EliteDizqn
Active member
BBC
Birçok anne ve baba, şiddete eğilimli çocukları tarafınca taarruza uğrayacaklarından hiç tasa etmez. Lakin bu biçimde bir durum yaşandığında ebeveynler bir ikilemle karşı karşıya kalıyorlar.
Çekip gidemiyorlar ve yardım istediklerinde bunun çocuklarının hayatlarını etkilemesinden korkuyorlar. Araştırmalar, İngiltere’de sorunun sıklıkla kapalı kaldığını ve sandığımızdan fazlaca daha sık görüldüğünü ortaya koyuyor.
Geçen yaz, 10 yaşındaki Aidan konutun köpeğini öldürmeye karar verdi. Köpeği elindeki sosisle kandırıp, kanepenin gerisine götürdü ve elleriyle ağzını kapatıp, boğazını sıkmaya başladı.
Aidan’ın annesi Hazel da “Çılgınca olan, aslında köpeği sevmesi, beni de herkesten epey seviyor. Lakin kimi vakit ikimizi amaç alıyor ve benden reaksiyon almak için bana ziyan vermeye çalışıyor” diyor.
Aidan tekmeliyor ve vuruyor ve ısırıyor da. Annesi Hazel’a ondan nefret ettiğini, ölmesini istediğini, bir silah alıp, onu vuracağını söylüyor.
Hatta bir kere annesini merdivenden itmeye çalıştı ve görme mahzuru olan Hazel’ın kör noktalarını fark edip, nereden geldiğini bakılırsameyeceği yerlerden objeler fırlatmaya başlattı. Son olarak, ortasındaki su ısınmamış olan bir su ısıtıcıyı fırlattı. Lakin Aidan, ısıtıcıyı fırlattığında ortasındaki suyun soğuk olduğunu bilmiyordu.
Hazel “Tacizkâr, zorba bir davranış üzere görünüyor. Aile içi şiddetin yaşandığı bir bağlantıda üzereyim. Kocanızın size vurduğu birinci seferde, kapıdan çıkıp, gidebilirsiniz. Lakin bunu çocuğunuzla yapamazsınız, değil mi? Zira siz kurban olduğunuz kadar, koruyucusunuz da” diyor.
Aidan’ın bir öteki aile üyesine karşı silah olarak kullanımından bu yana, konuttaki bıçaklar kilit altında. Fakat bir daha de bulabildiği keskin her şeyi kullanıyor. Makasları, hatta tırnak bıçaklarını.
Hazel “Her şey şiddete yol açabiliyor. Şiddete çekiliyor ve her durumun ortasındaki şiddeti nazaranbiliyor. sıradan çocuk programlarını bile izleyemiyoruz, zira ortasında bir modül bile şiddet var ise, bunu yeniden tekrar uyguluyor” diyor.
BBC
Aidan, Hazel ve kocası tarafınca evlat edinildiğinde dört yaşındaydı ve çift çocuğun sandıklarından fazlaca daha önemli sıkıntıları olduğunu çabucak anladılar.
Hazel “Daha birinci günden önemli sıkıntılar olduğunu biliyorduk. Lakin ‘garip bir ortamdaydı, yerleştirildiği gözetici ailedeki ortam nitekim sağlıklı değildi. Neler olacak bakılırsalim diye düşündük’ diyor.
Lakin işler güzel gitmedi. Aiden daha en başında annesini yumrukladı, saçını çekti, tükürdü.
Hazel ve eşi, şiddetin vakit içinde azalacağını umuyordu fakat daha da berbatlaştı. Aidan beş yaşına kadar, gittiği okuldaki özel ünitede çalışan yardımcı öğretmeni iki defa hastanelik etti. Birincisinde, yere attığı bir şeyi almak için eğilen öğretmen asistanının yüzüne tekme atmıştı.
Okul çalışanlarına, Aidan şiddet gösterdiği vakit onu nasıl zapt edeceklerine yönelik özel eğitim verildi. Hazel, Aidan’ın 50 dakikalık “uzun tutulmanın” akabinde, oğlunu gördüğü birinci seferi hatırlıyor.
