EsraBetül
Member
Gerçek bir trajediden doğan bir peri masalı…. “Diana pek fazlaca açıdan epeyce hoş bir bayandı. Kraliyet ailesinden, aristokrasiden gelen, epeyce ayrıcalıklı ömür şartlarına sahip bu bayanın son derece olağan,bayağı olması beni daima düşündürmüştür. Ona baktıkça daima ne derece gizemli olduğunu farkederim. Gizem ve manyetizma sinema için eksiksiz ögelerdir. 1997’de Diana öldüğünde ben 21 yaşındaydım. Annem fazlaca üzüldü, onu hayli seviyordu, ona hayrandı. Annem üzere onu yürekten seven milyonlarca insan vardı. olağanüstü kaidelerde yetişen, bizlerin gerçekliğinden uzak bu bayan nasıl olurda dünyadaki öteki beşerlerle empati kurabildi. Beşerler onun kolaylığını, yalınlığını, etrafıyla kurduğu empatiyi sevdiler. Spencer’ı annem için çektim. Umarım sinemamı beğenir” diyor Pablo Larrain.
1991, İngiltere, Sandringham sarayı. Kraliçe Elizabeth (Stella Gonet) ve kraliyet ailesi Noel’i geçirmek için yola çıkarlar. Larrain açılış sekansını uçsuz bucaksız tarlaların bulunduğu yolda başlatır. Askeri araçlar peşpeşedirler. Yakın planda yolun üzerinde meyyit bir sülün görürüz. Araçlar sülünün yanından teker teker geçerler. Askeri bir operasyona gidiyor üzeredirler. Sarayın bahçesine giren askerler sandıkları mutfağa indirirler. Üniformalarını çıkarıp ahçı elbiselerini giydikten daha sonra onların mutfak takımı olduğunu anlarız. Devasa mutfakta “Alçak sesle konuşun, sizi duyabilirler” yazılı bir tabela vardır. Akabinde üstü açık arabası ortasında yolunu bulmaya çalışan Diana’yı (Kristen Stewart) görürüz. Genç bayan medyayı ve güvenliği atlatmış tek başına malikaneye gerçek gitmeye çalışır. “Şu anda ben neredeyim, hiç bir fikrim yok” der. Kocası Charles (Jack Farthing) ile ortası fazlaca berbattır, hudut krizinin eşiğindedir. Çocuklukluğunu geçirdiği meskene yakın olduğunu farkedince tarladaki korkuluğun üstünde duran babasının paltosunu almak için tarlaya girer. Paltoyu alınca rahatlar, ailesinin sevgisini, sıcaklığını duyumsar. Açılış sahnesiyle Larrain seyirciye Diana’nın ne kadar yalnız, sevgisiz, umutsuz, gerçek kimliğini arayan bir bayan olduğunu stantlar.
Üç gün sürecek Noel kutlamasında kraliyet ailesinin Diana’ya karşı ne kadar soğuk, sevgisiz, aralı olduğunu izleriz. Kimse geleneklerin ve bakılırsaneklerin üstünde değildir. Diana boğuluyor, acı çekiyordur. Ona sevinç, sevinç veren, yaşama bağlayan oğulları William (Jack Nielen) ve Harry’dir (Freddie Spry). Diyalog kurabildiği yalnızca iki kişi vardır: Mutfak şefi Darren (Sean Harris) ile hizmetçi Maggie (Sally Hawkins). Yalnızca geçmiş vaktin olduğunu, şimdiki ve gelecek vakit olmadığını duyumsar.
Onca şatafatın, lüksün, konforun ortasında üzgün, mutsuz bir bayandır o. “Mikroskop altında bir böcek üzereyim, bacaklarımı, kollarımı koparıyorlar” der. Yatak odasına bırakılmış ‘Anne Boleyn: Bir Şehidin hayatı ve Ölümü’ kitabını okur. Soğuk, gerektiği kadar ısıtılmayan odalarda, uzun koridorlarda Anne Boleyn’i (Amy Mason) gezinirken görür. Kral 8. Henri, oburuyla evlenmek için karısı Anne’ı sadakatsizle suçlamış, bu gerçekdışı cürmü kabul etmeyen kraliçenin boynunu kestirmiştir. Diana, Anne Boleyn’le kendisini özleştirir. Terkedilmiş, kapatılmış çocukluk meskeninin etrafında dolaşan prenses, kraliyetin Boleyn üzere kendisini öldüreceğini düşünür.
