EsraBetül
Member
Atmosferi, kurgusu, müzikleri, sanat dokunuşları ve entelektüel boyutuyla yeni Candyman, tansiyonu tırmandırarak hissettirdiği üzere ırksal problemlerle kurduğu kuvvetli bağ ile üretimci koltuğundaki Jordan Peele’in evvelki işlerini solluyor. Görselliği ile etkileyici bir sanat işi çıkaran direktör Nia DaCosta, ayrıntılarda dehşeti de zekice yakalıyor. Sinema, gösterime girdiği hafta yalnızca Amerika’da 22.37 milyon dolar hasılat yaparak tepeye otururken direktör Nia DaCosta’ya gişe 1 numarası olmayı başaran birinci siyah direktör unvanını getirdi. Candyman, öteki ülkelerde de şimdilik toplam 34 milyon dolar hasılatla ilgi görmeye devam ediyor.
Candyman bir endişe sineması olarak dehşeti en âlâ yakaladığı üzere sinemanın işlenişiyle, atmosferiyle, müzikleriyle ve mevzuyu incelikle ırksal adaletsizliğe bağlama biçimiyle bir başyapıt. Nia DaCosta direktör koltuğunda sinemaya sanat dokunuşu katarken üretimci Jordan Peele artık ustalığının doruğunda kusursuz bir iş ortaya çıkarıyor. 1992 yılının kült sinemasıyla kurduğu bağ da bir daha fazlaca incelikli ve etkileyici. Sinemanın görselliği ve farklı öyküleri yerleştirme biçimi de çeşidinin ötesine geçiyor. Direktör DaCosta, kent efsanesi Candyman’in ortalığı kana buladığı sahnelerdeki ayrıntılarla da görsel bir incelik yakalıyor. Tansiyon ustası Hitchcock’un meşhur prensipleri içinde belirttiği üzere “Görmediklerinizden daha epey korkarsınız, zira o kısmı zihniniz doldurur”, bu bağlamda DaCosta katliam sahnelerinde dehşetin ipuçlarını veriyor fakat gerisini zihnimize bırakıyor ki endişe sineması ustalığı da bunu gerektirir.
BARKER’IN KISA HİKAYESİ
Vaktinde Clive Barker’ın kısa hikayesi “Forbidden”dan uyarlanan, Bernard Rose imzalı 1992 tarihindeki yepyeni Candyman sineması, başroldeki Virginia Madsen’ın seyirciye karakterin yaşadığı acıyı ve dramı derinden hissettiren performansı yardımıyla kült bir endişe sineması olarak hafızalara yerleşmişti. Heyecanla beklediğimiz yeni Candyman sineması de gerçek kaygı sineması fanatiklerini asla hayal kırıklığına uğratmayacak cazibede. Jordan Peele’in , direktör Nia DaCosta ve Win Rosenfeld ile ortaklaşa kaleme aldığı ve yapımcılığını üstlendiği yeni Candyman, başrole düş kırıklıkları olan siyah bir sanatçıyı, Anthony karakterini yerleştiriyor. Yahya Abdul-Mateen II’nin canlandırdığı Anthony, ismi ayna karşısında beş kere söylendiğinde ortaya çıkarak dehşet saçan katil Candyman kıssasından yaratıcı bir ilham alıyor. Hakikaten, Anthony’nin “Adımı Söyle” (Say My Name) isimli yapıtı galerideki yerini aldığında da efsane geri dönüyor. Sinemanın derin toplumsal ve politik göndermeleri üretimci Jordan Peele’in epey övüldüğü biçimde bana kalırsa metaforların gözümüze sokulduğu ve zorlama bildirilerle dolu daha evvelki işleri “Get Out” ve “Us” sinemalarından hayli daha ustalıkla. Candyman, hâlâ devam eden ırkçılık sorununun köklerini bilhassa günümüzdeki ırkçı polis şiddetiyle de kusursuz bir biçimde buluşturuyor. DaCosta, bilhassa epik bir polis baskını sahnesinde, seyirciye senelerca ırkçı zulme uğrayan tüm siyahların öfkesini hissettirerek, öç aldırmayı da başarıyor. Şahane müzikleriyle de kuvvetli bir sinema olan Candyman müzikleri içinde deha bestekar Philip Glass’dan bile bir eser var, nasıl sanat işi artık siz karar verin. İlgiyle ve hazla izlenir, benden söylemesi.
