EsraBetül
Member
Cannes’da gala için şenlik sarayının önüne gelen araçların en ilginci ortasından Charlotte Gainsbourg ve annesi Jane Birkin’in çıktığı elektrikli Renault 4L idi bence. 4L modelinin 60. yılı için tasarlanan retro araba hem şenliğin ekolojik temasına son derece uygundu birebir vakitte şekil sahibi iki bayana yakışacak bir manzarası vardı doğrusu.
Şenliğin ikinci gününe belgeseller damga vurdu desek yeridir. Direktörlüğünü Charlotte Gainsbourg’un yaptığı “Jane by Charlotte” isimli belgesel bilhassa 60’lı ve 70’li senelerda büyüleyici hoşluğuyla tüm dünyayı etkilemiş oyuncu, müzikçi ve moda ikonu Jane Birkin’in hayatına içeriden ve içten bir bakış sunma savındaydı ve Cannes Premiere çatısı altında izleyiciyle buluştu. Sinemaya dair birinci yorumlar hayli parlak olmasa da anne kızın kolkola kırmızı halıda uzunluk gösterdiği anlar hiç elbet tarihi bir görünüm teşkil ediyordu.
ROCK MÜZİĞİN EFSANESİ: THE VELVET UNDERGROUND
Kırmızı halının sonundaki basamakların zirvesinde Thierry Freamux tarafınca karşılanan Birkin ve Gainsbourg ikilisinden dakikalar daha sonra kırmızı halıda bir öteki belgeselin takımı uzunluk gösterdi. Bu yıl mesleğinin 4. Cannes ziyaretini yapan Todd Haynes’in yönettiği “The Velvet Underground” isimli belgesel açıkçası benim de fazlaca merak ettiğim bir sinema. “Velvet Goldmine”, “I’m Not There” üzere sinemalarıyla tanıdığımız ve müziğe olan ilgisini fazlaca düzgün bildiğimiz Todd Haynes’in 20. yüzyılın bu en tesirli rock kümesi hakkında söyleyecek yeni ne bulduğunu merak etmekle birlikte, sadece kümenin o dayanılmaz müziklerini bir daha dinlemek ve o yılların efsanevi New York ortamını biraz daha yakından deneyimlemek ismine Cannes’da olup izlemek isterdim.
TAKIM NEYİ BEKLEDİ?
Bu ortada farklı bir not; Todd Haynes ve takımın öbür üyeleri kırmızı halıyı adımlamakta bir çok geciktiler. uzun müddet halının baş tarafında beklemelerinin niçini neydi hayli merak ettim ve kendimce bir sebep de buldum. Sanıyorum grup yürürlerken The Velvet Underground’un bir müziğinin hazırlanmasını bekledi, çünkü o ana kadar Lynyrd Skynyrd, Bruce Springsteen üzere isimlerin kesimleri çalıyordu ve her ne kadar onlar da sağlam müzikler olsa da Velvet Underground’un temsil ettiği müzikalitenin bir çok, uzağındaydılar. Nihayet “All Tomorrow’s Parties” bir biçimde hazır edildi de takım yürümeye başladı. Alışılmış bu benim fikrim, tahminen de yanılıyorumdur.
VAL KILMER’IN KAMERASINDAN VAL KILMER
Tıpkı gün daha erken saatlerdeyse “VaL” sineması izleyiciyle buluştu. bir daha bir belgesel olan “Val” ünlü Hollywood yıldızı Val Kilmer’ın uzun yıllar boyunca çektiği ferdî görüntülerin kurgulanmasıyla oluşturulmuş bir belgesel. bir daha Cannes Premiere kısmında gösterilen sinemada bir müddetdir bir tüple nefes alıp vermek zorunda olan ünlü oyuncunun çocukluk senelerından bu yana çektiği manzaraların yanı sıra günümüze ilişkin imgeleri de yer alıyor. Eleştirmenlerin birinci yazdıklarına nazaran bir çok etkileyici bir sinema “Val” ve her ne kadar trajik bir yanı olsa da öznesini asla acınacak bir duruma düşürmeyen bir üsluba sahip. Leo Scott ve Ting Poo’nun direktörlüğünü üstlendiği sinema burada en âlâ belgesel sinemaya verilen “Altın Göz mükafatını alırsa fazlaca şaşırmamak lazım.