“Sınıftaki küçük kanepede oturuyordu. Terlediği için yalnızca atleti kalmıştı. Yanında bir yardımcı öğretmen vardı. Titriyordu. Müthişti. Oturdum ve o da dizime kıvrılıp oturdu. Çok sarsıcıydı”
Hazel, geriye baktığında okul çalışanının Aidan’ı bu biçimde zapt etmesine müsaade vermesinin gerçek olup olmadığını merak ediyor. Lakin Aidan’ı diğer nasıl tutabilecekleri konusunda da pek emin değil.
“Onda bir travma yaratmış olmalı lakin ne kadar şiddet dolu olabildiğini de biliyorum. Yardımcı öğretmenlerdeki yara izlerini gördüm ve kendilerini inanca almak için öteki ne yapabilirlerdi, bilmiyorum”
Okul, Aidan’ın kendisi ve öbürleri için tehlikeli olabileceği anlarda gidebileceği inançlı bir alan, minderli bir oda yaptı.
Hazel “Ama her gün oradaydı. O kadar kızıyordu ki, kapıdaki güçlendirilmiş camı üç defa kırdı”
Bu noktada okul, artık oğluyla başa çıkamayacaklarını söylemiş oldu.
BBC
2010’da, Oxford Üniversite’sindeki araştırmacılar, çocukların anne ve babalarına gösterdikleri şiddetle ilgili polis datalarının birinci tahlilini yaptı. 12 aylık müddette Londra’da 1900 bu çeşit olay kayıtlara geçmişti.
Projenin başındaki Kriminoloji Profesörü Rachel Condry, ülke genelinde birçok kayıtlara geçmeyen on binlerce olay yaşandığını iddia ediyor.
Condry “O kadar gizli bir sorun ki. Çok sayıda anne bunları polise bildiremeyeceklerini ve diğer hizmetlerden rastgele bir yardım alamayacaklarını düşünüyor” diyor.
Anne ve babalar, çocuklarını ihbar etmedilk evvel yıllar süren şiddete maruz kalıyor ve yalnızca artık nitekim korktuklarında telefon açıyorlar.
Condry “Son derece haklı olarak, çocuklarını kriminalize etmekten ve bunun yol açabileceği sıkıntılardan kaygılılar” diye konuşuyor.
Condry’nin çalışmasından evvel bu çocukların anne ve babalarına gösterdiği şiddet konusunda epey az araştırma ve bu alanda epey az farkındalık vardı.
Aileler, dostlarına bile neler yaşandığını söylemeyebiliyor.
Çocukların anne ve babalara gösterdiği şiddet konusunda bir kitap yazan Helen Bonnick de “Bundan büyük bir utanç duyuyorlar” diyor.
“Anne-babaysanız, nazaranviniz toplumun sorumlu bir üyesini, sevgi dolu, duyalı bir insan yetiştirmek ve işler bu biçimde gitmediğinde, başarısız olduklarını düşünüyorlar. Bu hususta pek konuşmak istemiyorlar. Kimse konuşmadığında da bu tecrübesi yaşayan tek insan olduklarını sanıyorlar.”
Eşlerden yönelen aile içi şiddet üzere, çocukların anne ve babalarına gösterdiği şiddet, zengini ve fakiriyle toplumun her kısmında görülüyor. Yalnızca toplumsal hizmetlerin bakımı altındaki çocuklarda görüldüğünü düşünmek yanlış olur. Aslında bu alanda çalışmalar yürüten bir hayır kurumunda çalışan Michelle John, kurumun evlat edinilen çocuklardan epeyce, biyolojik çocuklarından şiddet bakılırsan ailelere yardımcı olduğunu söylüyor.
Hazel’da olduğu üzere, en mümkün gayeler de anneler oluyor.
Rachel Condry “Her çeşit aile içi şiddetin kurbanının bayanlar olması daha büyük bir mümkünlük. Burada da durum bu. Babaların başına gelse de, oğlun anneye gösterdiği şiddet en sık görüleni” diyor.