Candyman bir endişe sineması olarak dehşeti en âlâ yakaladığı üzere sinemanın işlenişiyle, atmosferiyle, müzikleriyle ve mevzuyu incelikle ırksal adaletsizliğe bağlama biçimiyle bir başyapıt. Nia DaCosta direktör koltuğunda sinemaya sanat dokunuşu katarken üretimci Jordan Peele artık ustalığının doruğunda kusursuz bir iş ortaya çıkarıyor. 1992 yılının kült sinemasıyla kurduğu bağ da bir daha fazlaca incelikli ve etkileyici. Sinemanın görselliği ve farklı öyküleri yerleştirme biçimi de çeşidinin ötesine geçiyor. Direktör DaCosta, kent efsanesi Candyman’in ortalığı kana buladığı sahnelerdeki ayrıntılarla da görsel bir incelik yakalıyor. Tansiyon ustası Hitchcock’un meşhur prensipleri içinde belirttiği üzere “Görmediklerinizden daha epey korkarsınız, zira o kısmı zihniniz doldurur”, bu bağlamda DaCosta katliam sahnelerinde dehşetin ipuçlarını veriyor fakat gerisini zihnimize bırakıyor ki endişe sineması ustalığı da bunu gerektirir.
BARKER’IN KISA HİKAYESİ
Vaktinde Clive Barker’ın kısa hikayesi “Forbidden”dan uyarlanan, Bernard Rose imzalı 1992 tarihindeki yepyeni Candyman sineması, başroldeki Virginia Madsen’ın seyirciye karakterin yaşadığı acıyı ve dramı derinden hissettiren performansı yardımıyla kült bir endişe sineması olarak hafızalara yerleşmişti. Heyecanla beklediğimiz yeni Candyman sineması de gerçek kaygı sineması fanatiklerini asla hayal kırıklığına uğratmayacak cazibede. Jordan Peele’in , direktör Nia DaCosta ve Win Rosenfeld ile ortaklaşa kaleme aldığı ve yapımcılığını üstlendiği yeni Candyman, başrole düş kırıklıkları olan siyah bir sanatçıyı, Anthony karakterini yerleştiriyor. Yahya Abdul-Mateen II’nin canlandırdığı Anthony, ismi ayna karşısında beş kere söylendiğinde ortaya çıkarak dehşet saçan katil Candyman kıssasından yaratıcı bir ilham alıyor. Hakikaten, Anthony’nin “Adımı Söyle” (Say My Name) isimli yapıtı galerideki yerini aldığında da efsane geri dönüyor. Sinemanın derin toplumsal ve politik göndermeleri üretimci Jordan Peele’in epey övüldüğü biçimde bana kalırsa metaforların gözümüze sokulduğu ve zorlama bildirilerle dolu daha evvelki işleri “Get Out” ve “Us” sinemalarından hayli daha ustalıkla. Candyman, hâlâ devam eden ırkçılık sorununun köklerini bilhassa günümüzdeki ırkçı polis şiddetiyle de kusursuz bir biçimde buluşturuyor. DaCosta, bilhassa epik bir polis baskını sahnesinde, seyirciye senelerca ırkçı zulme uğrayan tüm siyahların öfkesini hissettirerek, öç aldırmayı da başarıyor. Şahane müzikleriyle de kuvvetli bir sinema olan Candyman müzikleri içinde deha bestekar Philip Glass’dan bile bir eser var, nasıl sanat işi artık siz karar verin. İlgiyle ve hazla izlenir, benden söylemesi.