EsraBetül
Member
TÜİK tarafınca yayımlanan 2020 eğitim harcamaları istatistiklerine göre, öğrenci başına yapılan eğitim harcanması 2020 yılında 12 bin 311 TL olarak gerçekleşti. Fakir aileleler kimi vakit bir kalem için bile para bulamazken, bir kısmın özel okul, özel öğretmen, özel kurslar vb. toplam eğitim harcamaları öğrenci başına yıllık 100 bin TL’yi geçebiliyor.
DEVLET YERİNDE SAYIYOR
Beş yıllık eğitim harcamaları istatistiklerini kıymetlendiren eğitimci Alaattin Dinçer, “2016-2020 ortasını kapsayan beş yıllık datalara nazaran, devlet harcamaları yerinde sayarken hane halkları harcamaları daima artış gösteriyor.
Bütün datalar ülkemizde eğitim hizmetinin kamusal hizmet olmaktan süratle uzaklaştığını gösteriyor. Yurttaşlar her geçen yıl masrafları artan daha değerli bir hizmet ile karşı karşıya kalıyor. Bu durum hiç kuşkusuz eğitimden vaktinden evvel kopmaları, hem erişimi ve niteliği tıpkı vakitte eşitliği bozan, ayrımcılığı körükleyen bir fonksiyona niye oluyor” dedi. Dinçer’in tahlili şu biçimde:
– “Türkiye’de eğitim harcamaları 2020 yılında yüzde 4.5 artarak 270 milyar 921 milyon TL oldu.
– Eğitim harcanmasının gayrisafi yurt içi hasıla ortasındaki hissesi 2020 yılında yüzde 5.4 oldu..
– Türkiye’de 2020 yılında yapılan eğitim harcamalarının yüzde 74.7’si devlet tarafınca finanse edildi. Eğitim harcamaları içerisinde hane halklarının yaptığı harcamaların hissesi ise yüzde 20.2 oldu.
– Öğrenci başına yapılan eğitim harcanması 2020 yılında 12 bin 311 TL olarak gerçekleşti.
– Öğrenci başına toplam eğitim harcanması bundan evvelki yıla göre yüzde 4.6 arttı.
Son beş yıllık periyottaki eğitim harcamaları göstergelerine göre, 2020 yılı eğitim harcamalarında artışın en az olduğu yıl oldu. Bu azalma pandemiye bağlı okul ve üniversitelerin yüz yüze eğitime kapalı kalması niçiniyle olabilir.”
“MAKAS ÇOK AÇILDI”
Eğitim-İş Sendikası Lideri Kadem Özbay, TÜİK’in 2020 yılına yönelik yayımladığı eğitim harcamaları istatistiklerinin, bedelsiz verilmesi gereken bir kamu hizmeti olan eğitimin, velilerin sırtına nasıl mali yük bırakıldığının göstergesi olduğunu söylemiş oldu. Özbay, bilgileri şu biçimde kıymetlendirdi:
“En kıymetlisi 2020 yılında yapılan eğitim harcamalarının yalnızca yüzde 74.7’sinin devlet tarafınca finanse edilmesi.
Ailelerin eğitime harcadığı hisse 2015’te yüzde 18.3 iken artık bu oranın yüzde 20’yi geçmiş olması bile iktidarın eğitimi giderek ailelerin sırtına yüklediğinin delilidir.Her şeydilk evvel şunu bilmeliyiz ki bu tablo buzdağının yalnızca ve yalnızca görünen kısmıdır. Enflasyondan tutun hane halkı harcamalarına kadar birfazlaca alanda gerçeği bükerek açıklamasıyla, iktidarı şad eden sayılar zikretmesiyle ünlenen TÜİK istatistikleriyle dahi ortaya çıkan bu eğitim harcamaları tablosu, aslında hayli daha ağırdır. Gelinen noktada fakir öğrenci ile güçlü öğrenci içindeki makas giderek açılmış, çocuklarını okutmak aileler için artık daha ağır bir masraf kalemi haline gelmiş, toplumsal devlet prensibi adeta nostaljileştirilmiştir. Eğitim harcamalarının velilerin sırtına yükleniyor olması, biroldukça çocuğumuzu da ailesinin maddi imkânsızlıkları niçiniyle eğitimden uzaklaştırmaktadır.
Ülkede nasıl mecburî eğitim var ise, zarurî eğitim hizmeti de olmalıdır. Devleti yönetenler, anayasamıza nazaran eğitimin bedelsiz verilmesi gereken bir kamu hizmeti olduğunu idrak ve kabul etmelidir. Aksi biçimde velilerin iktidar tarafınca bırakıldığı bu imkânsızlık durağını fırsatçı tarikatlar daha da sık ziyaret edecektir.