BBC
Etraftaki hiç bir okul artık Aidan’ı kabul etmiyor ve tüm özel üniteleri okullar da ya Aidan’ı geri çevirdi ya da attılar. Çocuğu kabul eden tek okul otomobille yarım saat aralıkta ve kuvvetli gereksinimlerine karşılık verebilecek seviyede değil.
Hazel “Çocuğu denetim altında tutuluyorlar, fakat hiç bir şey çözülmüyor. Hala zorluklar çekiyor” diyor.
Aidan, akademik manada da yaşıtlarından üç-dört yaş geride. Fakat hoş bir el yazısı var.
BBC
Hazel, ziyan görmekten kaçınmak için Aidan şiddet sergilediğinde nasıl durumu yatıştırabileceğini öğreten paralı kurslara gitti.
Bir taktik, Aidan’ın ziyan vermesini önlemek için büyük bir minder tutmak.
“İlkinde minderi elimden kaptı ve bana onunla vurmaya başladı. Ben de ‘Tamam, daha sıkı tutmalıyım’ diye düşündüm. İkincisinde işe yaradı. Minderi ortamızda tutmayı başardım. Minderi yumrukladı, tekmeledi, etrafından dolanmaya çalıştı lakin yapamadı”
Hazel, oğlunun şeytan olmadığını vurguluyor. Bu durumda olmasının niçininin geçmişteki travmalar olduğunu ve bunun da onun kusuru olmadığını söylüyor.
“Elinde değil, aslında epeyce tatlı, uygun bir çocuk. Çok da eğlenceli ve birbirimizi seviyoruz”
Lakin tüm bu yaşananlar yüzünden Hazel işini bırakmak zorunda kaldı. Sıhhati da yeterlice bozuldu. Sık sık zona hastalığına yakalandı ve son bir yılda iki defa zatürre oldu. Anti-depresan kullanıyor ve kocasıyla münasebetleri de bozuldu.
“Sorunlar olduğunu ve işlerin güç olacağını birinci fark ettiğimize, bir kusur yaptığımızı ve başa çıkamayacağımızı düşündük. Lakin bunu yüksek sesle söylemek, bir şeyler yapmanız gerektiği manasına geliyor. ötürüsıyla, ikimiz de bunu söylemedik. Altı ay boyunca birbirimizle konuşmadık.”
Sorun olduğunu gösteren işaretler neler ?
Uzmanlara bakılırsa çocuğun davranışları denetim edici, tehdit edici, göz korkutucu olduğunda artık olağan değil. Gözlemlenmesi gereken işaretlerse şunlar;
“Ailenin tümü üstündeki etkisinin fazlaca makus olduğunu gördüm ve Aidan’ı alıp, gitme sonucu verdim.”
Eşi Hazel’ı gitmemeye ikna etti. Artık gitmemenin yanlışsız karar olduğunu kabul etse de, bu ailenin öteki çocuklarına karşı hissettiği suçluluk hissini azaltmıyor.
“Onların çocukluklarını da risk altına soktuk” diyor.
Hazel’ın ailesi, pandemiden epey evvel diğer insanların meskenlerine gitmeyi bırakmıştı. Büyük aile toplantıları yapmıyor ya da rastgele birine gitmiyorlar. Hazel ailesini Aidan okuldayken görüyor. Zira Aidan’ın yanında olmaya katlanamıyorlar. Ve Hazel, öbür çocuklar da orada olacaksa arkadaşlarıyla görüşmüyor. O ve kocası akşamları ya da hafta sonları dışarı çıkamıyor, zira Aidan’ı bırakabilecekleri kimse yok.
Hazel “Son derece tecrit edici bir durum” diyor.
Fakat, onun yaşadıklarını yaşayan anne ve babalarla internet üzerinde konuşmak Hazel’ı fazlaca rahatlatıyor. Çok sayıda insanın bunları yaşadığını bilmek Hazel için şaşırtan olmuş. “Bu durumda epey, epey, epey aile var” diyor.
