan kastımız, artık beşerler etrafındaki hiç kimseye güvenmiyor. Bu dijital sanalizmin getirmiş olduğu temas alışkanlığı dışarıdaki gerçek ömrü olumsuz etkilediği için, yüz yüze bağlantı kurmakta zorlanma kelam konusu oluyor.”
NEDEDİ: APARTMAN DIŞARISINA ÇIKAMAMA
Dilci, “Son vakit içinderda dijital hayatın yoğunluğuna ait telaffuz çözümlemesi tekniğiyle belirlediğimiz odak küme üzerinde bir çalışma yaptık. Bu çalışmadan elde ettiğimiz sonuçlara bakıldığında, tabiatla buluşamayan çocuklarda gerilim ve güç yükünün ağır olduğu kararına ulaştık. Dijital bağımlılık, çocukların bilhassa apartman dışarısına çıkamaması ve doğal ortamı epey düzgün yaşıyor ya da deneyimliyor olmamasından kaynaklanıyor” dedi.
‘KENDİNİ TABİR ETMEDE ISTIRAP YAŞADIKLARINI GÖRÜYORUZ’
Dijital bağımlılığın çocuklarda çeşitli alışkanlıkları da birlikteinde getirdiğini belirten Prof. Dr. Dilci, “Tourette Sendromu dediğimiz halk içindeki tabiriyle ‘tik’ olarak gördüğümüz, dijital ekranlarla daima muhatap olmanın getirdiği refleksif bir hareket artık ergenlerde ve çocuklarda yaygınlaşmakta. Gördükleri her türlü ekranı büyütme uğraşı içerisine girdikleri görülmüştür” dedi.
Dilci, şu sözleri kullandı:
“Bu yapılan refleks davranışı bir davranış bozukluğu olarak karşımıza çıkıyor. Ailelerin de, ekran karşısına ağır maruz olan ergenlerde giderek dijital bağımlılığı normalleştirdikleri ve artık hayatın bir kesimi üzere algıladıkları görülüyor. Öteki bir kelam konusu sonuç ise dijital mecralara ağır temas halinde olan çocuklarda lisan seçenekleri ve lisan marifetleri noktasında limbik sistemdeki kelam varlığı azalmakta. Bu durum çocukların yaratıcı düşünme hünerlerine olumsuz tesir etmektedir. Kendini tabir etme ve irtibat kurma noktasında düşünce yaşadıklarını görüyoruz. Dijital mecralardaki ağır yapay zeka etkileşimine bağlı konularda çocukların birtakım vicdani ve duygusal tatmin eşiği noktasında meşakkat yaşadıklarını görüyoruz.
Bunun gelecek ismine bir sorun ve bu tatminsizliğin hırçınlığa yahut dürtüsel bir bozukluğa, hatta şiddete evrilmesi kelam konusudur. Dijital mecralarda beşerlerle irtibat halindeyken daima tehdide maruz kalmaları da dışarıdaki insanlara karşı bir dert ve dehşet oluşturmasından kaynaklı olarak ailelerin çocuklarının sokağa çıkmasına olumsuz yaklaşımlarına yol açıyor. Olağan arkadaş edinimleri üzere konularda toplumsal bir paranoyaya dönüşen bir tabloyla karşı karşıyayız. Toplumsal paranoyadan kastımız, artık beşerler etrafındaki hiç kimseye güvenmiyor. Bu dijital sanalizmin getirmiş olduğu temas alışkanlığı dışarıdaki gerçek ömrü olumsuz etkilediği için, yüz yüze bağlantı kurmakta zorlanma kelam konusu oluyor.”