Atatürk’ün “kimsesizlerin kimsesi” olsun diye kurduğu Cumhuriyette, sadece kimsesiz diye ailesi fakir diye ülkenin geleceği olan çocuklarımızın eğitimden uzak tutulması kabul edilemez.”
DEVLET YERİNDE SAYIYOR
Beş yıllık eğitim harcamaları istatistiklerini kıymetlendiren eğitimci Alaattin Dinçer, “2016-2020 ortasını kapsayan beş yıllık datalara nazaran, devlet harcamaları yerinde sayarken hane halkları harcamaları daima artış gösteriyor.
Bütün datalar ülkemizde eğitim hizmetinin kamusal hizmet olmaktan süratle uzaklaştığını gösteriyor. Yurttaşlar her geçen yıl masrafları artan daha değerli bir hizmet ile karşı karşıya kalıyor. Bu durum hiç kuşkusuz eğitimden vaktinden evvel kopmaları, hem erişimi ve niteliği tıpkı vakitte eşitliği bozan, ayrımcılığı körükleyen bir fonksiyona niye oluyor” dedi. Dinçer’in tahlili şu biçimde:
– “Türkiye’de eğitim harcamaları 2020 yılında yüzde 4.5 artarak 270 milyar 921 milyon TL oldu.
– Eğitim harcanmasının gayrisafi yurt içi hasıla ortasındaki hissesi 2020 yılında yüzde 5.4 oldu..
– Türkiye’de 2020 yılında yapılan eğitim harcamalarının yüzde 74.7’si devlet tarafınca finanse edildi. Eğitim harcamaları içerisinde hane halklarının yaptığı harcamaların hissesi ise yüzde 20.2 oldu.
– Öğrenci başına yapılan eğitim harcanması 2020 yılında 12 bin 311 TL olarak gerçekleşti.
– Öğrenci başına toplam eğitim harcanması bundan evvelki yıla göre yüzde 4.6 arttı.
Son beş yıllık periyottaki eğitim harcamaları göstergelerine göre, 2020 yılı eğitim harcamalarında artışın en az olduğu yıl oldu. Bu azalma pandemiye bağlı okul ve üniversitelerin yüz yüze eğitime kapalı kalması niçiniyle olabilir.”
“MAKAS ÇOK AÇILDI”
Eğitim-İş Sendikası Lideri Kadem Özbay, TÜİK’in 2020 yılına yönelik yayımladığı eğitim harcamaları istatistiklerinin, bedelsiz verilmesi gereken bir kamu hizmeti olan eğitimin, velilerin sırtına nasıl mali yük bırakıldığının göstergesi olduğunu söylemiş oldu. Özbay, bilgileri şu biçimde kıymetlendirdi:
“En kıymetlisi 2020 yılında yapılan eğitim harcamalarının yalnızca yüzde 74.7’sinin devlet tarafınca finanse edilmesi.
Ailelerin eğitime harcadığı hisse 2015’te yüzde 18.3 iken artık bu oranın yüzde 20’yi geçmiş olması bile iktidarın eğitimi giderek ailelerin sırtına yüklediğinin delilidir.Her şeydilk evvel şunu bilmeliyiz ki bu tablo buzdağının yalnızca ve yalnızca görünen kısmıdır. Enflasyondan tutun hane halkı harcamalarına kadar birfazlaca alanda gerçeği bükerek açıklamasıyla, iktidarı şad eden sayılar zikretmesiyle ünlenen TÜİK istatistikleriyle dahi ortaya çıkan bu eğitim harcamaları tablosu, aslında hayli daha ağırdır. Gelinen noktada fakir öğrenci ile güçlü öğrenci içindeki makas giderek açılmış, çocuklarını okutmak aileler için artık daha ağır bir masraf kalemi haline gelmiş, toplumsal devlet prensibi adeta nostaljileştirilmiştir. Eğitim harcamalarının velilerin sırtına yükleniyor olması, biroldukça çocuğumuzu da ailesinin maddi imkânsızlıkları niçiniyle eğitimden uzaklaştırmaktadır.
Ülkede nasıl mecburî eğitim var ise, zarurî eğitim hizmeti de olmalıdır. Devleti yönetenler, anayasamıza nazaran eğitimin bedelsiz verilmesi gereken bir kamu hizmeti olduğunu idrak ve kabul etmelidir. Aksi biçimde velilerin iktidar tarafınca bırakıldığı bu imkânsızlık durağını fırsatçı tarikatlar daha da sık ziyaret edecektir.
Atatürk’ün “kimsesizlerin kimsesi” olsun diye kurduğu Cumhuriyette, sadece kimsesiz diye ailesi fakir diye ülkenin geleceği olan çocuklarımızın eğitimden uzak tutulması kabul edilemez.”