Diana, o denli bir noktaya gelmiştir ki bulimia nevroza ile mücadale eder, kendine ziyan verir. Kraliyetin boğucu merasimlerinden, hizmetçi ordusundan, av partilerinden, yemeklere göre giyinilen elbiselerden, cümbüş için tartılmalardan, formalitelerden sıkılmıştır. bayağı, sıradan bir hayat, hamburger yemek, kola içmek ister. Karşımızda hayatının en dramatik periyodunu geçiren, köşeye sıkışmış genç bir bayan vardır.
“İngiltere ve kraliyet ailesini hiç tanımam, onlara yabancıyım. Lakin Diana’ya yabancı değilim. Diana bir dünya ikonu, gizemli, tarihin ve geleneğin tuzağına düşmüş bir bayan. Yunan tragedyasından çıkmış bir karakter. Diana, Jackie üzere bayanlar yüzyılımızı yansıtan kişilerdir” diyen Pablo Larrain, gerçek, düş, sanrı, kurgu ve metaforlardan oluşan anlatımıyla özgün, etkileyici bir ruhsal dram gerçekleştirmiş. Annelik ve kimlik arayışı üstüne düşündürücü bir çalışma.
Fransız bayan manzara direktörü Claire Mathon’un (Portrait of a Lady in Fire) imajları ve renk paleti hayli başarılı. İç yerleri gri, yosun yeşili renkte , dış yerler ise sisli, puslu, karanlık. Sinemanın her karesi tablo niteliğinde. Senarist Jonny Greenwood (The Power of the Dog) inandırıcı bir kurmaca hikaye yazmış. Kostüm dizayncısı Jacqueline Durran’ın (Eyes Wide Shut) kostüm dizaynları göz kamaştırıyor. İngiliz oyuncular Timothy Spall, Sally Hawkins, Sean Harris ile Amerikalı Kristen Stewart’ın performansları alağanüstü.
Halkın prensesi Diana Spencer, yakın tarihimizin, antika kraliyet ailesinin, magazin külçeşidinin trajik bir figürüdür. Bu peri masalı o denli bir noktaya geldi ki tahtın asaletine duyulan inançlar Diana’nın vefatıyla bitmiş oldu. Tüm bu şatafatın, görkemin arkasında etten kemikten olan bir Diana vardı. Prens Harry ile eşi Meghan Markle’da monarşinin yozlaştığını gözler önüne serdiler.
1991, İngiltere, Sandringham sarayı. Kraliçe Elizabeth (Stella Gonet) ve kraliyet ailesi Noel’i geçirmek için yola çıkarlar. Larrain açılış sekansını uçsuz bucaksız tarlaların bulunduğu yolda başlatır. Askeri araçlar peşpeşedirler. Yakın planda yolun üzerinde meyyit bir sülün görürüz. Araçlar sülünün yanından teker teker geçerler. Askeri bir operasyona gidiyor üzeredirler. Sarayın bahçesine giren askerler sandıkları mutfağa indirirler. Üniformalarını çıkarıp ahçı elbiselerini giydikten daha sonra onların mutfak takımı olduğunu anlarız. Devasa mutfakta “Alçak sesle konuşun, sizi duyabilirler” yazılı bir tabela vardır. Akabinde üstü açık arabası ortasında yolunu bulmaya çalışan Diana’yı (Kristen Stewart) görürüz. Genç bayan medyayı ve güvenliği atlatmış tek başına malikaneye gerçek gitmeye çalışır. “Şu anda ben neredeyim, hiç bir fikrim yok” der. Kocası Charles (Jack Farthing) ile ortası fazlaca berbattır, hudut krizinin eşiğindedir. Çocuklukluğunu geçirdiği meskene yakın olduğunu farkedince tarladaki korkuluğun üstünde duran babasının paltosunu almak için tarlaya girer. Paltoyu alınca rahatlar, ailesinin sevgisini, sıcaklığını duyumsar. Açılış sahnesiyle Larrain seyirciye Diana’nın ne kadar yalnız, sevgisiz, umutsuz, gerçek kimliğini arayan bir bayan olduğunu stantlar.