Rachel Conry “Çocuğun anne ve babaya şiddeti bir yandan kimseyi ilgilendirmiyor bir yandan da, sırf tek bir kurumun sorumlulu altında olmaması niçiniyle herkesi ilgilendiyor. Bence bu gerçek bir sorun” diyor.
Ailenin en büyük umudu, Aidan’ı onun üzere çocukları üç yıl ortasında rehabilite edebilecek yatılı bir okula gönderebilmek. bu biçimdece konutlarına geri dönebiliyor, aileleriyle yaşayabiliyor ve olağan okullara gidebiliyorlar.
Hazel “Onu hakikaten tedavi edebilecek, hakikaten yardımcı olabilecek bir okula göndermek istiyorum” diyor.
Fakat bu okullara giriş kriterleri hayli sık ve epeyce karmaşık, yani düşük bir ihtimal.
Hazel, Adrian’ın kabul edilmemesi halinde hayatının ne hale gelebileceğinden telaşlı.
“İstismarcı bir eş olacak ve polisle epey sorun yaşayacak. Zirvesi atacak ve arbedelere girecek. Ufukta mahpus görüyorum” diyor.
Şimdilik durumu denetim altında tutmaya çalışıyor. Aidan okuldayken, köpeğini gezdiriyor ve konuta dönüşüne hazırlanıyor.
Meskeni darmadağın edebilir, meyve sepetinin arasındakileri fırlatabilir. Ya da Aidan sesli kitaplarından birebir öyküleri tekraren dinleyebilir ve akşam sakin geçebilir. Uyku vakti geldiğinde de her vakit olduğu üzere Hazel gece kalkıp, oğlu Aidan köpeği rahatsız etmesin diye alt katın kapılarını kilitler.
Aidan’ın mahremiyetini korumak için isimler değiştirildi.
İllüstrasyonlar Owen Gent
Birçok anne ve baba, şiddete eğilimli çocukları tarafınca taarruza uğrayacaklarından hiç tasa etmez. Lakin bu biçimde bir durum yaşandığında ebeveynler bir ikilemle karşı karşıya kalıyorlar.
Çekip gidemiyorlar ve yardım istediklerinde bunun çocuklarının hayatlarını etkilemesinden korkuyorlar. Araştırmalar, İngiltere’de sorunun sıklıkla kapalı kaldığını ve sandığımızdan fazlaca daha sık görüldüğünü ortaya koyuyor.
Geçen yaz, 10 yaşındaki Aidan konutun köpeğini öldürmeye karar verdi. Köpeği elindeki sosisle kandırıp, kanepenin gerisine götürdü ve elleriyle ağzını kapatıp, boğazını sıkmaya başladı.
Aidan’ın annesi Hazel da “Çılgınca olan, aslında köpeği sevmesi, beni de herkesten epey seviyor. Lakin kimi vakit ikimizi amaç alıyor ve benden reaksiyon almak için bana ziyan vermeye çalışıyor” diyor.
Aidan tekmeliyor ve vuruyor ve ısırıyor da. Annesi Hazel’a ondan nefret ettiğini, ölmesini istediğini, bir silah alıp, onu vuracağını söylüyor.
Hatta bir kere annesini merdivenden itmeye çalıştı ve görme mahzuru olan Hazel’ın kör noktalarını fark edip, nereden geldiğini bakılırsameyeceği yerlerden objeler fırlatmaya başlattı. Son olarak, ortasındaki su ısınmamış olan bir su ısıtıcıyı fırlattı. Lakin Aidan, ısıtıcıyı fırlattığında ortasındaki suyun soğuk olduğunu bilmiyordu.
Hazel “Tacizkâr, zorba bir davranış üzere görünüyor. Aile içi şiddetin yaşandığı bir bağlantıda üzereyim. Kocanızın size vurduğu birinci seferde, kapıdan çıkıp, gidebilirsiniz. Lakin bunu çocuğunuzla yapamazsınız, değil mi? Zira siz kurban olduğunuz kadar, koruyucusunuz da” diyor.
