EsraBetül
Member
Bu yıl 58’incisi düzenlenen Antalya Altın Portakal Sinema Festivali’nin birinci gününde izleyiciyle buluşan bir başka Ulusal Yarış sineması Nazlı Elif Durlu’nun birinci uzun metrajlı sineması “Zuhal” oldu. Başrolünde Nihal Yalçın’ın etkileyici bir performans sergilediği sinema argümanlı cümleler kurmadan sorununu anlatan ve seyirciye yüksekten bakmayan bir sinema olarak aslına bakarsan kuvvetli başlayan birinci günün çıtasını daha da yükseğe çekti. Gerek selman Nacar (“İki Şafak Altında”) gerekse Elif Nazlı Durdu birinci sinemalarını çeken sinemacılar olarak dikkatle takip edilmesi gereken isimler olduklarını kanıtladılar.
“Zuhal” bir bayan sineması olağan olarak; hem baş karakteri yüzünden tıpkı vakitte direktörü yüzünden. Son vakit içinderda bayan sineması dediğimizde aklımıza çoklukla şiddet goren yahut aşk acısı yaşayan ve/veya ailesi ya da kocasıyla çocuğu içinde kalıp vicdani açmazlar yaşayan bayanların kıssalarını anlatan sinemalar geliyor. Bunların neredeyse klişe haline gelmiş olması ve öyküsünü öbür önermeler üzerinden kuran sinemaların azlığı önemli bir sıkıntı sinemamız ismine. Bu manada “Zuhal” kentli, kendi kendine her manada yeten, etrafındaki adamların onu ezme gayretlerini çarçabuk savuşturan, güçsüzlüğüyle ya da ezimişliğiyle değil de hayatının denetimine sahip, gerektiğinde altında çalışanlara mobbingini uygulayacak sahicilikte, politik doğruculuktan fazla odunsuz tutumuyla kendini var eden bir birey. Son vakit içinderda izlediğimiz en kompleks lakin bir yandan da en sempatik karakterlerden biri Zuhal ve bunun için de hem sinemanın direktörü Nazlı Elif Durdu’ya (ve onunla birlikte senaryoyu yazan Ziya Demirel) tıpkı vakitte bu karakteri dayanılmaz bir ustalıkla canlandıran Nihal Yalçın’a şapka çıkarıyoruz.
Bu iki isme özetlemek gerekirse biraz daha değinmek isterim. Sineması izledikten daha sonra şunu düşündüm; direktör ve oyuncu epeyce az olarak bu kadar güzel anlaşır, ya da birbirlerini bu kadar istikrarlar. O denli ki, güya direktörün uçmak istediği yerde oyuncu onu dizginlemiş, oyuncunun kaptırıp gitmek istediği yerde direktör onu sakinleştirmiş lakin kimi anlarda da bir arada köpürttükçe köpürtmüşler, kahkahalar atarak sahneleri zar sıkıntı tamamlamışlar. Hele bir sevişme sahnesi var ki, dünya sinemasında bile bu kadar uygun tasarlanmış, bu kadar uygun oynanmış ve bu kadar güzel çekilmiş olanını bulmak zordur. olağan olarak neredeyse tamamı bir apartmanda geçen (arada sokağa da çıkıyoruz ancak fazla uzaklaşmadan) sinemadaki öbür karakterlerin de hakkını yemeyelim. Bilhassa Zuhal’in hayatına her türlü müdahaleyi kendine hak goren annesi rolünde Işık Sürer fevkaladeydi.
Birebir biçimde kısacık sahnesiyle unutulmaz bir performansa imza atan emekli idari hakim rolünde Şebnem Sönmez onu ne kadar özlediğimizi hatırlattı. Zuhal’e “yürüyen” ve reddedildiğinde “beni yanlış anladınız” atarıyla bir daha karşısındaki hanımı ezmeye çalışan zampara apartman sakini rolünde Fatih Al ve sinemadaki tahminen tek sahiden ezilen bayan rolüyle sinemanın en iç acıtıcı sahnesinde kalbimizi hafifçeçe burkan Burcu Halaçoğlu da bir daha takımın dikkate çeken isimleri bizce.
Rolünün yükü ve performansının harikaya yaklaşan düzeyiyle Nihal Yalçın Antalya’da En Âlâ Bayan Oyuncu ödülünün en değerli adaylarından biri elbet. Nazlı Elif Durdu’nun En Yeterli Birinci Sinema mükafatına de hayli yakın durduğunu düşünüyorum açıkçası, fakat izlemediğimiz diğer birinci sinemalar de var, bu hususta kesin bir yargıya varmak için epey erken. zatenız her şey için hayli erken, daha izlenecek 8 sinema, üzerine konuşulacak sayısız sıkıntı var. bir daha de “Zuhal”in koridorundaki o şifonyerin en absürd dekor modülü olduğu konusunda eminim ve her meskene de lazım olduğunu düşünüyorum. Harikulade bir ayrıntı, olağanüstü bir fikir, epeyce da fonksiyonel bir mobilya; daha ne olsun?
