EsraBetül
Member
Yaz günlerinin rehavetinde duygusal patlamalar, yetiştirme yurdundan çıkış arayışları ve dön dolaş bayanların her tertipte bitmeyen uğraşı derken, Altın Portakal’ın milletlerarası cenahı da yerli yarış kadar hareketliydi ve en önemli mükafatları bayanların paylaşması şaşırtmadı. Dingin yaz günlerinde çalkantılı münasebetler yumağını açarak bir dostluk ve büyüme kıssası anlatan incelikli İspanyol üretimi “Libertad”in en âlâ sinema mükafatı kazanması da bekleniyordu.
Senaryolarıyla kendine sağlam bir yer edinen genç Katalan direktör Clara Roquet, bu birinci sinemasında Nora ve Libertad isimli iki genç kızın arkadaşlığı üzerinden ilerlerken büyüme sancılarını hassasiyetle tespit ediyor. Fakat daha da kıymetlisi, yaz rehavetini ağırlaştıran tekinsiz bir hissiyatın, yani toplumsal sınıf farklılığının üzerimize çökmesi. Ne de olsa sinemadaki her insanın kilitlendigi yer bu özgürlük sorunu. İsmiyle müsemma genç kızın, hizmetçi annesinden farklı bir hayat kurma muhtaçlığı ile üç jenerasyon boyunca ayrıcalıklarının farkında bile olmayan bir ailenin çocuğunun aydınlanması içinde gidip geliyoruz. Gençler kadar yetişkinlerin özgürleşme gayretlerinde kalp burucu bir taraf var olağan olarak.
ÖTEKİ EN GÜZELLER…
Yarısı bayan direktörlerin yapıtlarından oluşan itinayla seçilmiş 10 sinemalık müsabakayı pahalandıran heyetin lideri Polonyalı direktör Dorota Kedzierzawska’ydı ve Filistinli oyuncu Ali Süleyman, İsveçli eleştirmen Eva af Geijerstam, Fransız üretimci Guillaume de Seille ve Bulgar oyuncu Margita Gosheva, aşikâr ki insanlık problemlerini anlamaya çalışırken kadınlık hallerine bakmayı unutmayan sinemaları tercih etmişler. Gerçekten “Aurora” ile en âlâ direktör mükafatını alan bayan sinemacı Paz Fabrega da güç durumdaki karakterlerine şefkatle ve anlayışla yaklaşıyor. halbuki öykü bildik, erken bir hamilelikle ne yapacağını şaşıran bir genç kız ile ona yardımcı olmaya çalışan bayanın dayanışması. Direktör işte bu bildik durumlardan farklı hisler yansıtmayı ve “edinilmiş aileye” dair değerli şeyler söylemeyi beceriyor. Aşina gelebilecek bağ hallerinde farklı çatışmaları, duraklamaları ve tereddütleri dürüstlükle tespit eden bir öteki sinema de “Aile”. Claudia Grob’a en güzel bayan oyuncu mükafatı kazandıran sinema, refah ülkesi İsviçre’deki bir yetiştirme yurdundaki “zoraki” aile durumuna ve genç kızların bağ dinamiğine dalıyor. Sinema bize adaletsizlikleri hiç değilse bir nebze eşitlemesi gereken sistemin yetersizliği üzere can alıcı meseleleri hatırlatmasıyla da değerli.
Altın Portakal’da sürpriz olmayan bir diğer ödül de “Titanik’i Seyretmek İstemeyen Kör Adam” sinemasındaki engelli sinefil rolüyle Petri Poikolainen’in en uygun aktör ödülüydü. Kurmaca bir kıssada şahsen kendini ortaya koyan MS hastası aktör ile Fin direktör Teemu Nikki’nin kadim dostluğu kararı ortaya zekice kotarılmış bir sinema çıkmış.
Senaryolarıyla kendine sağlam bir yer edinen genç Katalan direktör Clara Roquet, bu birinci sinemasında Nora ve Libertad isimli iki genç kızın arkadaşlığı üzerinden ilerlerken büyüme sancılarını hassasiyetle tespit ediyor. Fakat daha da kıymetlisi, yaz rehavetini ağırlaştıran tekinsiz bir hissiyatın, yani toplumsal sınıf farklılığının üzerimize çökmesi. Ne de olsa sinemadaki her insanın kilitlendigi yer bu özgürlük sorunu. İsmiyle müsemma genç kızın, hizmetçi annesinden farklı bir hayat kurma muhtaçlığı ile üç jenerasyon boyunca ayrıcalıklarının farkında bile olmayan bir ailenin çocuğunun aydınlanması içinde gidip geliyoruz. Gençler kadar yetişkinlerin özgürleşme gayretlerinde kalp burucu bir taraf var olağan olarak.
ÖTEKİ EN GÜZELLER…
Yarısı bayan direktörlerin yapıtlarından oluşan itinayla seçilmiş 10 sinemalık müsabakayı pahalandıran heyetin lideri Polonyalı direktör Dorota Kedzierzawska’ydı ve Filistinli oyuncu Ali Süleyman, İsveçli eleştirmen Eva af Geijerstam, Fransız üretimci Guillaume de Seille ve Bulgar oyuncu Margita Gosheva, aşikâr ki insanlık problemlerini anlamaya çalışırken kadınlık hallerine bakmayı unutmayan sinemaları tercih etmişler. Gerçekten “Aurora” ile en âlâ direktör mükafatını alan bayan sinemacı Paz Fabrega da güç durumdaki karakterlerine şefkatle ve anlayışla yaklaşıyor. halbuki öykü bildik, erken bir hamilelikle ne yapacağını şaşıran bir genç kız ile ona yardımcı olmaya çalışan bayanın dayanışması. Direktör işte bu bildik durumlardan farklı hisler yansıtmayı ve “edinilmiş aileye” dair değerli şeyler söylemeyi beceriyor. Aşina gelebilecek bağ hallerinde farklı çatışmaları, duraklamaları ve tereddütleri dürüstlükle tespit eden bir öteki sinema de “Aile”. Claudia Grob’a en güzel bayan oyuncu mükafatı kazandıran sinema, refah ülkesi İsviçre’deki bir yetiştirme yurdundaki “zoraki” aile durumuna ve genç kızların bağ dinamiğine dalıyor. Sinema bize adaletsizlikleri hiç değilse bir nebze eşitlemesi gereken sistemin yetersizliği üzere can alıcı meseleleri hatırlatmasıyla da değerli.
Altın Portakal’da sürpriz olmayan bir diğer ödül de “Titanik’i Seyretmek İstemeyen Kör Adam” sinemasındaki engelli sinefil rolüyle Petri Poikolainen’in en uygun aktör ödülüydü. Kurmaca bir kıssada şahsen kendini ortaya koyan MS hastası aktör ile Fin direktör Teemu Nikki’nin kadim dostluğu kararı ortaya zekice kotarılmış bir sinema çıkmış.