Aidan’ın bir öteki aile üyesine karşı silah olarak kullanımından bu yana, konuttaki bıçaklar kilit altında. Fakat bir daha de bulabildiği keskin her şeyi kullanıyor. Makasları, hatta tırnak bıçaklarını.
Hazel “Her şey şiddete yol açabiliyor. Şiddete çekiliyor ve her durumun ortasındaki şiddeti nazaranbiliyor. sıradan çocuk programlarını bile izleyemiyoruz, zira ortasında bir modül bile şiddet var ise, bunu yeniden tekrar uyguluyor” diyor.
BBC
Aidan, Hazel ve kocası tarafınca evlat edinildiğinde dört yaşındaydı ve çift çocuğun sandıklarından fazlaca daha önemli sıkıntıları olduğunu çabucak anladılar.
Hazel “Daha birinci günden önemli sıkıntılar olduğunu biliyorduk. Lakin ‘garip bir ortamdaydı, yerleştirildiği gözetici ailedeki ortam nitekim sağlıklı değildi. Neler olacak bakılırsalim diye düşündük’ diyor.
Lakin işler güzel gitmedi. Aiden daha en başında annesini yumrukladı, saçını çekti, tükürdü.
Hazel ve eşi, şiddetin vakit içinde azalacağını umuyordu fakat daha da berbatlaştı. Aidan beş yaşına kadar, gittiği okuldaki özel ünitede çalışan yardımcı öğretmeni iki defa hastanelik etti. Birincisinde, yere attığı bir şeyi almak için eğilen öğretmen asistanının yüzüne tekme atmıştı.
Okul çalışanlarına, Aidan şiddet gösterdiği vakit onu nasıl zapt edeceklerine yönelik özel eğitim verildi. Hazel, Aidan’ın 50 dakikalık “uzun tutulmanın” akabinde, oğlunu gördüğü birinci seferi hatırlıyor.
“Sınıftaki küçük kanepede oturuyordu. Terlediği için yalnızca atleti kalmıştı. Yanında bir yardımcı öğretmen vardı. Titriyordu. Müthişti. Oturdum ve o da dizime kıvrılıp oturdu. Çok sarsıcıydı”
Hazel, geriye baktığında okul çalışanının Aidan’ı bu biçimde zapt etmesine müsaade vermesinin gerçek olup olmadığını merak ediyor. Lakin Aidan’ı diğer nasıl tutabilecekleri konusunda da pek emin değil.
“Onda bir travma yaratmış olmalı lakin ne kadar şiddet dolu olabildiğini de biliyorum. Yardımcı öğretmenlerdeki yara izlerini gördüm ve kendilerini inanca almak için öteki ne yapabilirlerdi, bilmiyorum”
Okul, Aidan’ın kendisi ve öbürleri için tehlikeli olabileceği anlarda gidebileceği inançlı bir alan, minderli bir oda yaptı.
Hazel “Ama her gün oradaydı. O kadar kızıyordu ki, kapıdaki güçlendirilmiş camı üç defa kırdı”
Bu noktada okul, artık oğluyla başa çıkamayacaklarını söylemiş oldu.
BBC
2010’da, Oxford Üniversite’sindeki araştırmacılar, çocukların anne ve babalarına gösterdikleri şiddetle ilgili polis datalarının birinci tahlilini yaptı. 12 aylık müddette Londra’da 1900 bu çeşit olay kayıtlara geçmişti.
Projenin başındaki Kriminoloji Profesörü Rachel Condry, ülke genelinde birçok kayıtlara geçmeyen on binlerce olay yaşandığını iddia ediyor.
Condry “O kadar gizli bir sorun ki. Çok sayıda anne bunları polise bildiremeyeceklerini ve diğer hizmetlerden rastgele bir yardım alamayacaklarını düşünüyor” diyor.
Anne ve babalar, çocuklarını ihbar etmedilk evvel yıllar süren şiddete maruz kalıyor ve yalnızca artık nitekim korktuklarında telefon açıyorlar.
Condry “Son derece haklı olarak, çocuklarını kriminalize etmekten ve bunun yol açabileceği sıkıntılardan kaygılılar” diye konuşuyor.