Şenliğin ikinci gününe belgeseller damga vurdu desek yeridir. Direktörlüğünü Charlotte Gainsbourg’un yaptığı “Jane by Charlotte” isimli belgesel bilhassa 60’lı ve 70’li senelerda büyüleyici hoşluğuyla tüm dünyayı etkilemiş oyuncu, müzikçi ve moda ikonu Jane Birkin’in hayatına içeriden ve içten bir bakış sunma savındaydı ve Cannes Premiere çatısı altında izleyiciyle buluştu. Sinemaya dair birinci yorumlar hayli parlak olmasa da anne kızın kolkola kırmızı halıda uzunluk gösterdiği anlar hiç elbet tarihi bir görünüm teşkil ediyordu.
ROCK MÜZİĞİN EFSANESİ: THE VELVET UNDERGROUND
Kırmızı halının sonundaki basamakların zirvesinde Thierry Freamux tarafınca karşılanan Birkin ve Gainsbourg ikilisinden dakikalar daha sonra kırmızı halıda bir öteki belgeselin takımı uzunluk gösterdi. Bu yıl mesleğinin 4. Cannes ziyaretini yapan Todd Haynes’in yönettiği “The Velvet Underground” isimli belgesel açıkçası benim de fazlaca merak ettiğim bir sinema. “Velvet Goldmine”, “I’m Not There” üzere sinemalarıyla tanıdığımız ve müziğe olan ilgisini fazlaca düzgün bildiğimiz Todd Haynes’in 20. yüzyılın bu en tesirli rock kümesi hakkında söyleyecek yeni ne bulduğunu merak etmekle birlikte, sadece kümenin o dayanılmaz müziklerini bir daha dinlemek ve o yılların efsanevi New York ortamını biraz daha yakından deneyimlemek ismine Cannes’da olup izlemek isterdim.
TAKIM NEYİ BEKLEDİ?
Bu ortada farklı bir not; Todd Haynes ve takımın öbür üyeleri kırmızı halıyı adımlamakta bir çok geciktiler. uzun müddet halının baş tarafında beklemelerinin niçini neydi hayli merak ettim ve kendimce bir sebep de buldum. Sanıyorum grup yürürlerken The Velvet Underground’un bir müziğinin hazırlanmasını bekledi, çünkü o ana kadar Lynyrd Skynyrd, Bruce Springsteen üzere isimlerin kesimleri çalıyordu ve her ne kadar onlar da sağlam müzikler olsa da Velvet Underground’un temsil ettiği müzikalitenin bir çok, uzağındaydılar. Nihayet “All Tomorrow’s Parties” bir biçimde hazır edildi de takım yürümeye başladı. Alışılmış bu benim fikrim, tahminen de yanılıyorumdur.
VAL KILMER’IN KAMERASINDAN VAL KILMER
Tıpkı gün daha erken saatlerdeyse “VaL” sineması izleyiciyle buluştu. bir daha bir belgesel olan “Val” ünlü Hollywood yıldızı Val Kilmer’ın uzun yıllar boyunca çektiği ferdî görüntülerin kurgulanmasıyla oluşturulmuş bir belgesel. bir daha Cannes Premiere kısmında gösterilen sinemada bir müddetdir bir tüple nefes alıp vermek zorunda olan ünlü oyuncunun çocukluk senelerından bu yana çektiği manzaraların yanı sıra günümüze ilişkin imgeleri de yer alıyor. Eleştirmenlerin birinci yazdıklarına nazaran bir çok etkileyici bir sinema “Val” ve her ne kadar trajik bir yanı olsa da öznesini asla acınacak bir duruma düşürmeyen bir üsluba sahip. Leo Scott ve Ting Poo’nun direktörlüğünü üstlendiği sinema burada en âlâ belgesel sinemaya verilen “Altın Göz mükafatını alırsa fazlaca şaşırmamak lazım.