Üç gün sürecek Noel kutlamasında kraliyet ailesinin Diana’ya karşı ne kadar soğuk, sevgisiz, aralı olduğunu izleriz. Kimse geleneklerin ve bakılırsaneklerin üstünde değildir. Diana boğuluyor, acı çekiyordur. Ona sevinç, sevinç veren, yaşama bağlayan oğulları William (Jack Nielen) ve Harry’dir (Freddie Spry). Diyalog kurabildiği yalnızca iki kişi vardır: Mutfak şefi Darren (Sean Harris) ile hizmetçi Maggie (Sally Hawkins). Yalnızca geçmiş vaktin olduğunu, şimdiki ve gelecek vakit olmadığını duyumsar.
Onca şatafatın, lüksün, konforun ortasında üzgün, mutsuz bir bayandır o. “Mikroskop altında bir böcek üzereyim, bacaklarımı, kollarımı koparıyorlar” der. Yatak odasına bırakılmış ‘Anne Boleyn: Bir Şehidin hayatı ve Ölümü’ kitabını okur. Soğuk, gerektiği kadar ısıtılmayan odalarda, uzun koridorlarda Anne Boleyn’i (Amy Mason) gezinirken görür. Kral 8. Henri, oburuyla evlenmek için karısı Anne’ı sadakatsizle suçlamış, bu gerçekdışı cürmü kabul etmeyen kraliçenin boynunu kestirmiştir. Diana, Anne Boleyn’le kendisini özleştirir. Terkedilmiş, kapatılmış çocukluk meskeninin etrafında dolaşan prenses, kraliyetin Boleyn üzere kendisini öldüreceğini düşünür.
Diana, o denli bir noktaya gelmiştir ki bulimia nevroza ile mücadale eder, kendine ziyan verir. Kraliyetin boğucu merasimlerinden, hizmetçi ordusundan, av partilerinden, yemeklere göre giyinilen elbiselerden, cümbüş için tartılmalardan, formalitelerden sıkılmıştır. bayağı, sıradan bir hayat, hamburger yemek, kola içmek ister. Karşımızda hayatının en dramatik periyodunu geçiren, köşeye sıkışmış genç bir bayan vardır.
“İngiltere ve kraliyet ailesini hiç tanımam, onlara yabancıyım. Lakin Diana’ya yabancı değilim. Diana bir dünya ikonu, gizemli, tarihin ve geleneğin tuzağına düşmüş bir bayan. Yunan tragedyasından çıkmış bir karakter. Diana, Jackie üzere bayanlar yüzyılımızı yansıtan kişilerdir” diyen Pablo Larrain, gerçek, düş, sanrı, kurgu ve metaforlardan oluşan anlatımıyla özgün, etkileyici bir ruhsal dram gerçekleştirmiş. Annelik ve kimlik arayışı üstüne düşündürücü bir çalışma.
Fransız bayan manzara direktörü Claire Mathon’un (Portrait of a Lady in Fire) imajları ve renk paleti hayli başarılı. İç yerleri gri, yosun yeşili renkte , dış yerler ise sisli, puslu, karanlık. Sinemanın her karesi tablo niteliğinde. Senarist Jonny Greenwood (The Power of the Dog) inandırıcı bir kurmaca hikaye yazmış. Kostüm dizayncısı Jacqueline Durran’ın (Eyes Wide Shut) kostüm dizaynları göz kamaştırıyor. İngiliz oyuncular Timothy Spall, Sally Hawkins, Sean Harris ile Amerikalı Kristen Stewart’ın performansları alağanüstü.
Halkın prensesi Diana Spencer, yakın tarihimizin, antika kraliyet ailesinin, magazin külçeşidinin trajik bir figürüdür. Bu peri masalı o denli bir noktaya geldi ki tahtın asaletine duyulan inançlar Diana’nın vefatıyla bitmiş oldu. Tüm bu şatafatın, görkemin arkasında etten kemikten olan bir Diana vardı. Prens Harry ile eşi Meghan Markle’da monarşinin yozlaştığını gözler önüne serdiler.