Condry’nin çalışmasından evvel bu çocukların anne ve babalarına gösterdiği şiddet konusunda epey az araştırma ve bu alanda epey az farkındalık vardı.
Aileler, dostlarına bile neler yaşandığını söylemeyebiliyor.
Çocukların anne ve babalara gösterdiği şiddet konusunda bir kitap yazan Helen Bonnick de “Bundan büyük bir utanç duyuyorlar” diyor.
“Anne-babaysanız, nazaranviniz toplumun sorumlu bir üyesini, sevgi dolu, duyalı bir insan yetiştirmek ve işler bu biçimde gitmediğinde, başarısız olduklarını düşünüyorlar. Bu hususta pek konuşmak istemiyorlar. Kimse konuşmadığında da bu tecrübesi yaşayan tek insan olduklarını sanıyorlar.”
Eşlerden yönelen aile içi şiddet üzere, çocukların anne ve babalarına gösterdiği şiddet, zengini ve fakiriyle toplumun her kısmında görülüyor. Yalnızca toplumsal hizmetlerin bakımı altındaki çocuklarda görüldüğünü düşünmek yanlış olur. Aslında bu alanda çalışmalar yürüten bir hayır kurumunda çalışan Michelle John, kurumun evlat edinilen çocuklardan epeyce, biyolojik çocuklarından şiddet bakılırsan ailelere yardımcı olduğunu söylüyor.
Hazel’da olduğu üzere, en mümkün gayeler de anneler oluyor.
Rachel Condry “Her çeşit aile içi şiddetin kurbanının bayanlar olması daha büyük bir mümkünlük. Burada da durum bu. Babaların başına gelse de, oğlun anneye gösterdiği şiddet en sık görüleni” diyor.
BBC
Etraftaki hiç bir okul artık Aidan’ı kabul etmiyor ve tüm özel üniteleri okullar da ya Aidan’ı geri çevirdi ya da attılar. Çocuğu kabul eden tek okul otomobille yarım saat aralıkta ve kuvvetli gereksinimlerine karşılık verebilecek seviyede değil.
Hazel “Çocuğu denetim altında tutuluyorlar, fakat hiç bir şey çözülmüyor. Hala zorluklar çekiyor” diyor.
Aidan, akademik manada da yaşıtlarından üç-dört yaş geride. Fakat hoş bir el yazısı var.
BBC
Hazel, ziyan görmekten kaçınmak için Aidan şiddet sergilediğinde nasıl durumu yatıştırabileceğini öğreten paralı kurslara gitti.
Bir taktik, Aidan’ın ziyan vermesini önlemek için büyük bir minder tutmak.
“İlkinde minderi elimden kaptı ve bana onunla vurmaya başladı. Ben de ‘Tamam, daha sıkı tutmalıyım’ diye düşündüm. İkincisinde işe yaradı. Minderi ortamızda tutmayı başardım. Minderi yumrukladı, tekmeledi, etrafından dolanmaya çalıştı lakin yapamadı”
Hazel, oğlunun şeytan olmadığını vurguluyor. Bu durumda olmasının niçininin geçmişteki travmalar olduğunu ve bunun da onun kusuru olmadığını söylüyor.
“Elinde değil, aslında epeyce tatlı, uygun bir çocuk. Çok da eğlenceli ve birbirimizi seviyoruz”
Lakin tüm bu yaşananlar yüzünden Hazel işini bırakmak zorunda kaldı. Sıhhati da yeterlice bozuldu. Sık sık zona hastalığına yakalandı ve son bir yılda iki defa zatürre oldu. Anti-depresan kullanıyor ve kocasıyla münasebetleri de bozuldu.
“Sorunlar olduğunu ve işlerin güç olacağını birinci fark ettiğimize, bir kusur yaptığımızı ve başa çıkamayacağımızı düşündük. Lakin bunu yüksek sesle söylemek, bir şeyler yapmanız gerektiği manasına geliyor. ötürüsıyla, ikimiz de bunu söylemedik. Altı ay boyunca birbirimizle konuşmadık.”
Sorun olduğunu gösteren işaretler neler ?