“Zuhal” bir bayan sineması olağan olarak; hem baş karakteri yüzünden tıpkı vakitte direktörü yüzünden. Son vakit içinderda bayan sineması dediğimizde aklımıza çoklukla şiddet goren yahut aşk acısı yaşayan ve/veya ailesi ya da kocasıyla çocuğu içinde kalıp vicdani açmazlar yaşayan bayanların kıssalarını anlatan sinemalar geliyor. Bunların neredeyse klişe haline gelmiş olması ve öyküsünü öbür önermeler üzerinden kuran sinemaların azlığı önemli bir sıkıntı sinemamız ismine. Bu manada “Zuhal” kentli, kendi kendine her manada yeten, etrafındaki adamların onu ezme gayretlerini çarçabuk savuşturan, güçsüzlüğüyle ya da ezimişliğiyle değil de hayatının denetimine sahip, gerektiğinde altında çalışanlara mobbingini uygulayacak sahicilikte, politik doğruculuktan fazla odunsuz tutumuyla kendini var eden bir birey. Son vakit içinderda izlediğimiz en kompleks lakin bir yandan da en sempatik karakterlerden biri Zuhal ve bunun için de hem sinemanın direktörü Nazlı Elif Durdu’ya (ve onunla birlikte senaryoyu yazan Ziya Demirel) tıpkı vakitte bu karakteri dayanılmaz bir ustalıkla canlandıran Nihal Yalçın’a şapka çıkarıyoruz.
Bu iki isme özetlemek gerekirse biraz daha değinmek isterim. Sineması izledikten daha sonra şunu düşündüm; direktör ve oyuncu epeyce az olarak bu kadar güzel anlaşır, ya da birbirlerini bu kadar istikrarlar. O denli ki, güya direktörün uçmak istediği yerde oyuncu onu dizginlemiş, oyuncunun kaptırıp gitmek istediği yerde direktör onu sakinleştirmiş lakin kimi anlarda da bir arada köpürttükçe köpürtmüşler, kahkahalar atarak sahneleri zar sıkıntı tamamlamışlar. Hele bir sevişme sahnesi var ki, dünya sinemasında bile bu kadar uygun tasarlanmış, bu kadar uygun oynanmış ve bu kadar güzel çekilmiş olanını bulmak zordur. olağan olarak neredeyse tamamı bir apartmanda geçen (arada sokağa da çıkıyoruz ancak fazla uzaklaşmadan) sinemadaki öbür karakterlerin de hakkını yemeyelim. Bilhassa Zuhal’in hayatına her türlü müdahaleyi kendine hak goren annesi rolünde Işık Sürer fevkaladeydi.
Birebir biçimde kısacık sahnesiyle unutulmaz bir performansa imza atan emekli idari hakim rolünde Şebnem Sönmez onu ne kadar özlediğimizi hatırlattı. Zuhal’e “yürüyen” ve reddedildiğinde “beni yanlış anladınız” atarıyla bir daha karşısındaki hanımı ezmeye çalışan zampara apartman sakini rolünde Fatih Al ve sinemadaki tahminen tek sahiden ezilen bayan rolüyle sinemanın en iç acıtıcı sahnesinde kalbimizi hafifçeçe burkan Burcu Halaçoğlu da bir daha takımın dikkate çeken isimleri bizce.
Rolünün yükü ve performansının harikaya yaklaşan düzeyiyle Nihal Yalçın Antalya’da En Âlâ Bayan Oyuncu ödülünün en değerli adaylarından biri elbet. Nazlı Elif Durdu’nun En Yeterli Birinci Sinema mükafatına de hayli yakın durduğunu düşünüyorum açıkçası, fakat izlemediğimiz diğer birinci sinemalar de var, bu hususta kesin bir yargıya varmak için epey erken. zatenız her şey için hayli erken, daha izlenecek 8 sinema, üzerine konuşulacak sayısız sıkıntı var. bir daha de “Zuhal”in koridorundaki o şifonyerin en absürd dekor modülü olduğu konusunda eminim ve her meskene de lazım olduğunu düşünüyorum. Harikulade bir ayrıntı, olağanüstü bir fikir, epeyce da fonksiyonel bir mobilya; daha ne olsun?