Uzmanlara bakılırsa çocuğun davranışları denetim edici, tehdit edici, göz korkutucu olduğunda artık olağan değil. Gözlemlenmesi gereken işaretlerse şunlar;
- Çocuğunuzla çatışmadan kaçınmak için davranışlarınızı değiştirmeniz
- Kendi güvenliğiniz ve öteki aile üyelerinin güvenliğinden dert duymanız
- Çocuğun, öbür aile üyelerinin eşyalarına ziyan vermesi ya da çalması
- Çocuğun sizi ya da başkalarını tehdit etmesi
- Çocuğun kendine ziyan vermesi ya da riskli davranışlarda bulunması, kendine ziyan verme tehditlerini ebediyen ciddiye alın
- Çocuğun evcil hayvanlara zulmetmesi
“Ailenin tümü üstündeki etkisinin fazlaca makus olduğunu gördüm ve Aidan’ı alıp, gitme sonucu verdim.”
Eşi Hazel’ı gitmemeye ikna etti. Artık gitmemenin yanlışsız karar olduğunu kabul etse de, bu ailenin öteki çocuklarına karşı hissettiği suçluluk hissini azaltmıyor.
“Onların çocukluklarını da risk altına soktuk” diyor.
Hazel’ın ailesi, pandemiden epey evvel diğer insanların meskenlerine gitmeyi bırakmıştı. Büyük aile toplantıları yapmıyor ya da rastgele birine gitmiyorlar. Hazel ailesini Aidan okuldayken görüyor. Zira Aidan’ın yanında olmaya katlanamıyorlar. Ve Hazel, öbür çocuklar da orada olacaksa arkadaşlarıyla görüşmüyor. O ve kocası akşamları ya da hafta sonları dışarı çıkamıyor, zira Aidan’ı bırakabilecekleri kimse yok.
Hazel “Son derece tecrit edici bir durum” diyor.
Fakat, onun yaşadıklarını yaşayan anne ve babalarla internet üzerinde konuşmak Hazel’ı fazlaca rahatlatıyor. Çok sayıda insanın bunları yaşadığını bilmek Hazel için şaşırtan olmuş. “Bu durumda epey, epey, epey aile var” diyor.
Rachel Conry “Çocuğun anne ve babaya şiddeti bir yandan kimseyi ilgilendirmiyor bir yandan da, sırf tek bir kurumun sorumlulu altında olmaması niçiniyle herkesi ilgilendiyor. Bence bu gerçek bir sorun” diyor.
Ailenin en büyük umudu, Aidan’ı onun üzere çocukları üç yıl ortasında rehabilite edebilecek yatılı bir okula gönderebilmek. bu biçimdece konutlarına geri dönebiliyor, aileleriyle yaşayabiliyor ve olağan okullara gidebiliyorlar.
Hazel “Onu hakikaten tedavi edebilecek, hakikaten yardımcı olabilecek bir okula göndermek istiyorum” diyor.
Fakat bu okullara giriş kriterleri hayli sık ve epeyce karmaşık, yani düşük bir ihtimal.
Hazel, Adrian’ın kabul edilmemesi halinde hayatının ne hale gelebileceğinden telaşlı.
“İstismarcı bir eş olacak ve polisle epey sorun yaşayacak. Zirvesi atacak ve arbedelere girecek. Ufukta mahpus görüyorum” diyor.
Şimdilik durumu denetim altında tutmaya çalışıyor. Aidan okuldayken, köpeğini gezdiriyor ve konuta dönüşüne hazırlanıyor.
Meskeni darmadağın edebilir, meyve sepetinin arasındakileri fırlatabilir. Ya da Aidan sesli kitaplarından birebir öyküleri tekraren dinleyebilir ve akşam sakin geçebilir. Uyku vakti geldiğinde de her vakit olduğu üzere Hazel gece kalkıp, oğlu Aidan köpeği rahatsız etmesin diye alt katın kapılarını kilitler.
Aidan’ın mahremiyetini korumak için isimler değiştirildi.
İllüstrasyonlar Owen Gent